Spiegeltje, spiegeltje aan de wand

Wanneer je voor een duikreportage naar het buitenland wordt gestuurd, heb je meestal bijzondere privileges. Het land of de duikschool heeft er uiteraard baat bij dat er een zo gunstig mogelijk beeld wordt geschetst van wat er in het gebied te zien of te doen is. Je komt dan wel eens in een spagaat te staan. Aan de ene kant wil je het gebied zelf verkennen om een goede en onafhankelijke indruk te krijgen. Aan de andere kant is de hulp van een ervaren gids die het gebied goed kent, ook heel prettig. Vooral als je die gids exclusief aan je toegewezen krijgt.

Tijdens een trip werd mij al snel duidelijk dat de daar gestationeerde Amerikaanse duikschooleigenaar zijn eigen agenda had over hoe en wat ik daar onder water moest gaan vastleggen. Tegenstribbelen zorgde meteen voor een gespannen sfeertje, dus aangezien ik voor het duiken afhankelijk was van zijn faciliteiten, bond ik maar wat in. Ik ging ervan uit dat ik nog wel een andere gelegenheid zou krijgen wat onafhankelijker te duiken, dus zwom ik gedwee achter hem aan. Al snel kwam ik erachter dat hij alles in het werk stelde om mij maar de plaatjes te kunnen laten maken die hij in zijn hoofd had. Eerst verplaatste hij stenen met daarin heel kleine Sailfin blenny’s. Deze vlogen elkaar meteen in de haren wanneer ze met elkaar werden geconfronteerd. Daarna haalde hij een spiegeltje tevoorschijn. Het spiegeltje plaatste hij vlak voor een soort kokertje waar, als je goed keek, net het kopje van een Pike blenny uitstak.

Deze Pike blenny’s waren daar blijkbaar wat minder talrijk zodat onze gids niet de moeite nam op zoek te gaan naar een ander mannelijk exemplaar. Ook Pike blenny’s dulden geen tweede mannetje in het door hen geconfisqueerde territorium. De door de duikgids geselecteerde blenny liet zich meteen door zijn eigen spiegelbeeld foppen en dook op zijn evenbeeld af. Daarbij sperde hij zijn bek wijd open en stak hij zijn prachtige vel gekleurde rugvin zo hoog mogelijk uit.

Ondanks mijn tegenstrijdige gevoelens kon ik de verleiding niet weerstaan deze spectaculaire scène te fotograferen. Ik kreeg daar ook voldoende gelegenheid voor. Nadat de Pike blenny een tiental seconden zinloos probeerde zijn spiegelbeeld te verjagen, leek er iets van een besef te ontstaan dat iets niet klopte en trok hij zich weer terug in zijn veilige koker. Aangezien vissen over het algemeen een heel slecht kortetermijngeheugen hebben, was hij zijn aanval snel vergeten en dook hij met dezelfde niet aflatende energie weer af op de door ons gecreëerde indringer.

De duikschoolhouder was hier duidelijk mee in zijn nopjes. Ik was uiteraard ook blij met de toch wel bijzondere foto’s die ik had kunnen maken, maar er zat toch wel een bitter nasmaakje aan.

Met rust laten

Feitelijk hoor je dit niet te doen. We worden geleerd de natuur te respecteren en niet aan te raken en de dieren met rust te laten. Als ik sterk in mijn schoenen had gestaan, had ik geweigerd de foto’s te maken en de duikschooleigenaar erop aangesproken. Waarschijnlijk was de hele duiktrip dan op een mislukking uitgedraaid. Ik heb het er daarom maar bij gelaten. Van de foto’s heb ik zelfs goed gebruik gemaakt en vaak gepresenteerd en gepubliceerd. Dit beeld staat zelfs als cover op een van mijn handboeken. Wel heb bij het vertonen altijd de ontstaansgeschiedenis verteld zodat iedereen daar dan zijn eigen oordeel over kon vellen.