Dirk Van den Bergh – Een heerlijke cocktail
Op een mooie zomerse dag maakt Duikreporter Dirk Van den Bergh een duik bij het Zeeuwse Dreischor.
Datum: 22-07-2019
Duiklocatie: Dreischor Frans Kok Rif
Nick Lobé komt van Woerden afgezakt naar Zeeland. Hij heeft vakantie. Zin om mee te duiken? Natuurlijk!
Afspraak voor een eerste duik bij Dreischor Frans Kok Rif. Het is prachtig weer en al 24° om 10.00 uur ’s morgens. Er staat wel een stevig windje, maar uit zuidwestelijke richting: ideaal voor deze duikstek.
Nick duikt met Oscar. Die heeft slechts 21 duiken. Voor mij heeft hij Nanne Scholtens als buddy meegebracht. Ik heb Nanne al ontmoet bij de schelpdiermonotoringdag en vorige week was hij er ook bij in Vinkeveen. Hij heeft 200+ duiken in zijn logboek staan, dus dat komt goed.
Even overleggen welk parcours we gaan zwemmen en Nick beslist om via het kastje naar de canyon te gaan. Hij duikt met Oscar voorop, Nanne en ik volgen en dat hebben we geweten! We moeten heel de zandvlakte over en Oscar zorgt ervoor dat we soms zichtbaarheid nul hebben … Met zijn 21 duiken is zijn vinslag nog niet optimaal en bovendien blijkt achteraf dat zijn duikfles veel te laag hing, waardoor zijn benen naar beneden gedrukt werden.
Gelukkig doet Nick me eraan denken dat ik mijn kompas nog niet gezet heb. Dank je Nick, want wie weet waar we anders uitgekomen zouden zijn (zie verder) …
Het kastje missen we en wanneer we aan de canyon komen blijkt er niet veel leven te zitten. Het is er grijs en doods. Ik zie één steenbolk wegflitsen. Ik doe teken aan Nick dat ik er met Nanne alleen van doorga. Genoeg stof gezien!
Op de zandvlakte zitten veel schepjes en hun eierballen: het zijn geleiachtige blaasjes die met een steeltje uit de bodem komen en snoeren met duizenden eieren bevatten.. We zien er zelfs die blijkbaar aan het paren zijn. Stichting anemoon: “Het dier kan zich niet geheel in de schelp terugtrekken en is aanzienlijk groter dan de onder de mantel verborgen schelp. Gestrekt ruim 4 cm of meer. Dier met groot kopschild. Opzij twee lichaamsflappen (parapodiën), achteraan een plugvormig stuk mantel. Lichaamskleur deels doorschijnend wit. In de maag drie verkalkte kauwplaten.”
Nanne doet teken dat we de andere kant op moeten. Euh? Terug naar de canyon? Ik vergelijk even mijn twee kompassen en doe teken dat ik hem niet ga volgen. Ze geven allebei de kant aan in de richting waar ik aan het zwemmen was. Bovendien weet ik dat de kant zuidwest ligt. Nee Nanne, ik volg je niet! Gelukkig luistert hij …
Op de zandvlakte zwemt een eenzame zeenaald
We passeren de WC pot en nu weet ik zeker dat we goed zitten! De bodem begint terug op te lopen en we komen aan het rif. Daar houden we onze veiligheidsstop. Daarna gaan we ondieper en hier heeft het landschap een bijna tropisch uitzicht.
Wat een mooie kleuren! Het krioelt er van de spookkreeftjes en gekromde aasgarnalen. We worden begeleid door honderden koornaarvisjes en in het viltwier zitten nog steeds veel Groene wierslakken. Wat een heerlijke cocktail!
We blijven een hele tijd snuffelen en na 71 minuten zijn we terug bij de steiger. We zijn max. 15,6 meter diep geweest.
We zijn beiden enthousiast over de duik en wanneer ik de hoeveelheid spookkreeftjes aanhaal blijkt Nanne er niet één gezien te hebben! Zo zie je maar dat wat je ziet afhankelijk is van waarop je de focus legt …
Nick en Oscar zijn er ook al uit. Op de trap kom ik Paul en Maria Engels tegen. Ze zijn bij de Zeelandbrug geweest, maar daar was het zicht nihil en stond de wind op de kant. Dat wordt even overleggen waar wij onze tweede duik gaan doen …
