René Weterings – Sponzige landschapjes
Op een zonnige ochtend in februari duikt Duikreporter René Weterings in de Oosterschelde. Zou hij nu definitief uit zijn winterdip zijn gekomen?
Datum: 17-2-2019
Duiklocatie: Anna Jacobapolder
Het weer is de afgelopen week een heel stuk opgeknapt. Tot nu toe leek het wel een never ending herfst. Mijn zin om te duiken komt weer een beetje terug en net op dat moment word ik door Raymond gevraagd om mee te gaan duiken op zondagochtend. Dat komt goed uit.
Niet dat ik per se een buddy nodig heb om te duiken, in tegendeel. Het liefst ben ik helemaal alleen onder water. Maar gezelligheid bovenwater is dan weer wel leuk, dus spreken Raymond en ik een tijd af en wordt de duikstek naar keuze bepaald. Het wordt Anna Jacobapolder, een duikstek die soms wel op het einde van de wereld lijkt te liggen. Althans, dat gevoel krijg ik altijd als ik daar naar toe rijd. Het is een interessante duikstek, maar toch kom ik er te weinig. De drang om een snotolf te spotten maakt mij enthousiast met dit prachtige weer.
In de verte zie ik de zon al boven de horizon verschijnen als ik de duikstek bereik. Ik ben niet alleen, er staan warempel al een aantal meer auto’s. Raymond is er al met Paul en ook Corné komt niet veel later aanrijden. We ouwehoeren eerst wat en turen daarbij naar het water, het ligt er prachtig bij. Het is laag water geweest, dus we besluiten bij het ponton aan de noordoostzijde te water te gaan. ‘Pak aan en gaan’ is het devies en voor ik het weet stap ik voorzichtig over de glibberige stenen naar beneden. Gelukkig hangt er een stevig touw aan de steiger, dus de kans op vallen is een heel stuk kleiner. In het water doe ik mijn gebruikelijke lektest voor mijn droogpakhandschoenen en daarna duik ik snel onder.
Het water snijdt even rond mijn mond, maar al vrij snel voelt het weer goed. Ik laat mezelf zakken naar acht meter diepte en scharrel op mijn gemak richting de kop van de strekdam. Het zicht is erg goed, ik kijk zeker vier a vijf meter ver. Heerlijk, hier had ik op gehoopt, want dat maakt het duiken zoveel fijner voor mij. De oesterwand is goed te zien en de vele sponzen geven het geheel wat kleur. Vissen zie ik niet, maar wel hier en daar een krabbetje, een brokkelster en mooi begroeide oesterbankjes. Ik maak van deze duik gebruik om alvast weer het een en ander te oefenen, uiteraard ook alvast met het ONK en WK onderwaterfotografie 2019 in mijn hoofd. Al zal het zicht bij het WK op Tenerife nog een stuk beter zijn. Ik geniet in ieder geval van de resultaten die op mijn beeldscherm verschijnen.
Ondertussen zie ik talloze harlekijnslakjes op de oesters kruipen, wat zijn het er veel! Dit prachtige zeenaaktslakje is echt een vaste bewoner van de Oosterschelde geworden. Op mijn gemak duik ik richting de kom van de oude haven en tik ik bijna de vijftien meter diepte aan en hoop eigenlijk om ergens onderweg een snotolf tegen te komen. Maar dat wil helaas niet lukken. Een verdwaald nestje van een zeedonderpad vind ik wel, maar papa zeedonderpad is niet te vinden. Ik maak weer wat foto’s en heb het zonnetje er mooi bij in beeld gekregen. De zon schijnt mooi op het rif en ik geniet met volle teugen, ondanks de watertemperatuur van slechts vijf graden Celsius (en dan is mijn duikcomputer vaak nog een graad positiever dan gemiddeld). Na bijna een uur kom ik bij het ponton aan en zie ik een prachtig lichtspel van zonnestralen achter de zwarte vorm van het ponton. Ik scharrel nog wat rond en maak daarna een einde aan deze heerlijke duik.
Op de kant genieten we met zijn allen na met een bakkie koffie en koeken en een hoop slap geouwehoer. Ondertussen is het aantal bekenden al flink gegroeid. Leuk om zoveel bekenden te zien en te spreken. Een duiker die net uit het water komt vertelt dat hij een snotolf gezien heeft en vertelt ons waar dat was. Ik twijfel even…zal ik? Even het thuisfront checken en dan blijkt dat er de komende uren niemand op mij wacht thuis. Dus ik besluit mijn fles even te gaan vullen bij Sub Ocean Services om nog een poging te doen. Het is immers prachtig weer en zo’n kans moet je dan grijpen. De tweede duik is wederom een erg leuke en ik maak weer flink wat foto’s van het mooie onderwater landschap, maar een snotolf kom ik helaas niet tegen. Nou ja, misschien de volgende keer…
Na vijfenveertig minuten vind ik het welletjes geweest. Zo’n tweede duik in water van vijf graden voel je dan toch wel moet ik zeggen, maar ik vond het helemaal de moeite waard. In de auto geniet ik van de zon en de opkomende krokusjes in het gras. Ik voel het, mijn winterdip is ver over…de lente komt er echt aan!
Duik 869/870 (Anna Jacobapolder, zondag 17-2-2019, 9.15u/12.15u)
Max. diepte 14,5 m, temp. 5 gr.C., zicht ca. 4-5m, duiktijd 60min/45min.
