Edwin van der Sande – Zoete groothoekpret

Als Duikreporter Edwin het seizoen goed heeft ingeschat, moet zijn eerste duik sinds lange tijd een bijzondere worden.

Datum: 1 juni 2020
Duiklocatie: Toolenburgerplas

Met een enorme glimlach op mijn gezicht stap ik het water in. Het begon alweer aardig te kriebelen. Het is veel te lang geleden dat ik voor het laatst een duikje heb gemaakt. Ik verwacht zeker in het begin een stoffig duikje, al is het alleen al omdat het stof van mijn eigen materiaal afgespoeld moet worden. Die glimlach staat niet alleen op mijn gezicht omdat ik weer lekker onder water ga. Als ik mijn niet vergis is dit het juiste moment om het grote monster van het zoete water te ontmoeten. Mijn ervaring op deze stek is dat het vooral andere duikers zijn die het grote werk hier zien. Op een of andere manier heb ik minder geluk. Wie weet kan ik die trend vanavond doorbreken.

Het is maandagavond, de temperatuur is nog lekker. Voor het te water gaan maak ik een gezellig praatje met de andere aanwezige duikers. Ook zij moeten nog aan de duik beginnen en zijn hier al even niet meer geweest. Vol enthousiasme nemen wij ons wensenlijstje door en grappen we wat over stof maken. Ik ben niet van plan om erg diep te gaan dus laat mijn handschoenen in de auto achter. Met alle recreanten die al in het water zwemmen, verwacht ik dat ik het in mijn droogpak wel uit zal houden zonder dat neopreen aan mijn vingers. Het water blijkt achteraf tijdens mijn duik niet kouder te zijn geweest dan 18 graden, ik heb geen moment koude vingers gehad.

Onder water controleer ik mijn uitrusting en vooral camera nog eens goed. Zie ik geen bellen en werkt alles nog zoals dat zou moeten? Ik vertrek en ga op zoek. Na zo’n drie kwartier begin ik mijn af te vragen of het vandaag echt wel beter zou gaan. In de verte zie ik mijn eerste grote vis. Ik zie de snoek nog net wegzwemmen, te ver weg om een knappe foto te kunnen maken. Ik ben al helemaal geen fan van die “achterwerkfoto’s” en kijk de snoek na. Uiteraard hoop ik dat het beestje besluit om zich toch nog even om te draaien en de foto in te zwemmen, maar helaas. Gaat dit echt het beeld zijn hoe ik deze duik ga herinneren?

Het moment begint ondertussen wel te komen dat ik de hoop begin op te geven. Ik geloof er niet meer in dat ik het hoofddoel van mijn duik zal gaan realiseren. Goed het is heerlijk om weer onder water te zijn en gewichtsloos rond te zweven, maar ik had toch op meer gehoopt. Ik ben ondertussen omgedraaid en aan de terugweg begonnen. Juist op dat moment zie ik een glimp van het prachtige monster. Een glimp, want ook deze vis besluit ook direct om zich om te keren en er vandoor te gaan. Zal het dan toch aan mij liggen? Ik kijk hoe ik ook deze vis langzaam uit mijn gezichtsveld zie verdwijnen. Niet veel later kom ik de duikers tegen waar ik voor de duik mee heb gesproken en ik zie dat zij aandachtig aan het kijken zijn naar een forse vis. Jawel, dit moet dezelfde meerval zijn als die bij mij was weggezwommen. Ik wacht mijn beurt rustig af en zweef heel rustig naar voren. Ik heb de fisheye lens op mijn camera gezet en ik hoop een mooie close-up van zijn kop.

Al snel kom ik er achter dat het fotomodel van vandaag andere gedachten heeft dan dat ik heb. Elke keer als ik iets dichter bij kom besluit het beestje om weg te zwemmen. Bij elke poging tot een nieuwe close-up zie ik dat er teveel waterplanten tussen mijn camera en de meerval zitten. Ik leg mij neer bij het idee dat ik de foto die ik in mijn hoofd heb niet ga maken. Maar yes… ik heb dit machtige zoetwater monster met eigen ogen kunnen aanschouwen. Ondanks het lange zoeken en het onwillige model stap ik tevreden we kant op. Heerlijk om weer lekker gedoken te hebben. Dit was echt zoete groothoekpret en dit smaakt naar meer!