Dat wow-moment op de Noordzee!
Een wrakduik op de SS Trifels in Het Kanaal is op zich al een hele ervaring. Maar de ontmoeting aan het einde van de duik is iets om nooit te vergeten voor onderwaterfotograaf Raymond Wennekes.
We duiken op het wrak van de SS Trifels, een 137 meter lang Duits vrachtschip uit 1922, dat in 1941 tijdens de Tweede Wereldoorlog werd getorpedeerd.
De duik begint zoals elke duik tijdens deze exepeditie: twee duikers gaan naar beneden om de ankerlijn aan het wrak te bevestigen, waarna het anker zelf met een boei naar de oppervlakte gaat. Dat is het teken dat de ankerlijn bevestigd is en de volgende duikers naar beneden kunnen. Meestal zijn de videografen en fotografen de eersten die mogen afdalen omdat het wrak dan nog niet stoffig is – iets wat zeker gebeurt zodra de duikers netten en ander vistuig gaan wegsnijden.
Het wrak is prachtig mooi begroeid met duizenden anjelieren, maar helaas vinden we ook ontzettend veel vissersnetten met dode vissen en krabben er nog in. Na ongeveer 35 minuten op het wrak besluiten we de duik te beëindigen om lange decompressietijden te voorkomen. De stroming is er bijna uit en de opstijging gaat soepel. Op 6 meter diepte word ik op mijn schouder getikt door Ben Stiefelhagen – hij gebaart dat er een dolfijn gezien is. Ik kijk in de rondte. Kan ik iets ontdekken wat op een dolfijn lijkt? Helaas! Meestal is zo’n ontmoeting tussen mens en dier maar kort en verdwijnt het dier in de diepte of zwemt het verder.
“Balen zeg!!” denk ik, want hoe groot is de kans dat je op de Noordzee een ontmoeting met een dolfijn hebt. “Dat had één van mijn eerste Noordzee-ervaringen wel echt super bijzonder gemaakt.” Ik heb eigenlijk de hoop al opgegeven en kijk op mijn duikcomputer hoe lang mijn veiligheidsstop nog duurt. Dan wordt er echt hard aan mijn arm getrokken. Het is wéér Ben – hij gebaart dat ik achter hem aan moet zwemmen.
— Mijn hart begint sneller te kloppen. Deels van enthousiasme, maar toch ook van spanning. Het is en blijft een wild dier. —
Recht voor me
Een klein stukje verder zie ik met hoge snelheid een schim voorbij schieten. “Toch de dolfijn? Zou ik het dier dan toch nog kunnen zien?” Mijn hart begint sneller te kloppen. Deels van enthousiasme, maar toch ook van spanning. Het is en blijft een wild dier. Wat zijn haar intenties? Wij hebben goede intenties en zien haar niet als gevaar, maar is dat andersom ook?
Dan ineens komt ze vanuit de diepte omhoog gezwommen en blijft ze recht voor me in het water hangen. Ik kijk haar recht in de ogen en zie dat ze mij ook helemaal bestudeert. Direct besef ik dat dit een uniek en bijzonder moment is. Ik probeer voorzichtig een foto te maken, maar wil haar zeker niet afschrikken. Ze zwemt een aantal keer voorbij en speelt met de boeien en het gewicht tussen de boeien. Na zo’n 20 minuten weet ik dat ik minstens één redelijke foto heb, en als we haar al even niet meer gezien hebben, ga ik het water uit. Het blijkt dat ze nu speelt met de bijboot die om onze grote boot heen vaart.
Weer?
We besluiten de tweede duik van die dag op hetzelfde wrak te doen. Niet alleen vanwege de unieke ontmoeting met de tuimelaar, maar ook omdat er nog voldoende netten en andere rommel op het wrak aanwezig is. Wachtend op de volgende kentering kijken we regelmatig of we de dolfijn rond de boot zien. Maar nee… ten minste tot het anker weer boven het wrak is uitgegooid. “Yesss, ze is er nog!” Als wij aan de beurt zijn om af te dalen, is ze aan de oppervlakte en volgt ze ons langs de ankerlijn tot aan het wrak. Dit doet ze met elk buddypaar.
Tijdens de bodemtijd op het wrak zien we haar niet, maar wanneer we aan de opstijging beginnen, zwemt ze om ons heen. Ook nu speelt ze weer met de boeien en duwt ze met haar bek het gewichtje door het water om er daarna weer hard vandoor te gaan. Je kunt aan alles merken dat ze het erg naar haar zin heeft. In haar bek neemt ze één van de twee stalen ringen waar de decofles normaal aan bevestigd wordt, mee en zwemt dan hard weg. Of ze schurkt met haar rugvin langs de ankerlijn om dan keihard met een boog door het water te zwemmen. Geregeld zwemt ze langs me en kijkt ze me aan met haar grote ogen. Soms zo dichtbij dat ze met haar bek mijn onderwatercamera aanraakt – het ideale moment prachtige foto’s te maken. De interactie zorgt voor kippenvel op mijn armen.
— Geregeld zwemt ze langs me en kijkt ze me met haar grote ogen aan. Kippenvel… —
Na dik een uur met haar ‘gespeeld’ te hebben zijn mijn twee geheugenkaartjes vol en heb ik zo’n 800 foto’s gemaakt! Ik gebaar mijn twee buddy’s dat ik eruit ga. Zij blijven nog even. Ik schreeuw het in mezelf uit van geluk. Ik had nog nooit, écht nog nooit een dolfijn onder water gezien en dan gelijk nu zo’n ontmoeting….wow!
3 reacties
Victor van Deelen
Wat een gaaf verhaal.
Jessica Kouwenhoven
Geweldig!! Het is ook mijn wens om in ieder geval 1 keer te mogen ervaren is mijn grote wens
Ester
Een dolfijn in de vrije natuur tegen komen is zo’n bijzondere ervaring! En dan ook nog bij 2 duiken, super gaaf