Up and close encounters bij Socorro

Onderwaterfotograaf Tim Steenssens reist naar Socorro voor een ontmoeting met het grote leven in de Stille Oceaan. Het wordt een avontuur van verwondering, adrenaline en gedeelde passie.

Eindelijk vertrekken we aan boord van de Nautilus Explorer naar de Revillagigedo Archipelago, ongeveer 500 kilometer uit de kust. Alle begrip voor wie dit niet van de eerste keer correct kan uitspreken – dat is precies de reden dat in de duikwereld het kortweg over Socorro heeft. Onze boot kan meer dan 20 duikers herbergen, heeft alle comfort die nodig is, en eigenlijk meer dan dat – er is zelfs bubbelbad op het opperdek.

Onze missie is eenvoudig: up-and-close encounters met het grotere werk voor de kustn van Isla Socorro, San Benedicto en natuurlijk het mythische Roca Partida. Oceanische manta’s, dolfijnen, haaien, bultruggen, orka’s, …

Bijzondere local!

Eigenlijk hebben we de eerste ontmoeting met het autochtone zeeleven al in Cabo San Lucas, een toeristische trekpleister op het Mexicaanse schiereiland Baja California Sur op een steenworp van La Paz, waar we aan boord van de Nautilus zullen gaan. De stad heeft ongeveer alles waar we gewoonlijk in een grote boog omheen gaan: luide discotheken, schreeuwende neonlichten, drugsdealers en hun klanten, Amerikaanse jeugd in dronken toestand. Gelukkig speelt zich dit zich vooral ’s nachts af.

Wij maken kennis met Pancho, de mascotte van de stad die bijna permanent in de jachthaven rondhangt en dat mag je letterlijk nemen, hij ‘hangt’ rustig te chillen op een slipway. Als fanatieke onderwaterfotografen zien we natuurlijk onze kans. We reppen ons terug richting hotel om onze onderwatercamera te halen en stappen in het water om de eerste beelden te schieten. Voor de locals is Pancho niks bijzonder, wij vinden het uiteraard helemaal fantastisch. De reis is nu officieel begonnen.

Check!

Na een checkduik in de baai van Cabo San Lucas – check… ik zie de eerste adelaarsrog potsierlijk voorbijkomen – schepen we in op de Nautilus Explorer. Daar worden we verwelkomd door een fantastische crew en maken we kennis met onze mededuikers, een internationale mix van Nederlanders, Belgen, Duitsers en Amerikanen. Ook maken we kennis met de ravissante Judith, het gezicht en tevens ook hoofdredactrice van Duiken magazine. De sfeer zit onmiddellijk goed.

We varen de ganse nacht door en ook dag 2 wordt volledig opgeofferd om kilometers te maken. De zee is best ruw tijdens de reis en bij sommige gasten steken de eerste tekenen van zeeziekte de kop op. ‘s Avonds gaan we voor anker bij San Benedicto, onze eerste duikstek.

De dolfijnendanser

Iets minder regelmatig, maar toch ook gemakkelijk drie keer tijdens deze trip, spotten we een school dolfijnen. Dolfijnen staan bekend als zeer intelligente dieren en blijven tot op hogere leeftijd speels.  De ene keer zijn ze wat schuwer dan de andere keer, maar wat we meemaken, is echt fantastisch. Carlos, een van de Belgische duikers, zweeft naast een nieuwsgierige dolfijn en hangt schuin in het water – zijn hoofd hoger dan zijn voeten. De dolfijn hangt evenwijdig in dezelfde positie. Langzaam verandert Carlos van houding en brengt hij zijn hoofd naar beneden en zijn voeten hoger. De dolfijn geeft antwoord en doet precies hetzelfde. Carlos wacht een aantal seconden en neemt zijn oorspronkelijke positie weer aan. En weer doet de dolfijn hem na! Dit gaat zo een keer of vier door. We genieten in het kwadraat van dit wonderbaarlijk schouwspel, Carlos niet in het minst. Sindsdien gaat hij tegen wil en dank door het leven als de ‘dolfijnendanser’.

Haaien

Ook voor de haaienliefhebbers is dit een reis om in te kaderen. We spotten niet minder dan zeven verschillende haaiensoorten – de hamerhaai, de Galapagos-haai, de grijze haai, de zwartpunthaai, de witpunthaai, de verpleegsterhaai en last but not least een walvishaai. Het zijn stuk voor stuk onvergetelijke ontmoetingen – vraag me niet wat de meest bijzondere encounter was!

De hoogtepunten volgen elkaar in snel tempo op. Dat moment dat je tussen een groep van wel 20 witpunthaaien zwemt en niet weet waar je eerst moet kijken. En dan plots merk je de reusachtige school tonijnen op of de walvishaai die je van achter benadert en op zijn dooie gemak voorbij glijdt. Of die keer dat je gebiologeerd naar een grijze haai zit te kijken en je aandacht wordt afgeleid omdat er op de achtergrond klikgeluiden weerklinken en een school tuimelaars een show weggeeft. O, en die keer dat je met een ‘negative entry’ bijna pardoes op het aambeeld van een hamerhaai terecht komt. Ja, er zijn heel wat hoogtepunten.