Ode aan de Oosterschelde
Hoe mooi is duiken in eigen land? Met haar ode doet Luna van der Loos mee aan de Reportagewedstrijd.
Toen ik nadacht over een onderwerp voor een duikreportage, schoten mijn vakantiebestemmingen meteen door mijn hoofd. Helder water, kleurig leven, koraalriffen: die spreken tot de verbeelding. Maar het grootste gedeelte van het jaar ben ik niet op vakantie. Zo’n tien van de twaalf maanden duik ik in de vertrouwde Oosterschelde – en dat is heus niet “omdat het niet anders kan”.
Voor mij is de Oosterschelde thuis. Toegegeven, het zicht is soms niet heel goed (en dat is een understatement), maar elke duik is genieten. Ik ken de naaktslakken, de sponzen, de krabben. Ik ken ze niet persoonlijk – dat zou te ver gaan – maar ik weet ze wel te herkennen. Het is een beetje als het hebben van een achtertuin (maar dan wel aan de andere kant van Nederland – Groningen is nou niet bepaald om de hoek). De regelmatige bezoekers komen langs, zoals het egeltje, de merel en de buren. Het is niet spannend, maar wel gezellig. En dan zit er compleet onverwachts opeens een kleurige papegaai in de tuin. Je bekijkt je tuin door hele andere ogen.
Zo is het ook in de Oosterschelde. Afgelopen jaar hadden we er opeens de Wolkrab, het Schepje en een Aziatische baardgrondel bij. De Oosterschelde kan altijd verrassen.
Ergens op regelmatige basis duiken heeft een groot voordeel: je kunt een lange-termijn-verlanglijstje hebben. Op vakantie heb ik ook vaak een wishlist, maar het lukt lang niet altijd om elk vakje af te vinken. Soms zijn de dolfijnen net de week ervoor langsgetrokken, of is het seizoen verkeerd voor de walvishaaien. Zo is de natuur, en dat is niet erg. Maar toch jammer als je nét die ene slak mist, die alleen voorkomt op dat ene tropische eiland.
In de Oosterschelde heb ik telkens een nieuwe kans. Weer het zeepaardje gemist? Geeft niks, volgend jaar een nieuwe poging. En als je dan eindelijk, na jaren proberen, ook een zeepaardje ziet in Nederland, dan is dat een geweldig gevoel.
Mijn grootste verlanglijstje is het slakkenlijstje. Met bijna 60 soorten heeft Nederland het goed. Van de knallende Paarse waaierslak tot de subtiele Bleke plooislak, het zijn stuk voor stuk prachtige beestjes. Mijn favoriet is het Egelslakje. Dit is geen opvallende slak, maar het is zo’n schattig pluizenbolletje, waardoor de vondst elke keer weer een glimlach op mijn gezicht tovert.
Het andere grote voordeel van ergens regelmatig duiken is dat je de tijd kunt nemen om goed te kijken. Je herkent alle algemene soorten, het “behang” en hebt in plaats daarvan ogen over om te kijken naar de interacties tussen dieren. Zoals een Grote vlokslak in een slagveld van slibanemonen. Terwijl hij belaagd wordt door vechttentakels, eet hij dapper door. Of de Slanke rolsprietslak die een scherpe geur heeft, waardoor je de aanwezigheid van de slak soms al kunt ruiken als je boven water aan de duikstek staat. Dit soort kleine dingen maken elke duik voor mij interessant.
Deze “Ode aan de Oosterschelde” kan misschien beter “Geweldig Zeeland” heten, want ook in de rest van de provincie word ik verrast. Een Bonte mantel bij het Gemaal in de Grevelingen, steelkwalletjes bij Westkapelle en Bijenorchissen die op de dijk groeien bij de Zeelandbrug. Na de duik opwarmen met een kopje warme chocolademelk, of genieten van de zon op een terras in de zomer. Relaxen is niet moeilijk in Zeeland. En als je dan ook nog even de zuurstokroze flamingo’s in de Grevelingen gaat bekijken, is het vakantiegevoel helemaal compleet. De Oosterschelde is misschien geen tropische duikbestemming, maar Zeeland is voor mij telkens weer een mini-vakantie.
Tekst en foto’s: Luna van der Loos
Benieuwd naar de andere inzendingen die al gepubliceerd zijn, klik hier!
De Reportagewedstrijd wordt mogelijk gemaakt door:
