Vincent Dorresteijn – Sepia’s als bijvangst

Na een dagje duiken op de Noordzee, trekken de zeepaardjes bij de Zeelandbrug eigenlijk ook… Duikreporter Vincent Dorresteijn vertrekt naar Zeeland voor twee duiken.

Datum:  26 juni 2016
Duiklocatie: Zeelandbrug

Afgelopen week heb ik flink lopen twijfelen. Moet ik nu gaan duiken op de Noordzee of zal ik zeepaardjes gaan zoeken bij de Zeelandbrug? Na even te “onderhandelen” met mijn vrouw was ik er uit. Ik ga gewoon zaterdag duiken op de Noordzee en zondag bij de Zeelandbrug. In ruil voor dit drukke duikweekend blijf ik de volgende twee weekenden thuis om gezellig iets leuks te doen met mijn vrouw. De afspraken voor de Noordzee waren al rond maar ik zou het toch wel gezellig vinden om samen met iemand van de duikvereniging naar Zeeland te rijden.

Op mijn verzoek in de groepsapp van de vereniging reageerde Jos Oostenbrink. Hij had wel zin om een tweetal duiken te maken op zoek naar het beroemde zeepaardje. Ik had Jos nog nooit ontmoet. Hij heeft namelijk een vaste duikmaat en is net als ik niet zo vaak in het clubhuis te vinden. Eens moest de eerste keer zijn en zo was een afspraak om te gaan duiken snel gemaakt. We zouden rond 10 uur  vertrekken zodat we ruim voor de LW kentering bij de brug zouden staan. Ik heb na dat ik zaterdagavond thuis kwam van de duiken op de Noordzee nog de energie gevonden om mijn duikspullen die in een reistas zaten, Wat praktisch is voor op de boot, in een kist te gooien en mijn 15 liter flessen om te ruilen voor een handzame 10 liter. Ook heb ik nog een lekkere pasta salade gemaakt met gerookte kip zodat Jos en ik voor de tweede duik een lekker hapje konden eten.

Na twee uur rijden hadden we voldoende tijd om een beetje kennis te maken met elkaar en stonden we knap op een parkeerplaats op het galgelaantje. Ik had verwacht dat we pas ergens in Zierikzee centrum konden parkeren maar dat viel alles mee. We gingen even verkennen aan de waterkant en onderweg zagen we hoe asociaal sommige duikers de auto parkeren. De plekjes zijn best krap maar om nu schuin op twee plekken te parkeren vind ik nergens voor nodig!

We zagen aan andere duikers die al ruim voor de kentering te water gingen dat de stroming erg mee viel en we besloten ook voor de drukte uit te vertrekken. We gingen snel onze setjes opbouwen en juist met deze duik knapte mijn o ring. Snel draaide ik mijn kraan dicht maar ik  was natuurlijk toch best wat lucht kwijt. Gelukkig is er het vulstation bij de duikstek.

Eenmaal omgekleed liepen we richting de waterkant. Onderweg hoorde ik dat bijna iedereen het over het zeepaardje had. The talk of the day! Ik had via facebook al aan iemand gevraagd die veel duikt waar het zeepaardje te vinden was en het plan was om zijn aanwijzingen te volgen. Het publieke geheim was dat hij op een sepiarekje links van de eerste pijler zat.

Al snel kwamen de rekjes te voorschijn maar aangezien daar geen duikers omheen lagen wist ik dat het niet het juiste rekje was. Na maar een paar minuutjes zwemmen zag ik rechts van mij het flitsen van een camera. Meteen wist ik dat we op de juiste plek moesten zijn en mijn bloed ging sneller stromen. Jos en ik zwommen naar het bewuste rekje en op een klein afstandje keek ik waar de fotograaf zijn enorme camera op richtte.  Het duurde nog een aantal momenten tot ik het paardje zag. Het beestje zat goed gecamoufleerd onderaan het rekje. Ik keek naar Jos en hij had het beestje ook gezien. We bleven even wachten en na een poosje gaf de fotograaf ons ook even de kans om te kijken. Wat een prachtig beestje. We hadden mooi de kans om hem of haar van dichtbij te bekijken. Dit tegen alle verwachtingen in want ik had me voorbereid om te moeten rugbyen om een glimp op te kunnen vangen.

Na een poosje was het tijd voor Jos en mij om weer te vertrekken en ruimte te maken voor de fotograaf die rustig op de achtergrond op zijn kans bleef wachten. We besloten om ons met de stroming mee te laten voeren naar het westen en kwamen al snel bij de mooi begroeide eerste pijler. In de luwte van de pijler konden we even hangen en hebben we de pijler goed bekeken. Ik keek regelmatig in “het blauw” in de hoop een aantal harders en / of zeebaarzen te zien maar helaas. Het maakte niet uit want niets kon deze duik nog kapot maken!

Na nog een poos westelijk te driften zijn we omgedraaid. Er was inmiddels bijna geen stroming meer en we konden gemakkelijk terug naar de trap zwemmen. Tijdens het driften hebben we zoals gebruikelijk bij de Zeelandbrug een aantal prachtige kreeften en dodemansduim gezien. Ook wees Jos mij nog een mooie Noordzeekrab aan. Ik wilde graag ondiep terug zwemmen om nog op zoek te gaan naar wat slakjes maar het zicht werd dichter bij de kant erg slecht dus zijn we na precies een uur gedoken te hebben naar de oppervlakte gestegen. De maximale diepte was 12,2 meter.

Na het omkleden hebben we even een broodje gegeten en besloten we om even een warm drankje te halen bij de Heerenkeet. We hebben even getwijfeld of we wel weg moesten gaan omdat we bang waren om ons parkeerplek kwijt te zijn maar toen we terug kwamen was de parkeerplaats warempel bijna leeg. We hebben een lekkere avondmaaltijd gegeten op de parkeerplaats en zijn ons gaan omkleden. Op een gegeven moment gaf Jos aan dat hij een probleem had met zijn duikcomputer. De lucht geïntegreerde computer bleek een storing te hebben en weigerde in duikmodus te gaan. Zonder computer heeft Jos geen idee hoeveel lucht hij nog heeft en hij kan dan ook geen diepte aflezen dus hij besloot om aan de kant te blijven. Jos baalde enorm zeker gezien het feit dat hij kort hiervoor nog op internet gekeken heeft voor een backup manometer en dieptemeter. Had hij deze nu maar aangeschaft.

Ik vroeg Jos of hij het erg vond of ik wel even ging duiken. Hij had geen bezwaar als ik maar beloofde dat het me niet nog eens zou lukken om het zeepaardje te vinden. Uiteraard ging ik toch weer op zoek. Ik ben drie keer zonder succes alle rekjes langs gegaan. Onder water kwam ik diverse zoekende duikers tegen. Allemaal vroegen ze in gebaren taal waar het diertje was. Vandaag hoorde ik dat het diertje zich verplaatst heeft en geef hem / haar eens ongelijk met al die drukte.

Tijdens het zoeken zag ik wel nog twee keer een sepia. De sepia’s waren nog het doel van mijn vorige Zeeland trip maar nu zag ik ze slechts als “bijvangst.” Ik heb mezelf gedwongen om toch nog maar even goed naar ze te kijken want het zal waarschijnlijk dit jaar de laatste keer zijn dat ik ze mag bewonderen. Ook heb ik nog een mooie zeebaars gezien.

Met Jos had ik afgesproken dat ik 19.45 weer boven zou komen en na precies 50 minuten kwam ik klokslag kwart voor 8 weer boven en had een maximale diepte bereikt van 12,5 meter.

Ik heb snel mijn spullen ingepakt en we zijn weer aan de terugweg begonnen. Ik voelde me lichtelijk schuldig dat Jos niet kon duiken maar Jos gaf aan het niet erg te vinden. Missie zeepaard was namelijk geslaagd en dat is toch de droom van een heleboel duikers!

Bedankt voor de gezellige dag, Jos!