The making of My own selfie underwater

Vrij vertaald: hoe kwam onderwaterfotografe Marlène Terpstra op het idee om deze wedstrijdfoto te maken? Ze vertelt het zelf.

Aan creativiteit ontbreekt het niet bij mij! Daarom heb ik een boekje waarin ik al mijn ideeën noteer zodat ze uit mijn hoofd zijn en klaar staan om ooit eens ten uitvoer te brengen. Op deze manier is ook deze foto ontstaan, een foto waarmee ik bij het Nederlands Kampioenschap Onderwaterfotografie 2021 een mooie vierde prijs in de wacht heb gesleept!

Wat is het verhaal achter deze foto? Dat ga ik je nu vertellen!

Het begon allemaal zo

Ken je dat, dat je op het internet aan het surfen bent en ineens wordt gegrepen door een foto waar je blik op valt? Ik heb dat regelmatig als ik op zoek ben naar een leuke vakantie of naar inspiratie voor een idee dat ik in mijn hoofd heb. Ik kan me dan helemaal verliezen in de verhalen achter de foto’s en ga dat uitzoeken.

Zo stuitte ik op een super originele zwart-witfoto van Bruce Mozert.

Bruce Mozert is een Amerikaanse fotograaf, geboren in Ohio, die op jonge leeftijd naar New York verhuisde waar hij fotograaf werd. Tijdens een zakenreis ontdekte hij Silver Springs in Florida, waar in die tijd de film Tarzan opgenomen werd. Hij zag hoe helder het water was daar. Omdat hij foto’s wilde maken en geen beschikking had over een onderwaterhuis bouwde hij er zelf 1. Met dit onderwaterhuis en eigen flitslampen creëerde hij onderwaterscenes waarin hij het personeel van Silver Springs als ook een aantal pinups vroeg te poseren. Hij liet ze ‘het allerdaagse leven’ nabootsen onder water, gaf er zijn eigen twist aan en lichtte alles perfect uit. Kijk maar eens op deze website.

Bruce heeft met zijn foto’s in bladen gestaan als Life en National Geographic en was een pionier op zijn gebied. Mede door zijn foto’s werd Silver Springs op de kaart gezet. Bruce stierf in 2015, hij werd 98 jaar.

Oude telefoon

Toen ik het verhaal over Bruce Mozert las en zijn foto van het model met de telefoon (klik!) zag, moest ik denken aan de oude telefoon die ik een tijd geleden bij mijn schoonouders meegenomen had omdat deze niet meer gebruikt werd. Hij hing aan de muur daar en o, als die telefoon eens kon praten, dan zouden er toch veel mooie verhalen tevoorschijn komen!

Nu kreeg deze telefoon een hele andere bestemming. Met een blok lood zakte de telefoon makkelijk naar beneden onder water en kon ik hem gaan gebruiken voor mijn shoot.

— Zijn foto was een inspiratie waar ik mijn eigen twist aan kon geven. —

In het wedstrijdreglement stond dat ik tijdens het ONK niet op de bodem mocht liggen, noch iets neer mocht zetten op de bodem behalve een statief. Hierdoor kon ik Bruce’s foto niet volledig namaken maar werd het een aangepaste versie volgens de wedstrijdregels. Ook niet verkeerd want zo bleef zijn foto een inspiratie waar ik mijn eigen twist aan kon geven.

Vinkeveen zou mijn standplaats worden aangezien ik het licht daar erg mooi vond, kon spelen met zonlicht, je makkelijk het water in en uit kon komen en de zandbodem mij ruimte liet om een statief ongestoord neer te kunnen zetten zonder de onderwaterwereld te verstoren.

In Florida is het water natuurlijk veel warmer dan in Vinkeveen, zeker in september, maar goed, ik besloot om het erop te wagen. Jurkje mee, statief, camera, duikfles op de kant, mijn man op de kant als buddy.

Het was een vermoeiende aangelegenheid, kan ik je vertellen! Ik had thuis en in het zwembad al een beetje geoefend maar om het dan op de wedstrijddag ‘voor het eggie’ te gaan doen, is andere koek. Dat jurkje heb ik aangehad over mijn duikpak heen, want wat was het water koud! Werd niks… het wapperde omhoog, ging op plekken zitten waar ik het juist niet wilde hebben (mijn gezicht…) en aangezien ik al te veel andere zaken had om over na te denken met het maken van deze selfie, trok ik het jurkje snel weer uit en daalde ik gewoon rustig in mijn duikpak met telefoon voor de camera neer.

No-limits

De foto zou, net als die van Bruce, zwart-wit worden. Ik mocht de foto nabewerken in de categorie No Limits. De instellingen had ik van tevoren al klaargezet in de camera zodat ik me ter plekke alleen aan hoefde te passen aan de lichtomstandigheden in Vinkeveen. Lastig werd het als de ene keer de zon scheen en de andere keer een wolk voor de zon ging, dan werd het gelijk een stuk donkerder in het toch ondiepe water. Vele keren duikbril op om te checken, duikbril af, adem happen, voor de camera gaan hangen, letten op de flits (want dat was mijn leidraad) en vooral ‘mooi ontspannen kijken’ waarna ik al proestend weer boven water verscheen. Dat werkte wel op de lachspieren van mijn man, die het hele spel boven water gadesloeg. Leedvermaak, vooral als er ook nog foto’s van je gemaakt worden die echt de Vogue niet gaan halen!

En dan nu natuurlijk wat iedereen wil weten: wat heb je nodig?

Men neme een statief, een camera met fisheye lens, een duikbril om te kunnen zien wat je aan het doen bent onder water en een duikfles op de kant met de ademautomaat hangende in het water. Dicht bij de waterkant plaatste ik mijn statief op een mooie plek. Goed uitmeten waar ik ongeveer wilde gaan hangen. Scherpstellen en de timerfunctie ingeschakeld. Kijken of de flitser goed stond voor het “natuurlijke licht”. Het was best een bewolkte dag maar gelukkig kwam op een gegeven moment de zon er doorheen en kon ik de plaat gaan maken die ik wilde.

De uitdaging zat hem voor mij in het feit dat ik mijn eigen model was. En dit had ik nog niet vaak gezien op wedstrijden. Ik snap ook wel waarom, want je maakt het jezelf een stuk moeilijker, maar ja, als het wegens omstandigheden gewoon niet anders gaat, dan dien je je creativiteit te gebruiken niet waar? Ik hoop dat jullie mijn foto net zo geslaagd vinden als ik. De jury was er in ieder geval ook best van onder de indruk. Trots op mijn vierde plaats bij het Nederlands Kampioenschap Onderwaterfotografie in de categorie No Limits!

Meer creativiteit van Marlène zien? Klik!

Marlène in beeld