De verdwenen vin

Marjo en Henny Blokvoort maken een reis naar het paradijs. Het lijkt wel het sprookje van Assepoester. Met hun verhaal doen ze mee aan de Reportagewedstrijd.

Als onderwaterfotograaf zag Henny zijn lang gekoesterde droom eindelijk uitkomen. Duiken in Lembeh. Dat klinkt nu heel gemakkelijk, maar als getrouwd man moest hij mij ook nog ergens in dit plaatje stoppen om het verhaal compleet te maken. Maar duiken in Indonesië, daar wilde ik ook wel mee naartoe. Henny zag een reis langskomen bij Duikeninbeeld. De reis heet Passport to Paradise.
Het mooie was dat we dan naar 3 verschillende locaties zouden gaan.

Na een lange reis staat bij aankomst voor allebei een grote kokosnoot met een rietje. Heerlijk!  Een warm welkom. (32 graden)
De volgende dag gaan we gelijk, na een lekker ontbijt, duiken. Ik moet goed eten, voordat ik m’n tablet tegen zeeziekte inneem (en anders heb ik niks te spugen, denk ik nog). En na 9 jaar niet duiken (ik vind het in Nederland te veel gedoe) is dit waarom ik hier wel duik: al onze spullen staan al aan boord. Alles is al voor ons gedaan, de fles staat zelfs al opgebouwd klaar op de boot. We varen naar de 1e duikstek: Bunaken Lekuan.

Alles gaat goed. De boot is van alles voorzien: een wc, verbandtrommel, zuurstof, extra duikset, een handdoek voor iedereen, koud water, heet water voor koffie, thee of soep. Zelfs cake en fruit. Na een half uur gaan we het water in. Ze helpen met het omhangen van de spullen en dan ga ik zo, ploep, achterover het water in.

En wat is het hier prachtig onder water. De duikgidsen weten ons heel veel aan te wijzen. We duiken ruim een uur. Tussen 2 duiken door krijgen we fruit en drinken. Dan varen we naar de volgende duikstek en na minimaal een uur, ploepen we ook hier het water weer in. Blijkbaar vindt mijn lichaam het allemaal niet zo geweldig – eerst een etmaal reizen en dan gelijk duiken. Dus ondanks mijn reistablet begin ik toch te spugen onder water. Ach, hebben de vissen ook weer wat.

We krijgen steeds dezelfde duikgids mee en dat bevalt goed. Zo weet de duikgids al snel wat Henny wil fotograferen en dat ik alles kleiner dan 1 cm toch niet zie.

Tegen de avond gaat Henny kantduiken, of eigenlijk snorkelen. Hij wil graag een half/half foto maken van de zonsondergang, want die is hier prachtig. Als hij het water uit komt zie ik het – hij mist 1 vin. We praten er nog met Pim (manager) over. Die zegt: «Omdat de vin drijft zou je uit kunnen rekenen waar de vin naartoe drijft.» Zouden we de vin nog terug krijgen? We hebben nog 2 ½ week te gaan.

Vanaf Murex Manado gaan we duiken in het Bunaken Nationaal Park. Veel anemoonvisjes, zeesterren, zeepaardjes, slakken en schildpadden. Na 5 dagen gaan we naar het bounty-eiland, Bangka, hier hou ik wel van. Vanuit ons huisje kijken we uit over een azuurblauwe zee. En dan nog het duiken.  Weer zo’n heerlijke onderwaterwereld met murene, krabbetjes, pygmeezeepaardje, krokodilvis, flamboyant cuttlefish, teveel om op te noemen.

Helaas komen we de verloren vin van Henny niet tegen. Waar zou de vin zijn?

En dan op weg naar ons laatste resort, Lembeh. Onderweg maken we weer 2 duiken. Goed geregeld. Zo wordt je reisdag een duikdag.

Lembeh is the place to be voor fotografen. Hier is zoveel klein spul te zien. Veel slakken in alle kleuren en maten, soms maar een paar mm. En ook garnalen, mantis shrimp en mandarijnvisjes.

En dan de cameraruimte. Voor iedere fotograaf een eigen tafel, met stopcontacten en handdoeken. Ideaal dat je je spullen niet steeds mee hoeft te zeulen naar je kamer. En ik heb het nog helemaal niet over het eten gehad. In Manado en Bangka was het al heerlijk, zelfs voor Henny en die vindt niet zoveel lekker. Maar op Lembeh was het echt luxe. En lekker.

Henny heeft hier naast de bootduiken nog verschillende duiken op het huisrif gemaakt. Hij was helemaal in z’n element, zoveel is daar te zien. Ze hebben 4 boten die elke dag uitvaren.

De laatste dag ziet Henny iemand van de andere boot af komen met in zijn hand één vin. «Hé, zou dat mijn vin zijn?» zie ik hem denken. Plechtig wordt de vin aan hem overhandigd. Henny gaat zitten en past de vin, die toch wel heel veel op zijn vin lijkt. Hij lijkt Assepoester wel; helaas, het ‘muiltje’ past niet.

Tja dan vanaf nu de Facebook site ‘Lost at sea’ in de gaten houden.

Het was een onvergetelijke vakantie waar we nog heerlijk van nagenieten.

Tekst: Marjo Blokvoort
Foto’s: Henny Blokvoort

Benieuwd naar de andere inzendingen die al gepubliceerd zijn, klik hier!

De Reportagewedstrijd wordt mogelijk gemaakt door:
                       

Ook meedoen? En kans maken op een reis voor twee personen naar Bonaire?
Wil je ook meedoen met de Reportagewedstrijd 2016? Dat kan! Tot en met 15 december kun je inzenden. Klik hier voor alle informatie.
Je maakt kans op een reis voor twee personen naar Bonaire, inclusief vlucht, accommodatie, duiken en autohuur.

LET OP!!!! DE REPORTAGEWEDSTRIJD IS NIET HETZELFDE ALS DE RUBRIEK DUIKREPORTER. ALS JE EEN EERDER GEPLAATST DUIKREPORT WILT INZENDEN VOOR DE REPORTAGEWEDSTRIJD, KAN DAT. JE MOET HET DAN OPNIEUW INSTUREN ZOALS IN DE VOORWAARDEN STAAT VERMELD.