Saskia Uit den Bogaard – Safari boven én onder water in Kenia (6)

Duiken met Peponi Divers Mombasa
11/10 Duikdag 4
Het heeft de hele nacht geregend, en ook nu komt het met bakken uit de hemel naar beneden. Voor het duiken en de zee ziet het er echter goed uit vandaag, dus we hebben goede hoop. Richard en Erik besluiten niet te gaan en ook voor Ilse is het duiken überhaupt mooi geweest, dus die gaan lekker relaxen. Voor de zekerheid neem ik maar een Primatourtje en gaan we gebruikelijke tijd weer op weg.
Eenmaal bij Peponi klopt het, we gaan naar buiten. De eerste spot van de dag is Green Turtle. Op de boot maken we grapjes over onze Djudju. Frank “zorgt” voor mooi weer en ik “zorg” voor leuke beestjes, te weten dolfijnen, turtles en een whale shark, ha, ha, ha. Het stopt zowaar met regenen en als we aankomen op de duikspot zien we inderdaad dolfijnen in de branding van het rif zwemmen. Ze zijn lekker aan het spelen en dartelen in de golven, een geweldig gezicht. Nu nog onderwater, dan ben ik volmaakt gelukkig.
Eenmaal in het water zien we wat leuk spul, een los zwemmend flatwormpje, een octopus in zijn holletje, een nieuw slakje en zowaar, inderdaad ook een babyschildpad. Hij is echter erg schuw en zwemt zo hard als hij kan weg. Ik zwem er een stukje achteraan en hoor wat geschreeuw achter me. Tegen de tijd dat ik omkijk en weer bij de groep ben heb ik iets gemist. Iedereen is in euforische stemming, er wordt gejuicht, ge-highfived, en ge-yessed. En ik heb de dolfijnen gemist! Dit kan niet waar zijn. Met wanhopige blik gebaar ik aan iedereen dat ik het niet gezien heb. Frank kijkt me verbaasd aan en gebaart dat het er wel 1-2-3-4-5-6 waren. Ik ben zo enorm teleurgesteld dat ik wel kan janken. En een paar seconden later, als het besef van het gemis helemaal tot me doordringt doe ik dat dan ook. Nooit geweten dat je kon huilen onder water. Snikkend en gierend zwem ik door, tranen biggelen over mijn wangen en mijn masker loopt vol met snot. Ik ben ontroostbaar, zo ontroostbaar dat als Frank me op een grote kingfish wijst ik hem wel zie, maar er geen enkele aandacht voor heb. Terwijl hij toch best mooi is. Gelukkig is het aan het eind van de duik en het duurt niet lang voordat we naar boven gaan. Stilletjes geef ik mijn spullen af en klim in de boot. De rest van de groep is in alle staten. Dan hoor ik het woord Whaleshark vallen. Whaleshark? Het waren toch dolfijnen? Ik zoek bevestiging bij Frank. Nee, roept hij, het was een Whaleshark. Hoe gek het ook klinkt, ik voel me gelijk 100 kilo lichter. Een whaleshark! Ook geweldig om te zien en enorm jammer dat ik hem gemist heb, maar die heb ik vaker gezien. En wat veel belangrijker is, ik heb dus géén dolfijnen gemist! De wereld ziet er op slag anders uit en ik kan nu zonder moeite naar de verhalen luisteren. Voor Beate, Yolanda, Henk en Joost was het de eerste keer. Beate zat er heel dicht bij. Het was twee jaar geleden dat ze hem voor het laatst gezien hebben, etc, etc, etc. En het dringt nu ook pas tot me door dat mijn Djudju voor de volle 100% gebracht heeft wat ik heb gevraagd, dolfijnen, turtles en whaleshark. Tja, ik had niks gespecificeerd over de vorm en dat ik ze zelf ook allemaal zou zien hé? Als je iets te wensen hebt, be specific blijkt maar weer. En het gebaren van Frank betrof zijn verbazing dat 1-2-3-4-5-6 mensen hem gezien hebben en ik niet. Zo zie je maar weer hoe je communicatiestoornis kan hebben onder water. 
Ik ben echter nog wel een beetje in de war, wat blijkt uit het feit dat ik iets op de kleine filmcamera wil terugkijken, in het menu zit en een verkeerde knop indruk. Alles wat er op stond is hierbij gedelete als ik tot mijn schrik na de actie “No files” zie staan. Oh, oh….. Dus ook alle filmpjes van de Kilimanjaro. Ik breng Frank het slechte nieuws, die gelukkig anders reageert dan dat ik in zo’n situatie zou doen. Namelijk balen maar niet kwaad worden, want dat heeft toch geen zin. Het lijkt mij verstandig om de camera niet meer te gebruiken, misschien valt er thuis nog iets te redden, maar als ik één ding weet, is dat je dan niks nieuws meer moet opnemen omdat je dan gaat overschrijven. Frank heeft zoiets van “gewoon door filmen “.
De tweede duik ben ik al met al toch een beetje in mineurstemming. De whaleshark, de filmpjes, het zit toch dwars, en er is ook meer deining en ik heb het koud. Desondanks zien we toch wel we leuke dingen, een grote murene, grote kreeften, 2 mantis shrimps en als kleine pleister op de wonde toch ook nog een schildpad. Een grote dit keer, die niet bang is en ons gewoon negeert en dooreet. Toch ben ik er niet rouwig om als de duik afgelopen is en we terug gaan naar de duikschool. Daar moet ik Chris helaas teleurstellen omdat ik geen foto’s heb van de whaleshark. Ook Frank zijn filmpje is niet gefocust. Alleen Joost heeft enigszins bruikbare beelden, en Chris vraagt of ik nog een keer de usbstick truc wil doen. Ja hoor. Dat is goed. Dan terug naar de Lodge, waar we weer lekker kunnen chillen. Maar eerst lunchen natuurlijk. ’s Middags op bed samen filmpje kijken, het einde van Kung Fu Panda 2, en het begin van The Last Airbender, tot het weer borreltijd is. Het is relatief droog dus gewoon naar de Swingersbar voor een drankje en dan eten. Vanavond hebben we Keniaans buffet, en lopen ze allemaal in een shirt met giraffe print. Ook staat er Ungali op het menu, een soort aardappelpuree maar dan van maïs. Dat is wat de gidsen op de Kilimanjaro elke dagen aten, dus dat moet ik proeven. Niet eens zo slecht te hakken. Na het eten toch maar we direct naar bed. Morgen “uitslapen” want we hoeven pas om 9:00 weg. Eindelijk een keer normaal ontbijten. Ik verheug me nu al op een pannenkoek. En met die gedachte val ik in slaap.

12/10 Duikdag 5
Officieel de laatste duikdag vandaag, maar er is morgen ook nog gelegenheid om bij te boeken. Ik twijfel nog, maar ik vermoed dat Frank niet twijfelt en ik weet dat ik dan ook mee ga. Stel je voor dat ik iets mis, alhoewel dus wel gebleken is dat meegaan geen garantie is, dan kan je nog steeds van alles missen dus (ha, ha, ha, als een boer met kiespijn). Vandaag worden we pas om 9:00 opgepikt dus we kunnen eindelijk uitgebreid ontbijten. Ik word gewoon om 6 uur wakker maar draai me dit keer gewoon nog een keer om. Ik hou het anderhalf uur uit, en dan ga ik toch maar vast aankleden en spullen klaar leggen. Frank moet dus ook opstaan, ha, ha, ha. Omgekeerde wereld. Dan ontbijten en eindelijk pannenkoeken! Én een eitje, lekker puh! Beetje sap en het gemis van de bruine boterham wordt een beetje gecompenseerd. Omdat we ineens later zijn is alles anders. Het is veel drukker, de zee is anders en zelfs het licht lijkt anders. Het is wel weer bewolkt en regenachtig, maar vooruit. De routine is echter hetzelfde, dus, spullen pakken en naar de boot.
We hebben gisteren besloten om naar het wrak te gaan. Het is een kunstmatig gezonken boot van een privé eigenaar, dus we moeten een tientje p.p. extra betalen, maar vooruit. We zijn er toch al aan gewend dat alles extra betalen is. We nemen ook de banner mee voor de gelegenheid. Leuke locatie en de enige die enigszins diep is. We moeten best een stukje varen, zoals gewoonlijk om het rif heen door het kanaal, maar dan bijna weer helemaal terug. Eenmaal aangekomen gaat de andere boot eerst even en dan wij. Afdalen via de ankerlijn tot we het wrak tegenkomen. Gelijk de banner maar uitvouwen en op de kiek. Het zicht kan beter maar het moet maar. Dan helemaal naar de bodem om even 30 meter aan te tikken. Een middelgrote baars is wonderbaarlijk erg nieuwsgierig en komt op ons af, blijft ons volgen, poseert voor de camera en vind het licht van Frank zijn camera ook erg lekker om in te zwemmen. Ik kan hier wel uren blijven hangen maar moet aan mijn lucht en decotijd denken wil ik ook nog wat van het wrak zien. Het is een erg mooi wrak en er zit veel vis. Grote vis ook, batfish en groupers en zo. Ik red het net om naar het achtersteven te zwemmen, een paar foto’s te maken en weer terug naar de boeg om te voorkomen dat ik in deco schiet. Ik zie Frank nog onder mij. Die moét decotijd hebben, kan haast niet anders. En dat klopt, al valt het mee en kan hij het combineren met de safety stop. Via de ankerlijn dan gauw weer naar boven, de stop en er uit. Banner? Check! Ik moet lachen als blijkt dat mijn computer 0,1 meter meer aangeeft dan die van Frank. Ik heb namelijk wel exact 30 meter, Frank is op 29,9 met blijven hangen.(Als ik overigens later mijn logboek invul heeft hij gecorrigeerd en heb ik nu ook 29,9 meter er op staan. Bummer)!

De tweede duik is op White Sands. We blijven bij het wrak in de buurt, dus dat wordt straks nog een aardig stukje terug varen. De zee wordt ook wat ruwer en het is fris, maar vooruit. Onderwater een relaxed duikje zonder bijzonderheden. Slakkie, octopusje en een rotsblok met daaronder weer hele grote kreeften, alleen dit keer van een andere soort. Deze zijn al rood vóór ze gekookt worden.
Na 3 kwartier houden we het voor gezien. Officieel zijn onze duiken nu op, maar we gaan morgen nog een keer extra aangezien we pas laat vliegen. En wie weet wat we nog tegen komen.
Eenmaal terug bij Peponi, als we klaar zijn, gaan we met de hele groep pizza eten. Het restaurantje zit één verdieping tussen Peponi en Bahari Beach. Het is een soort grotje en de vloer is van zand. Ze kunnen maximaal 8 pizza’s tegelijk in de oven hebben, dus het wordt nog een avontuur om allemaal eten te bestellen, te krijgen en waarschijnlijk daarna af te rekenen. En dat allemaal binnen een uur en een kwartier. Ik heb enorme trek en bestel een lekker pizza calamari mét knoflook (sorry lief). En het gaat inderdaad op zijn Keniaans, één voor één, maar met griezelige precisie, want het moet wel kloppen. We willen nog een groepsfoto maken, maar met de nog beschikbare tijd gaat dat nét niet lukken. Daarnaast is het weer gaan regenen, dus het plan van op het strand de foto maken laten we ook maar varen. Dan maar terug naar de Lodge, en omdat het inmiddels al “laat” is, even omkleden en gelijk aan de borrel bij onze favoriete bar. Om 20:00 zoals gewoonlijk eten en ondanks dat de gedachte aan een slaapmutsje voorbij komt, en we nog een mislukte poging wagen voor de groepsfoto (omdat een aantal mensen een beetje zitten in te kakken en we het liever overdag doen), gaan we toch maar direct naar onze kamer. Morgen écht de laatste duikdag. Het einde komt alweer in zicht. Chris heeft gevraagd of we nog een biertje met hem willen drinken om even te evalueren, dus we moeten even kijken of we dat morgen of zondag doen. Even afhankelijk van hoe laat we zondag opgepikt worden. De geboekte massage is sowieso verzet naar zondagochtend, want zaterdagmiddag ga ik waarschijnlijk qua tijd niet redden. Volgende week om deze tijd……

Wordt vervolgd!