René Weterings – Nieuwe voorzieningen

Niet alleen onderwater is hij op zoek naar de mooiste plekjes, ook boven water moet duikreporter René Weterings even zoeken. De voorzieningen bij duikplaats Sint Annaland zijn namelijk vernieuwd en in het donker is het even zoeken naar de parkeerplaats.

Duik 647
De laagwater kentering van de Oosterschelde valt gunstig, Goof en ik hebben zin om dan weer eens naar Sint Annaland te gaan en gebruik te maken van de nieuw aangelegde parkeerplaats. Zo kunnen we de duikstek om de hoek van de dijk gaan bewonderen.
Ik had nog geen idee waar ik moest zijn voor die nieuwe parkeerplaats, dus het was even zoeken. In het donker rij ik per ongeluk de inrit voorbij. Die was ook nog niet heel erg herkenbaar en ik verwachtte eerlijk gezegd een soort zijstraatje, maar het is werkelijkheid een semiverhard pad om een bosschage heen. Ik parkeer de auto naast het looppad richting de dijk. We stappen uit en zien dat de “verharding” bestaat uit een soort verdicht gravelachtig materiaal. De spullen helemaal schoonhouden wordt wat lastig op deze ruime parkeerplaats, maar we gaan dit gegeven paard maar niet in de bek kijken.
We wandelen eerst even naar de dijk om de situatie daar te bekijken. Op de dijkhelling zien we een dik touw welke ons een stevige houvast biedt om even bij het water te gaan kijken. De nieuwe aangelegde duiktrap ligt nog wat verder naar rechts. Dit biedt mogelijkheden om eenvoudig van A naar B te duiken. Dit gaat helemaal goedkomen, het water ziet er vanaf de kant ook erg rustig én helder uit. Onze zin om te water te gaan wordt alleen maar groter.
Snel bouwen de spullen op en kleden ons aan, in looppas gaan we naar de instap met het touw. Ik besluit om vanaf deze plek richting de nieuwe trap te duiken, want ik heb waarschijnlijk een lichte stroming tegen en ik weet ook zeker dat ik er daar ook weer gemakkelijk uit kan. Ik ga als eerste onder water en zie dat het hier erg zanderig is. Ik had eigenlijk een oesterwand verwacht, net als bij de trap het geval is, dus ik ben een beetje verrast. Er zit veel leven op het zand, ik zie grondeltjes, wat zeesterren en veel heremietkreeftjes. Erg mooi om te zien, maar toch heb ik meer zin in de oesterwand.
Voordat ik bij die oesterwand aankom valt het me op dat er hier veel heremietkreeften zitten die erg groot zijn. Ze hebben allemaal een schelp op hun rug van een volwassen wulk, maar sommige heremietkreeftjes lijken zelfs uit dit formaat huisje te groeien. Er zitten echt exemplaren bij van het formaat “vuist”. Erg grappige dieren en ze laten zich ook fantastisch goed fotograferen. Het is maar goed dat ik vandaag de standaardlens bij me heb, want met een macrolens had ik ze er nooit in zijn geheel op gekregen.
Ik duik op mijn gemak wat verder en merk dat het best een tijdje duurt voordat ik een soort bocht in de overgang van het zand en de oesterwand vind. Hier duikt de helling de diepte in en ik laat me op mijn gemak zakken. De sponzen vallen me weer op, de kleur geel overheerst hier als ik met mijn duiklamp door het zeer heldere water schijn. Wat is het toch heerlijk duiken met dit soort zicht, voor mij echt een must om een mooie duik te maken. Heerlijk hangen op enige afstand van “het rif” en genieten van het landschap. Ik maak ondertussen wat foto’s van een spons met daarin wat hooiwagenkrabben.
Even kijk ik nog of ik Goof zijn lamplicht zie en doe mijn lamp even uit. Gitzwart wordt het, eigenlijk best een beetje creepy, toch vind ik het heerlijk zo. Helemaal alleen in het water van de Oosterschelde, even helemaal nergens aan denken en puur genieten van de natuur en mijn passie onderwaterfotografie. De watertemperatuur is ook nog steeds prima te noemen, want met 12 graden Celsius is dat niet de bepalende factor voor mijn duiktijd. Met mijn droge handschoenen ben ik alvast op de winter voorbereid, maar echt nodig is het nog niet.
Inmiddels wordt de dijkwand alsmaar mooier en het zicht nog beter, als ik mijn lamp naar beneden richt zie ik dat de helling afvlakt. Dat betekent dat ik vrij dicht bij de hoek van de dijk aangekomen ben en zie op mijn duikcomputer dat ik op zo’n elf meter diepte zit. Een paar meter erbij en ik zou dat vlakke stuk zo kunnen volgen richting het strandje. Maar dat doe ik vanavond maar niet, want anders wordt het wel erg ver terug lopen!
Ik speur deze plek maar eens wat beter af en mijn oog valt op een grote steen die er zo neergegooid lijkt te zijn. Een zeedonderpad staart me wat beduusd aan als ik een foto probeer te nemen, hij heeft er duidelijk geen zin in. Ineens zie ik een ander diertje brutaal naar me kijken, het is een relatief grote galathea kreeft die zich eens van zijn beste kant wil laten zien. Ik kan aardig wat foto’s van het diertje maken, zonder dat deze zich er ook maar iets van aan lijkt te trekken. Uiteindelijk staat hij er prachtig op en vind ik het mooi geweest ook. Mijn manometer geeft inmiddels weer bijna vijftig bar aan, dus ik laat mezelf heel rustig opstijgen. Het kan toeval zijn, maar ik kom netjes bij de trap uit en kan er na iets meer dan een uur zo het water uit stappen.
De maan schijnt, dus ik kan maar moeilijk een gloed van Goof zijn duiklamp ontdekken, de flitsen van zijn flitsers zie ik ook niet. Maar uiteindelijk zie ik toch waar hij is en besluit op mijn gemak bij de auto op hem te wachten, hij komt voorlopig toch nog niet. We spraken immers af maximaal negentig minuten te duiken. Mijn verwachting komt uit, Goof is pas na anderhalf uur het water uitgekomen en komt aangesjokt. Ik heb ondertussen al een bakkie koffie en schenk er nog maar één in en uiteraard ook één voor Goof.

Sint Annaland is een mooie duikplaats geworden met deze nieuwe voorziening, hier gaan we zeker nog vaak komen in de toekomst. We hebben we het weer uitermate goed naar onze zin gehad!
Max. diepte 11m, temp. 12 gr.C., zicht 3-4m, duiktijd 65 min.