Pauline de Blocq van Scheltinga – Snotolven- en duikmaatjesfestijn

Op een zonnige dag duikt Duikreporter Pauline de Blocq van Scheltinga onder bij de Bergse Diepsluis. En daar blijken niet alleen gezellige en behulpzame duikmaatjes te zijn, maar ook sacherijnige heremietkreeften en meer dan genoeg snotolven.

Datum: 5 maart 2022
Duiklocatie: Bergse Diepsluis

Hè hè, daar lig ik dan. In het water gesmeten door Rob – eindelijk is hij van mij verlost. Wát een duikmaat, die mij thuis ophaalt en de zooi uit mijn bovenhuis in zijn auto helpt leggen, en mij naar Tholen rijdt. Met zorgzame charme begeleidt hij me over de gevaarlijke stenen het water in. En dan gaat ie er vandoor, groot gelijk! Hij kijkt nog een keer om, we geven het ‘oké-teken’ en dan smeert ie ‘m zo snel mogelijk naar zijn eigen duikset om los te gaan met zijn onderwatercamera. Genadeloos brandde de voorjaarszon tijdens de lange trippel van de auto naar het water op mijn dikke neopreen droogpak met daaronder een extreem warm onderpak, én laagjes merino wol en een ander stervensduur hemdje. Normaal gesproken is dit in de winter absoluut geen garantie voor oververhitting – integendeel. Vandaag wel.

Het is laagwater bij de Bergse Diepsluis, en niet zo zuinig ook. De trap heeft het nakijken, en iedereen die via die kant te water gaat ook. Vandaar dat Rob mij op z’n aller charmantst heeft vergezeld om op een zo normaal mogelijke manier veilig te water te gaan, verderop, tegenover de hangcultuur. Want ergens op die strengen gaat het gebeuren! De snotolven zijn gespot!

Marleen en Rob hebben hun camera’s vooraf ingesteld op macro. Natuurlijk kan ik niet hardop lachen om de inflexibiliteit die hun professionele sets met zich meebrengt. Natuurlijk niet! Achteloos merk ik op dat ik met mijn 85 graden groothoeklensje op de TG5 eigenlijk altijd alle kanten op kan fotograferen. Wordt het groothoek in plaats van vooraf gepland macro? Geen probleem. Nou ja, dat nou ook weer niet. Hiermee heeft Marleen de lachers op de hand, met haar verwarmde weet-ik-veel-hoe natte handschoenen met batterijen en verwarming. En ik maar pielen met die dikke zeven millimeter wanten aan die ieniemienie knopjes op mijn onderwaterhuis. Maar het kán, met wilskracht en niet belemmerd door vooraf ingestelde shit. O zó.

Nadat Rob mij veilig te water heeft geholpen, koers ik af op het snotolvenfestijn. Er zouden er vijf zitten, of zelfs zes? Meer dan zelfs ik over het hoofd kan zien. Dit blijkt ook te kloppen, want tijdens het bekijken van de foto’s op de laptop vraag ik mij af of ik ‘maar’ twee snotolven heb gezien, of meer? Een vrouwtje, denk ik, is erg geliefd bij de parasieten. Reageer vooral onderaan dit duikreport of dit klopt, of niet. Het is niet de beste foto, maar ik leer graag ook wat hier allemaal leeft en beeft.

De mannetjes zijn druk in de weer met het schoonmaken van hun nesten. Witte eitjes, goh, ik dacht dat de eitjes roze waren, roodachtig? Weer wat geleerd. Ik kies uit mijn kleine reeks foto’s voor de foto waarop de zuignap aan de onderkant van de buik van dit mannetje goed te zien is.

Ik schiet snel een paar foto’s. Rob heeft mij voor de duik de stand van de flitsers uitgelegd, en die hanteer ik. Ik ben hier aan het oefenen met mijn camera en dat hoeft niet persé op snotolven. Ze zijn al duizenden keren veel mooier vastgelegd en ik hoef niet zo nodig dat plaatje van die dieren zelf te schieten. Ze hebben er volgens mij ook wel last van dat ik ze gebruik als onderwerp, al is het maar even, en zullen vanaf nu ‘stuk gedoken’ worden door iedereen die erop af gaat. Ik dwaal af richting andere objecten en zie prachtige kokerwormen die zich uitsloven voor mijn lens. Die kunnen zich lekker terugtrekken als het ze teveel wordt, maar wuiven uitbundig. Ik schiet waarachtig een doorkijkje – zó heb ik ze nog nooit waargenomen.

Hoelang ik duik? Geen idee. Mijn computer heb ik achtergelaten, omdat ik een ondiepe duik ging maken. Rob en Marleen zijn echte langduikers zeg maar, en omdat het een heel eind zwemmen is naar de kant en ik geen hals- of andere lichaamsdelen brekende toeren wil uithalen bij het verlaten van het water, zet ik koers naar de duiktrap.

Wat is het prachtig tussen de hangcultuur en de duiktrap. Kraakhelder water, met heremietkreeftjes te over. Mijn lievelings, echt, ik vind ze zó schattig. Hoewel, schattig? Moet je die sacherijnige kop zien! Verderop kom ik piepkleine anjelieren tegen en diverse harlekijnslakjes. De paardenanemonen en zoektocht naar steenslijmvisjes waar ik de duik op deze stek graag mee afsluit zitten er deze keer niet in. Het is extreem laagwater en een behoorlijke worsteling om in verticale stand te komen.

Marleen en Rob zijn net bij de auto aanbeland als ik aan kom waggelen. Ik zal een minuut of zeventig gedoken hebben zonder de kou van zes graden water te voelen. Misschien wat vaker de duikcomputer achterlaten zodat ik dat soort informatie ontbeer?

We sluiten de dag af met een gezellige lunch bij Roosevelt. Zonnestralen op ons gezicht, zalig eten voorgeschoteld, het terras bezet door borrelaars. Wat ben ik een bofkont met deze mensen! Rob, die mij heen en weer hijst van hot naar her en Marleen, die als volhouder altijd weer wint, het mij vergeeft dat vele duikdagen niet door konden gaan. Dit smaakt letterlijk en figuurlijk naar meer.

Tot water!