Richard en Mariëlle de Kok – Achtarmige macho’s

Hoogwater, dus de instap bij de hangculturen van de Bergsche Diepsluis is erg eenvoudig. Het zicht is ruim twee meter en terwijl we langzaam de diepte op zoeken wordt het zelfs nog iets beter. Gretig speuren we naar onze veelarmige vrienden.

Bij een mooi oud en helemaal begroeid rek zien we de eerste. Een mooie dame, maar blijkbaar op doortocht want ze is snel verdwenen. Stukje verder weer eentje die er geen zin in heeft. Na zo’n 10 minuten komen we een fotograaf tegen met een koppeltje. Mariëlle gaat er rustig naast hangen voor de foto’s en ik hang een kleine meter hoger om niet tot last te zijn. De sepia’s hebben blijkbaar al gepaard, want om de paar minuten zet het vrouwtje de eitjes af.

Na een kwartier gaat de andere fotograaf weg en hebben we het rijk alleen. Nadat ik ook nog wat foto’s heb gemaakt, wil Marielle plots de camera terug. Aan de andere kant komt een tweede mannetje aangezwommen. Bijzonder om te zien hoe het eerste mannetje groter lijkt te worden. Vervolgens wordt hij donkerder van kleur en zijn ogen worden gitzwart van agressie. Het tweede mannetje hangt wat rond en zoekt naar een mogelijkheid om het vrouwtje te benaderen. Nummer één laat zich echter niet verrassen en schermt zijn vrouw met zijn tentakels af. Heel mooi om dit schouwspel te volgen. Marielle is druk bezig om het allemaal vast te leggen en met het zicht van zo’n drie meter gaat dit nu vermoedelijk eindelijk eens goed lukken.

Na tien minuten komen er weer twee duikers bij, een van de duikers is duidelijk nog maar een beginner en heeft nog wat trimprobleempjes. Mariëlle legt nog een laatste ei-afzetting vast en dan begint de drie meter zicht snel terug te lopen. Jammer, maar we hebben zeker 20 minuten goed zicht gehad, dus niets te klagen. We zijn zo’n tien meter verder als Marielle heel enthousiast mijn aandacht vraagt. He, wat is dat nu. Wauw een poon heeft zich half in het zand ingegraven. We hebben beide al heel wat ponen gezien, maar deze lagen altijd in het ijs bij de visboer. De poon is niet zo heel groot, dus met de groothoek en domepoort hebben we niet zo heel veel mogelijkheden voor foto’s.

Nadat de poon is vereeuwigd gaan we weer verder van tentje naar tentje. Regelmatig zien we losse sepia’s. Nog tweemaal een snotolfje en heel veel platvisjes op het zand. Tegen het einde van de duik nog tweemaal een flinke zeenaald. Eentje speelt voor sepiatentje en doet net alsof het een takje is. Als Marielle het voor gezien houdt. ga ik nog even op zoek naar de pijlinktviseieren die ik vorige week vond. Ik kan ze helaas niet meer terugvinden. Wel diverse tentjes met sepia-eitjes en wederom wat losse en schuwe sepia’s. Volgende week zoek ik wel weer verder, deze duik smaakt naar meer.