Snorkelen bij de Blokkendam

Vanaf het eerste moment dat ik de foto’s zie die Snorkelreporter Ad Aleman maakt in de Noordzee, heb ik twee vragen: waar en hoe? Om daar achter te komen ga ik met Ad mee naar zijn favoriete snorkelplek.

Dat het niet zomaar een snorkelplek is, is me al snel duidelijk. We wachten al weken op het goede weer, de juiste windrichting, de ideale waterstand (en het moment dat we allebei tijd hebben). Maar als we dan op een mooie nazomerdag aan de waterkant staan, is de Noordzee zo glad als een spiegel en staat boven die blauwe spiegel een stralend zonnetje. Dat ziet er heel aantrekkelijk uit!

Strandwandeling

Vanaf de parkeerplaats wandelen we over het strand naar de buitenkant van de Blokkendam. We moeten een stuk door het ondiepe water lopen, maar al na enkele stappen stopt Ad naast de grote rotsblokken die de dam vormen. Hij wijst me de grote hoeveelheid paardenanemonen aan die bij laag water boven de waterspiegel op de rotsen zitten. Nu zijn het niet meer dan wat bruinrode puddingen, maar als ze bij hoog water weer onder water staan, zijn deze anemonen schitterend rood. We zijn nog niet eens onder water en ik zie al dingen die ik in deze aantallen niet vaak tegenkom.

Op aanraden van Ad gaan we al snorkelen als het water nog minder dan een meter diep is. Voor we te water gaan, vertelt hij wat ik kan verwachten: “Aan het begin van de dam zijn in het zand veel gekleurde slibanemonen te vinden. Iets verderop zie je zeedahlia’s en tussen de blokken veel zeesterren, garnalen en met een beetje geluk zelfs zeebaars of harder.” Zodra ik mijn hoofd onder water steek, zie ik ze – slibanemonen in diverse kleuren. Met voorzichtige vinslagen zwemmen we rustig over de zandbodem langs de dam. Vanwege de stralende zon is de dam echter in zwarte schaduwen gehuld.

Verdwenen

Als ik even afgeleid ben door een groepje kleine, jonge zeesterren, ben ik ineens mijn snorkelbuddy kwijt. Hij is niet meer te zien onder water. Verbaasd til ik mijn hoofd uit het water en kijk aan de ene kant over een spiegelgladde zee (zonder buddy) en aan de andere kant naar een dam van grote rotsblokken. Waar kan Ad nu ineens gebleven zijn? Ineens zie ik een paar vinnen uit een gat in de rotsen steken. Ik moet twee keer kijken om dit in het goede perspectief te zien. Als alleen de vinnen uit de dam steken, waar is de rest van mijn gids dan gebleven? Als ik dichterbij kom, ontdek ik het geheim van de Blokkendam. Tussen de rotsblokken zitten kleine en grote doorgangen en zodra je zelf ook in de schaduw bent, zie je ineens wat een leven hier schuilt! Wat van buitenaf een zwart gat lijkt, blijkt van dichtbij een wereld op zich. Zeker als je met een lamp in de ‘grotten’ schijnt, gaat er een wereld open.

Oefening baart kunst

Enthousiast kijk ik in de diverse gaten en probeer ik naar beneden te duiken om ook in de wat diepere gaten te kunnen kijken. Dat blijkt nog een sport op zich, waar ik iets meer training in nodig heb. Ad heeft duidelijk meer ervaring. Terwijl ik met een achterwaartse salto door het drijfvermogen van mijn pak weer naar boven gegooid wordt, maakt Ad gecontroleerd een foto en duikt hij rustig naast me op. Oefening baart duidelijk kunst. Een meeuw kijkt me vanaf de dam met een blik vol medelijden aan.

Dat is schrikken!

Ad vertelt enthousiast: “Het mooiste dat ik hier gezien heb, is een grote zeebaars. Die zie ik hier wel vaker, maar nu was het heel slecht zicht en de wereld was erg klein. Ineens verscheen uit de mist de enorme kop van een volwassen zeebaars voor mijn masker. We schrokken ons allebei rot!”
Om de zeebaarzen en andere grote vissen te zien raadt Ad aan eerst zonder lamp in de gaten tussen de stenen te kijken. Als je meteen je lamp erop zet, schieten ze weg. Deze keer laten de grote vissen zich niet zien, maar een pitvis ligt rustig op de zandbodem en de blonde grondels schieten in het rond. Iets verderop volgt de ene zeedahlia de andere op.

Het mooiste plaatje van Zeeland

Als ik mijn hoofd onder een rotsblok steek om in het gat te kijken, draai ik toevallig mijn hoofd naar rechts. En dan zie ik een van de mooiste plaatjes die ik ooit in Zeeland onder water heb gezien: tussen de rotsblokken komt een bundel zonnestralen naar beneden, die precies op een roze dahlia schijnt. Wat een schitterend plaatje! Ad tempert boven water meteen mijn enthousiasme: “Dit is Zuid-Holland, geen Zeeland.” Verdorie, er zijn in Zuid-Holland blijkbaar ook mooie dingen te zien!