René Weterings – Herfstweer en herfstkleuren
Het is herfst! Duikreporter René Weterings voelt en ziet het voor en tijdens de duik. Kleurrijke plaatjes zijn het resultaat.
Datum: 9-10-2019
Duiklocatie: Den Osse Nieuwe Kerkweg
Het is echt herfst, de regen komt al dagen met enige regelmaat met bakken uit de lucht. Kort samengevat, het is schijtweer! Toch plannen Goof en ik een duik op woensdagavond, het weer werkt gelukkig mee.
We rijden met de laatste druppels naar Zeeland, maar daar aangekomen is het droog. De parkeerplaats van duikstek Nieuwe Kerkweg is verlaten, we zijn de enige idioten die zich op dit uur nog aan de waterkant laten zien. Het is donker, maar gelukkig hebben we verlichting op deze parkeerplaats. De wind lijkt aan te sterken, ik neem een kijkje op de steiger. Goof niet, die vult zijn duikfles en begint op zijn gemak aan het ritueel. Het water golft vanuit het noordwesten richting de kant. Best flinke golven ook, toch lijkt het zicht best oké te zijn als ik met mijn lampje in het water schijn. Maar eerlijk is eerlijk, eigenlijk heb ik er geen bal zin in vanavond nu ik hier, met herfstachtige condities, langs een donker zout meer sta te koekeloeren. Waarom deden we dit ook al weer? Nou goed, snel terug naar de auto en omkleden maar, we zijn er nu toch.
Samen beklimmen we de bekende hoge dijk van deze duikstek. Ik heb altijd medelijden met de gemiddelde ‘bierbuik’ die hier in het weekend een strijd aangaat om überhaupt boven te komen. Mijn conditie is al niet top, dus ik voel met ze mee. Eenmaal op de steiger begint de zin een beetje te komen, vinnen aan en bubbelen maar. Vijf kwartier geven we onszelf om in het water te blijven, eens kijken of me dat gaat lukken. Ik zet koers richting het diepere deel, want ik heb geen zin om in de deining van de golven te gaan liggen prutsen. Het zicht is maar magertjes, maar het klaart op als ik eenmaal de oude zeedijk over ben. Mooi, daar houd ik van!
Mijn duiklamp zorgt voor kleur onder water. Dat is toch wel het voordeel van nachtduiken, je hebt niet te maken met die groene zweem over het landschap heen. Kleuren zijn zoals ze zijn en je ziet alleen dat deel wat je met de lamp beschijnt. Koornaarvissen schitteren weer als spiegeltjes in het licht. Af en toe drijft er een flinke Amerikaanse ribkwal voorbij. Op de bodem zie ik een Noordzeekrab die aan de wandel is, dat blijft een imposant gezicht. Het is alsof er zich een scene uit Star Wars afspeelt op kleine schaal. Even verderop zie ik verscholen tussen de oesters nog een exemplaar zitten, maar die houdt zich stil. In de wieren krioelt het van de groene wierslakken, vandaag heb ik daar geen aandacht voor, ik zweef langs de oude zeedijk en geniet van de rust. Ik hoor mijn eigen bellen aan het wateroppervlak ‘exploderen’ en verder hoor ik niets…helemaal niets. Heerlijk hoor, zo hoort duiken te zijn wat mij betreft.
In de verte zie ik het lamplicht van Goof, hij is bij de reefballs. Ineens verschijnt er in mijn lamplicht een snel bewegend figuurtje. Het is een sepiola die op het zand zit. Wat leuk zeg, dat is een leuke ontmoeting in het begin van oktober. Waarschijnlijk een van de laatsten die zich nog laten zien. Ik maak wat foto’s op het zand en dan begint het guitige diertje te zwemmen in de richting van mijn focuslamp. Top! Dat betekent dat ik een kans krijg om de sepiola in het water tegen een zwarte achtergrond kan fotograferen. Ik zet mijn flitsers snel op een heel andere stand, zodat ik zeker weet dat ik het diertje in zijn geheel kan fotograferen en dat het flitslicht nog steeds goed op het diertje valt. Mijn plan is namelijk om een staande foto te maken. Nou dat valt nog niet mee, ik krijg maar een paar pogingen en tussen door meent de sepiola mij ook nog te moeten verwarren met een wolkje inkt. Maar wegzwemmen doet het inktvisje niet. Nou ja, dan nog maar eens proberen. In een van de laatste kansen lukt het me, maar dan verlies ik de sepiola helaas even uit het oog en is het feest klaar. Maar ik heb een aardige foto denk ik, dus ik ben tevreden.
Ik maak een klein rondje over de reefballs, maar ik heb eigelijk meer zin om weer terug naar de dijkwand te gaan. Daar focus ik mezelf op de kleurenpracht die sommige oesters toch echt in zich hebben. De schelpen zijn allerlei tinten rood, bruin en oranje, iets waar je eigenlijk snel aan voorbij zwemt. Opeens beeld ik mezelf in dat ik iets aan mijn vin voel, of heb ik net een oester of steen geraakt? Hoe dan ook, het idee dat er nu een zeehond rond me zwemt zorgt voor een unheimisch gevoel in mijn kop. Dus ik lig niet meer relaxt in het water, gek eigenlijk. Nou ja, het is niet anders, ik lig er al bijna een uur in dus het kan ook wel. Bij de steiger maak ik nog wat plaatjes van de kleuren op de palen en dan houd ik het echt voor gezien. Al met al heb ik mezelf toch weer prima vermaakt!
Max. diepte 8,5 m, temp. 14 gr.C., zicht ca. 2-4m, duiktijd 65min.
Duik 940 (Den Osse Nieuwe Kerkweg, woensdag 09-10-2019, 20.00u)
