WK-blog – Waanzinnig
Nog één blog van Karen. De laatste dagen waren voor het Belgische videoteam een rollercoaster.
Nog een laatste update van het Belgische videoteam: de laatste 2 dagen waren heel intens. Na de 2 laatste wedstrijdduiken een snelle lunch en dan hup naar het hotel. Er staan ons nog 5 zware uren montage te wachten.
Zenuwslopend is het, beeldje per beeldje bewerken, knippen, plakken, versnellen, vertragen, …. Ik mag enkel toezien hoe Gery vakkundig en bijna blindelings de knopjes van Magix bediend. Ik mag mee selecteren… beeldje erin? Of eruit? We moeten snel beslissen, de tijd tikt weg en is onze grootste vijand zo blijkt… De film maken is één, maar hij moet binnen de tijd ook gerenderd worden… en dat is altijd een gok omdat je nooit weet hoe lang dat gaat duren. Op voorhand werd ook dit getest en getimed maar onze keuze om de wifi uit te schakelen tijdens het editen om ongewenste windows-updates te vermijden, doet ons toch de das om. Het renderen duurt langer dan verwacht… net nu…
Om 23.05h wordt de usb aan de organisatie overhandigd… 5 minuten… en dure 5 minuten…15% strafpunten… balen… we weten nu al dat het podium niet echt haalbaar zal zijn… Hebben gedaan wat we konden, maar met dit scenario hadden we geen rekening gehouden… doodjammer, maar niets aan te doen… de jury is bikkelhard en streng, maar regels zijn regels… voor iedereen. Gery is ontgoocheld en stikkapot… een Gin Tonic, misschien helpt het…
Wegens tijdnood hebben we de de volledige film zelf niet kunnen zien… we weten niet wat we hebben ingediend, en durven aanvankelijk ook niet kijken. Gaan er grote fouten in staan? Hoe zijn de kleuren, de muziek, komt alles wel op de juiste plaats en volgorde? We weten het niet… Met een klein hartje openen we de file op de kamer… we zitten te trillen op de rand van het bed… beeld na beeld… en dan de aftiteling… Hij is goed!! Super eigenlijk!!! Niet perfect, maar geen grote fouten en hij mag zeker gezien worden! Opgelucht en trots op het eindresultaat vallen we mekaar in de armen… we zijn terug in de running, maar de 15% achterstand dragen we wel mee… we zien wel.
4h snachts, de telefoon van de kamer gaat… of we binnen de 20 minuten naar beneden willen komen of we liggen uit de wedstrijd… De organisatie wil ons spreken… wat is dat nu weer… we springen in onze kleren. We worden in de montagekamer gezet, daar worden de films beoordeeld op de normen en regels van de wedstrijd… De film mag maximum 20% bovenwaterbeelden bevatten… we zitten er 2 sec boven… en dat betekent diskwalificatie. Mijn wereld stort in. Dit kan niet waar zijn… Is echt alles voor niks geweest? De juryvoorzitter stelt voor om het nog een samen na te tellen, frame per frame… de zenuwen gieren door mijn lijf… Een uur later komen we uit op 12 frames, dat is minder dan een halve seconde… Dit willen ze accepteren… we zijn terug in de wedstrijd!! Mijn hart!
Gelukkig kunnen we de dag nadien een beetje relaxen, de nacht was heel kort… we pakken wat in en heb eindelijk eens de kans om in dat mooie zwembad te springen. Vanavond is de prijsuitreiking. We bekijken eerst alle films en foto’s samen in het hotel waarna we naar de sluitingsceremonie vertrekken in de lokale concerthal. De jury heeft het moeilijk, met 2h vertraging kunnen we eindelijk naar binnen, de punten zijn geteld… Enkel de 3 beste films worden getoond… we zijn er niet bij… Spanje gaat met de 2 eerste plaatsen lopen, Duitsland is 3e. Na het lauweren van alle winnaars van foto volgt er nog een feest in het hotel… en onze Italiaanse concurrent geeft nog eens een gastoptreden… dikke ambiance, voor sommigen tot in de vroege uurtjes. We kruipen niet te laat in ons bed, de bus naar het vliegveld vertrekt vroeg.
Het zit erop… het was waanzinnig! Ik heb geen woorden om mijn buddy Gery te bedanken. Toen hij een jaar geleden het aandurfde om mij met amper 25 duiken mee te vragen naar zo’n grote wedstrijd en me op een jaar tijd klaar te stomen om aan zijn zijde te staan op het WK… Dat vraagt veel vertrouwen. Ook al haalde de film geen medaille, we mogen trots zijn op het resultaat… De bakken ervaring en onvergetelijke herinneringen nemen ze ons nooit meer af… en stiekem dromen we al van het vervolg… We’ll be back…
