Verliefd? Ja!

Met een soortgelijke titel werd Linda’s weblog over Zuid-Afrika vorige maand het meest gelezen onderwerp van de site. 

In het kader van beter goed gejat dan slecht verzonnen leek me dit een prima uitgangspunt om ook in mijn laatste post over Gran Canaria te gebruiken. Maar eerlijk is eerlijk: wat is het toch simpel om op dit eiland verliefd te worden.
Op haar overweldigende schoonheid en het feit dat 95 procent van de toeristen daar geen enkel benul van heeft omdat ze alleen het spuuglelijke stukje snelweg van de luchthaven naar Playa del Inglés zien.
Op haar inwoners die je zo maar een glas verse geitenmelk aanbieden nadat je ze vriendelijk hebt gegroet vanaf het terras.
Op de grote scholen Roncadores die je echt op elke duikplek tegenkomt maar die maar niet prefect op de foto willen.
Op het spectaculaire uitzicht vanaf de Rocque Nublo.

Op de illustere Angelshark die maar eerst niet op de foto wilde maar tot slot met z’n vijfen een afscheidsfeestje gaven op mijn laatste duikdag.
Op de ontelbare prachtige bergweggetjes waar je heerlijk met je auto overheen zoeft op weg naar dat ene uitzicht dat nog mooier is dan het andere.
Op het verrassende onderwaterlandschap van El Cabron, vulkanisch gevormd en elke tien meter weer anders.
Op die heerlijke besloten stranden in het zuiden waar het nog gezellig druk is in plaats van overvol.
Op het macro-leven in het noorden en de wrakken in het zuiden waar je zo maar een onderzeeër kan tegenkomen.
Op de dolfijnen vlak bij de kust, de schapen in de bergen en het feit dat er geen enge spinnen of slangen zijn op eiland.
Op de vulkanen waar je soms over de rand een wandeling kan maken terwijl je diep onder je in de krater een klein eenzaam boerderijtje ziet liggen.
Op de Pijnboombossen in het noordwesten, met baardmossen begroeid of de be-palmboomde Barranco’s die je overal op het eiland tegenkomt.
Op het sfeertje en de relaxedheid in de binnenlanden, zo fijn dat je er dagen zou willen doorbrengen.

Tja, eigenlijk, ben ik gewoon verliefd op alles!