Brenda de Vries – Darwin besloot dat ik nog even mocht blijven

Wat doet groepsdruk of de mening van anderen met je? Wat doe jij als er tijdens de duik iets anders gaat dan gepland? Dit is het verhaal van Duikreporter Brenda over een Noordzeeduik die bijna verkeerd afliep.

Datum: Zomer 2011
Duiklocatie: Wrakduik Noordzee

Dit keer eens een heel ander verslag. De naam van het wrak en mijn buddy doen er in deze niet toe. Maar als ik dan weer ergens lees van ‘nee, heb ik niet nodig’ dan denk ik van ik moet het eens gewoon uitwerken wat mij is overkomen. Ik heb het ook al een paar keer op Facebook geschreven, maar zal het nu hier ook eens doen. De foto’s zijn slechts ter illustratie, omdat het anders een hele lange lap tekst wordt. Ze geven alleen de sfeer weer van de Noordzee, maar zijn niet gemaakt tijdens deze ene duik.

Ergens in de zomer van 2011, het is mooi weer, dus is het tijd voor een weekend Noordzeeduiken. Op dat moment ben ik een ‘ervaren’ 3* duiker met 249 duiken en in het bezit van 6 specialties (waaronder wrakduiken) zodat ik na deze duik 4* duiker ben. Duik 250 was deze ‘Darwinduik’. Mijn buddy is een instructeur die hier niet in de rol van instructeur fungeert, met bijna 4 keer zo veel duiken dan ik heb.

Het wrak wordt door de schipper uitgekozen, mijn buddy en ik duiken op nitrox. Ik duik een enkele 18 liter staal met natpak en mijn buddy een dubbel 8.5. Ik ben de laagste verbruiker.

Op het moment dat het tijd is om ons om te kleden pak ik een reel. Daar komt van een andere duiker commentaar op. Dat is toch niet nodig, dit is zo’n eenvoudig wrak, het is lastig als iedereen lijntjes legt. Hmmm, ok, ik weet dat een reel eigenlijk meemoet, maar als er zo veel commentaar op komt besluiten mijn buddy en ik de reel aan boord te laten. Als zij het zonder kunnen, dan wij ook. Het is niet de bedoeling om aan wrakpenetratie te doen, maar gewoon lekker over de bodem rond het wrak te scharrelen op zoek naar botervisjes e.d.

Dus springen we van boord en dalen af naar 27m diepte. Zonder reel. Het zicht is slecht, hooguit 1 meter. Wij dalen af naar de bodem en zwemmen in de luuwte van de stroming over de bodem langs het wrak. De lampen zijn aan, het is er donker.

Het is een relaxte duik, totdat we er ineens achter komen dat we IN het wrak zitten. Dat was helemaal niet de bedoeling. We hebben niets anders gedaan dan het zand over de bodem gevolgd langs het wrak. Dan moet er ergens dus op de bodem een gat gezeten hebben in het wrak. Nou ja, niet erg, de uitgang vinden we wel weer.

Dat valt dus tegen. We zwemmen inmiddels hand in hand. Het weinige zicht wat er was hebben we zelf tot nul gereduceerd. Mijn computer piept, deco. Ach, dat is niet zo erg gaat er door mijn hoofd. Als ik op mijn laatste ademteug het wrak uitkom, dan kan ik die 27m ook omhoog zwemmen. Dan stoppen ze mij maar in een decotank.

Ik kan voelen dat mijn buddy zich niet op zijn gemak voelt. Ik ook niet, maar ik weet mijn ademhaling onder controle te houden. Op de tast zwemmen we door het ruim. Ik begin te rekenen. Ik heb nog voor 20 minuten lucht. Dus als ik de uitgang niet vind, dan is mijn leven over 20 minuten voorbij. Eindigt bij duik 250, precies het moment waarop ik 4* duiker word.

Dan komt de volgende gedachte: Ik weet dat mijn buddy meer lucht verbruikt dan ik. Wat ga ik zometeen doen? Ik weet dat ik hem een schop mag geven en mag uitzwaaien, want beter 1 dood dan 2 dood. Wat ga ik zometeen doen?

Ik krijg de kans niet om er over na te denken. Mijn buddy seint ‘geen lucht’. Ik aarzel niet en deel. Ergens besef ik me wel dat dit het stomste is wat ik eigenlijk kan doen, maar ik deel.

En dan: ineens zien we een iets lichtere groene waas: DE UITGANG. YES. Je wilt niet weten hoe blij je dan bent. We zwemmen het wrak uit en ik check mijn lucht. De ankerlijn gaan zoeken gaat niet lukken, dat wordt dus een vrije opstijging. In alle rust schiet ik een boei en gooi de spool in het wrak. Ik hoop dat het vast blijft zitten en dat we dus niet af zullen drijven. Ik ken het verhaal van een duiker die de ankerlijn gemist heeft en 12 uur op de Noordzee rondgedreven heeft voordat hij gezond gevonden wordt. Dat wil ik proberen te voorkomen.

Dan stijgen we op. Mijn buddy nog steeds netjes aan mijn octopus, we houden elkaar stevig vast, elleboog in elleboog gehaakt. Ik besluit zolang het gaat mijn decostops volgens mijn computer te volgen. Met een lege fles komen we boven. De boei is gelukkig gezien en vastgehaakt.

We klimmen aan boord. Eerst zeggen we niets, we konden gewoon de ankerlijn niet meer vinden. Later vertellen we het wel.

’s Avonds besluiten we een rondje te gaan wandelen en over de duik te praten. Ik vertel dat ik gedacht heb aan hoe lang ik nog te leven had en wel of geen lucht delen. Mijn buddy vertelt me dat hij alleen maar dacht aan: ik ben instructeur en heb bijna 4 keer zo veel duiken als Brenda en ben zo stom geweest om naar een paar andere duikers te luisteren terwijl je weet dat die reel noodzakelijk is.

Nee, we nemen niemand iets kwalijk. Het is goed afgelopen. Er komt nog wel een discussie en hieruit komt dat soloduiken het mogelijk voorkomen had. Maar ja, we doken als budydpaar en besloten als buddypaar geen lijn mee te nemen. De dag erna wordt er ook gewoon weer als vanouds gedoken. Degene die commentaar hadden op de reel van ons zullen het nooit meer zeggen. En wij zullen nooit meer zonder reel gaan wrakduiken.

Voor mij is dit een aanleiding geweest om te leren grotduiken. Tegenwoordig neem ik op de Noordzee vaak 2 spooltjes van 30-40m mee, dit is genoeg en ze passen netjes in een droogpakpocket. Bang ben ik gelukkig niet geworden. Wel een ervaring rijker. Nog steeds ga ik graag de Noordzee op. Maar dus altijd met een reel. Ik mocht de Darwinaward gelukkig nog niet in ontvangst nemen. En kan nu mijn verhaal delen zodat mensen hopelijk gaan nadenken. Inmiddels meer dan 1800 gelogde duiken en nog steeds het plezier in duiken niet verloren. Hopelijk volgen er nog enkele duizenden.