René Weterings – Zeeslakkenpracht onder de Zeelandbrug

Duikreporter René Weterings neemt een middagje vrij om te duiken bij de Zeelandbrug. Onder water treft hij een explosie aan zeenaaktslakken aan, uiteraard legt hij er een paar op beeld vast en vertelt hij zijn verhaal.

Datum: 1-6-2018
Duiklocatie: Zeelandbrug

Het is weekend, ik pak wat tijd voor tijd uurtjes en rij naar de Zeelandbrug. Tijd om daar weer eens een duik te maken. De regen neem ik voor lief, ik heb zin om de hoog water kentering te pakken en mijn nieuwe flitsers in gebruik te nemen.

Met de nieuwe eigenaar van mijn oude flitsers spreek ik af bij de Zeelandbrug, we gaan allebei een duik maken en zo kunnen we een persoonlijke overdracht doen. Twee vliegen in een klap. De hele week is het warm, maar inmiddels is het flink afgekoeld en regent het licht. Het deert me niet, het is weekend, ik heb nieuw speelgoed om uit te proberen en ga lekker een duikje maken in mijn eentje. Een heerlijk begin van het weekend dus. De parkeerplaats is aan het einde van de middag nog erg leeg, het is voor de verandering eens niet zo heel druk.

Eerst handel ik de verkoop van de flitsers af en moet daarna vlot in mijn droogpak, want het begint wat harder te regenen. Ik ga toch graag droog in mijn droogpak. Samen met de nieuwe eigenaar van mijn oude INON’s Z-240 loop ik naar het water. Ik zet onderweg alvast mijn splinternieuwe INON’s Z-330 aan. Het water lijkt nog best te stromen, maar volgens het boekje moet de kentering er toch echt aankomen. We praten nog even wat en daarna gaan we ieder ons eigen koers. Ik daal af richting de pijler en hoop aan een mooie duik te beginnen.

Het stroomt inderdaad nog best aardig, maar ik kan er prima tegenin. Het zicht begint matig, maar als ik in de buurt van de pijler komt wordt het wel beter. Onderweg zie ik wat blonde grondels in kleine schooltjes zwemmen en er cruisen wat kwalletjes in de stroming aan mij voorbij. Ik gebruik mijn duiklamp om de bodem te scannen naar klein spul. Het duurt niet lang of ik zie de eerste legsels van zeenaaktslakken al wapperen in de stroming. Even kijken wat het is…ah harlekijnslakjes! Leuk, dat is voor mij weer lang geleden. Eerst zie ik een enkel exemplaar en in een stukje begroeiing verderop tref ik tot mijn geluk twee harlekijnslakjes bij elkaar die duidelijk bezig zijn om een paring in gang te zetten. Wat een mooi tafereel, ik probeer het zo goed mogelijk vast te leggen.

Vandaag ging ik niet voor de sepia’s, maar ik begin toch te twijfelen of ik niet even naar de sepiatentjes moet gaan zoeken. Nou vooruit, eventjes dan. Maar het zicht is toch te matig om echt goed te zoeken, ik weet immers ook niet waar ik echt moet zoeken. Ik houd een diepte van ongeveer tien meter en tref inderdaad wat stokken aan. Dit zijn duidelijk oude stokken en er is ook geen teken van leven te bekennen. Ik besluit maar weer terug te gaan naar de pijler en daar lekker rond te scharrelen.

Een harder schiet voor me langs, ik schrik er nog een beetje van. Ik had er niet echt op gerekend, maar het is uiteraard wel de tijd er voor. Leuk, vissen zien we als duikers in Nederland toch al te weinig vind ik, dus dit zijn welkome ontmoetingen. Rond de voet van de oostelijke pijler zie ik allerlei legsels van zeenaaktslakken. Het duurt niet lang voor ik heb uitgevonden van welke slak die zijn, want het krioelt er werkelijk van de vlokslakken. Overal waar ik kijk zie ik er wel een, al dan niet eieren aan het leggen. Mooie slakken, maar die rotzakken zitten altijd verkeerd om er een fatsoenlijke foto van te maken. Ik doe tevergeefs wat pogingen en eindig uiteindelijk met wat matige foto’s. Een pauwkokerworm is mijn volgende slachtoffer. Ik kan even op mijn gemak wat prullen met mijn camera en de nieuwe flitsers, die zijn flink sterker geworden en de bediening is nu ook top met de grotere standaardknoppen. Dit bevalt me nu al erg goed.

Op zo’n tien meter diepte speur ik in het gebied achter de pijler naar nog wat harlekijnslakjes, maar die vind ik niet meer. Vlokslakken wel, die zitten overal. Ook de vele kleurige slibanemoontjes zijn prachtig, zonde om daar steeds aan voorbij te zwemmen. Ik heb het reuze naar mijn zin en de tijd vliegt. Ik zie tot mijn verbazing dat ik al weer een uur onder water ben, het wordt langzaam tijd om ondieper te gaan. Ik merk dat ik eigenlijk heel weinig fotografeer en vandaag echt een duik maak om te genieten. Aan de ondiepe kant van de pijlers zoek ik nog naar andere slakken, maar ik vind ze niet. Er zouden boompjesslakken moeten zitten, maar dat zoekbeeld moet ik weer zien te krijgen. Het is jaren geleden dat ik die met bosjes vond. Afijn, dat komt nog wel eens.

Langs het wier houd ik mijn veiligheidsstop en moet ik nog een flinke kompaskwal ontwijken. Opeens zie ik nog een harlekijnslakje zitten en maak de laatste foto’s. Na dik tachtig minuten is mijn twaalf liter fles echt leeg en stap ik voldaan het water uit. Bovenop de dijk wacht nog een leuke verrassing, Goof en Cornelis zijn langsgekomen om te ouwehoeren. Zij hebben hun duikjes voor het Belgisch Kampioenschap er op zitten. We besluiten in Zierikzee om bij de Griek te gaan eten en geven deze vrijdag daarmee een spontaan, maar erg gezellig einde. En dan is het nu…weekend!

Max. diepte 10.5 m, temp. 17 gr.C., zicht 1-2 m, duiktijd 80 min.
Duik 822 (Zeelandbrug, donderdag 1-6-2018, 17.00u)