Marleen Baas – Murex Photo Experience 2017

Twee weken alleen maar praten over fotograferen, duiken, onderwaterleven en fotoapparatuur. Voor de één een droom, voor de ander een nachtmerrie. Voor duikreporter Marleen Baas kwam haar droom uit!

Datum: Oktober 2017

Duiklocatie: Manado en Bangka eiland, Sulawesi, Indonesië

Maanden heb ik uitgekeken naar deze reis. Op stap met een groep duikers die, net als ik, zich regelmatig onder water begeven om al het moois te fotograferen. Duikers die begrijpen dat je soms een hele duik kan besteden aan het fotograferen van een bijzonder slakje. Duikers die geen kilometers maken onderwater, maar die duiken op de vierkante centimeter. Twee weken alleen maar praten over fotograferen, duiken, onderwaterleven en fotoapparatuur. Mijn hoofd helemaal leeg, mijn werk en andere beslommeringen duizenden kilometers weg. Voor de volle 100% mijn aandacht gericht op een hele leuke hobby. Je begrijpt, mijn verwachtingen waren hooggespannen!

En gelukkig zijn mijn verwachtingen uitgekomen, en zelfs meer dan dat. De groep was heel divers, zowel qua karakter en leeftijd, als op het vlak van duik en fotografie ervaring. Sommige duikers bezitten pas sinds kort een onderwatercamera, terwijl er ook een paar prijswinnaars van het ZK/ONK aanwezig waren. De gebruikte apparatuur varieerde van een compactcamera tot een spiegelreflex. Al waren de systeemcamera’s overduidelijk in de meerderheid.

In het resort was een speciale ruimte ingericht voor het in elkaar zetten van de apparatuur en het laden van de accu’s. Dit was tevens een mooie gelegenheid om eens bij de buurman te kijken welke spulletjes hij gebruikt en hoe hij alles configureert. Hier en daar werden er ook wat spullen uitgewisseld, onder het mom van: “Dit moet je eens proberen, werkt veel beter”.

De visie op de onderwaterfotografie was binnen de groep duidelijk verschillend. De ene fotograaf zweert bijvoorbeeld bij een zo klein mogelijk diagfragma (groot getal) om zoveel mogelijk scherpte diepte in de foto te krijgen. De ander roept juist: ” Als het voorste oog maar scherp is, dan mag er best wat onscherpte in de foto aanwezig zijn”. Een kwestie van smaak was al snel de conclusie. Ook op het vlak van apparatuur en de manier van nabewerking waren er veel verschillen. Consensus blijkt niet te bestaan, er zijn een heleboel manieren om tot een leuk eindresultaat te komen.

Dagelijks werd er een workshop gegeven door Edwin van der Sande. Een workshop waarover ik achteraf nog veel heb nagedacht ging over de WOW factor. Wat maakt dat de ene foto mooi wordt gevonden terwijl een andere foto nauwelijks een blik wordt gegund. Het blijkt vooral te maken te hebben met de emotie die de foto oproept. Een foto van een kleurig naaktslakje in een mooi compositie krijgt meestal van de buitenwereld niet meer dan een lauwe reactie in de trant van: “Mooi  hoor”. Want immers, het blijft een slak en slakken zijn niet bijster spannend. Maar dan die hopeloze foto, waarbij een zeehond in de vin van je buddy bijt. Over die foto wordt de hele avond gesproken, want stel je toch eens voor dat je dat meemaakt. Dus heb ik geleerd die week: Wil je een winnende foto maken, denk dan vooral na over welke emotie je onderwerp oproept.

Een foto kan natuurlijk ook schattig zijn. Een buddypaar is een hele duik bezig geweest om Shaun ten Sheep op de foto te zetten. Een heel klein slakje, maar zo schattig doordat de oogjes bijna tegen elkaar aan staan. Bij een frontale foto lijkt het net een speelgoed knuffel.

Een ander interessant onderwerp voor mij was de groothoekfotografie. Als echte macrofan is de groothoekfotografie voor mij een grotendeels onbetreden pad. Mijn dome-poort ligt meestal stof te vangen in de kast. De theorie was al snel duidelijk: Probeer je instellingen zo te zetten dat je flitsers maar een heel klein beetje hoeven te flitsen. Want immers, bij een harde flits verlicht het strooilicht ook al het zweefvuil in het water en een vlekkige foto is nooit mooi. Dus de ISO wat omhoog, de sluitertijd wat omlaag en het diafragma open. En tot mijn verrassing werkt het inderdaad.

Tijdens deze workshop ontstond er al snel een levendige discussie over de wenselijke flitserstand. Alles kwam langs, de flitsers wijd uit elkaar, de flitsers omhoog gericht, maar ook de konijnenoren. Iets om me nog eens in te verdiepen. In ieder geval heb ik mij voorgenomen om in Nederland de groothoek eens een keer uit te proberen.

Het overall thema van de week was: “En ook nog een foto voor Edwin”. Het zinnetje werd in onze hoofden gestampt. Edwin bedoelde hiermee: Kom uit je comfort zone. Als je de foto hebt gemaakt zoals je altijd doet, doe daarna nog eens iets heel anders. Een andere belichting, een andere compositie of kantel je camera een keer naar de portretstand. Het levert verassende resultaten op.

Ik heb een ontzettend leuke en leerzame Photo Experience gehad. Veel stof om over na te denken en me verder in te verdiepen. En zoals verwacht heeft het me een lijstje opgeleverd met fotografie spulletjes die ik ook graag zou willen hebben. Die SMC super macro converter is erg mooi en ook heb ik handige focuslampjes gebruikt zien worden.

Dus wensen genoeg voor de komende tijd, veel oefenen in Nederland en wellicht ook weer een Photo Experience te zijner tijd!!