René Weterings – Sint Annaland blijft mooi!

Duik 619
Het is al weer 3 weken geleden dat ik met Goof op onze vaste duikavond in Zeeland dook. Zijn vakantie, een week avondvierdaagse met mijn kinderen en mijn deelname aan het Open Belgisch Kampioenschap onderwaterfotografie (OBK) gooide onze regelmaat in de war. Maar we pakken de draad weer op!

Nederland staat aan de vooravond van een heuse hittegolf, meerdere dagen met temperaturen boven de 30 graden Celsius staan ons te wachten. Ook vandaag is het al flink aan het opwarmen en ik zie dat de buitenlucht nu in de avond nog steeds dik 28 graden Celsius is. We zijn blij dat we een verfrissende duik in het vooruitzicht hebben. Nu moet ik zeggen dat het in de auto met airco eigenlijk ook meer dan prima is…!

Vanavond is de duikstek van onze keuze een oude favoriet geworden, namelijk Sint Annaland. Het is al weer vier maanden geleden dat we hier doken, net voor de aanvang van de dijkwerkzaamheden en nog vol op winter. Nu is het heet en als we in Sint Annaland aankomen, zien we dat we niet de enigen zijn die de auto bij het strandje willen parkeren. Het staat er vol met auto’s van strandgangers en eigenaren van pleziervaartuigen. Ik parkeer dus maar even op het veldje, wat ooit een mooi grasveld was en nu in een stoffige vlakte is veranderd. Het is immers lange tijd als bouwdepot gebruikt tijdens de werkzaamheden aan de dijk.

We stappen uit en gaan eerst even op het gemakje kijken bij het strand. Goof was er nog niet geweest sinds de dijkwerkzaamheden en tijd hebben we genoeg vanavond, de kentering is pas om 21.20u. Lia komt ook nog even langs om te kletsen en wat kleinigheidjes voor onze kinderen brengen. Lekker relaxt en genietend van het mooie weer, turen we over een druk bezocht strand. Het oude zandpad naar het strand is gewijzigd in een mooi strak stukje asfalt, de Dixies staan nu op een vaste plaats rechts op het strand en er is een mooi fietspad op de dijk aangelegd. Ook zien we dat het zand van het strandje serieus is opgehoogd, die kan er dus weer even tegen. Het water ligt nu echt een paar meter lager!
Na de gezelligheid met Lia is het tijd om te gaan duiken. Goof en ik hebben allebei lekker eigenwijs gewoon voor onze droogpakken gekozen, wetende dat dit even heel warm gaat zijn als we naar het water moeten lopen. We doen de handschoenen en cap pas bij het water aan beslissen we, want dat zou wel heel erg overdreven zijn en zorgen voor knalrode hoofden. Nu moet ik zeggen dat we die toch wel hadden toen we het water bereikte. Om niet tussen de zwemmers te moeten afdalen, lopen we nog even door naar links tot bijna bij het einde van de zwemlijn en daar trekken we de laatste zaken aan en dalen we af.

De eerste paar meter is het zicht, zoals verwacht, erg slecht. De zwemmers woelen immers veel zand op en dat zakt niet zomaar even weg. Gelukkig trekt het stofgordijn weg als we wat dieper komen. Op een diepte van vijf meter is het zicht eigenlijk al prima te noemen en begin ik lekker te snuffelen op de overgang van de dijkwand en de zandbodem. In de verte hoor ik de motoren van bootjes zoemen en weet dat het vaarseizoen weer in volle gang is. Ik zet koers richting het westen en besluit om maar te kijken waar ik vandaag uit kom. Mocht ik echt veel meters maken, dan kan ik er altijd nog uit bij de nieuw aangelegde trap net om de hoek op de dijk. Hier heb ik vorige week tijdens het OBK al gebruik van gemaakt en dat beviel me erg goed.
Op het zand zie ik kleine grondeltjes wegschieten, zeeappeltjes liggen er ook genoeg en ik zie de nodige gruiskokerwormpjes met hun mooie bouwwerken. Op een mooie oranje slingerzakpijpkolonie vind ik een veranderlijke steurgarnaal die er voor mij erg aantrekkelijk bij zit. Ik zie de compositie voor de foto al voor me en stel de camera snel in. Het valt echter niet meer om het flitslicht er goed op te krijgen maar na wat gepruts lijkt het wel een aardig plaatje te zijn geworden. Goof is inmiddels ook bij me in de buurt en komt even kijken wat ik aan het doen ben en toon hem het garnaaltje.

Ik duik verder en zet wat meer vaart richting het westen, het landschap laat zich best goed zien en ik geniet van de duik. Mijn duikcomputer geeft een watertemperatuur van 21 graden Celsius zien en kan dat bijna niet geloven. Even denk ik nog dat die de warmte is die ik uitstraal, maar dat is natuurlijk onzin, het water is echt zo warm! Ok René, best eigenwijs om hier in je droogpak in te gaan liggen, ik geef het toe. Maar goed, ik heb het in ieder geval lekker comfortabele en vrolijk duik ik verder en zak af naar een diepte van zo’n acht meter. Hier is de dijkwand zeer mooi begroeid met veel sponzen, die het landschap geel kleuren. Talloze krabben in allerlei soorten en maten zie ik hier op kruipen, van de meesten weet ik eigenlijk nog steeds de namen niet. Van een van de vele legsels van de millennium wratslak probeer ik een flinke vergroting te maken, op mijn display zie ik de duizenden speldenprikjes die allemaal kunnen uitgroeien tot deze grote zeenaaktslak.
Her en der staan flinke plukken met Japans bessenwier te dansen in de zeer lichte stroming, ik bekijk ze eens goed en zie dat ook hier weer een paar veranderlijke steurgarnalen in huizen en natuurlijk ook de hooiwagen krabben. Ook valt mijn oog op hele kleine diertjes die bij een nadere inspectie jonge exemplaren van anemoontjes zijn, welk soort precies durf ik niet te zeggen. Ik maak wat foto’s en probeer ze zo goed mogelijk in beeld te brengen.
De duik is bijna ten einde, mijn manometer begint richting de 50 bar te kruipen. Ik lig er inmiddels al zo’n tachtig minuten in, maar als ik een paar mooie anemoontjes zie krijg ik nog een idee. Het werken met tegenlicht…iets wat ik mezelf had voorgenomen vaker te gaan doen. Dus ik leef me nog een paar minuten uit op deze anemoontjes, waarna ik tevreden ben over het resultaat en mezelf naar het wateroppervlak laat glijden. Boven water zie ik dat Goof er ook net uit komt en helaas ben ik nog maar op de helft van het strand en de hoek van de dijk gekomen, ik moet dus nog even een stuk terugzwemmen, want het bessenwier vormt hier een ondoordringbare barrière.

Eenmaal terug bij de auto praten we na over de duik en hebben beiden heerlijk genoten van deze duikstek. Wat is het landschap hier toch mooi en wat zit er veel leven, het is toch echt één van onze favoriete duikstekken. We trekken snel onze pakken uit en trekken daarna gewoon onze korte broeken en teenslippers weer aan, het is immers nog steeds dik 24 graden Celsius. We kunnen ons gaan opmaken voor een mooie, maar zeer hete zomerse week…
Max. diepte 8,5m, temp. 21gr.C., zicht 2-4m, duiktijd 90 min.