René Weterings – Een waardige afscheidsduik
Locatie Dreischor Gemaal
Vanavond zal voorlopig even de laatste woensdagavond duik met Frank zijn… René neemt je in dit Duikreport mee op de afscheidsduik en gelukkig, het werd een waardige…
Vijf jaar lang ging ik op woensdagavond met Frank duiken. Per jaar maakten we zo zo’n vierendertig duiken, er vielen altijd wel een paar weken af door vakanties of andere bezigheden. Maar vanavond zal voorlopig even de laatste woensdagavond duik met Frank zijn.
Je kent het misschien wel, dat gevoel dat je je hobby op zich nog wel leuk vindt, maar het echte gevoel er niet meer is. Dat heeft Frank momenteel en dus besloot hij voorlopig zijn duikspullen even “aan de wilgen te hangen”. Het kwam niet helemaal als een verrassing, want we hadden het er al eens over gehad. Maar dat het eind oktober al zover zou zijn had ik niet verwacht eerlijk gezegd. Samen plannen dus nog één duik in Zeeland ter afsluiting en besluiten dat bij het Gemaal van Dreischor te gaan doen. Goed plan, want daar ben ik al meer dan een jaar niet meer geweest.
Het is heel de dag al mistig…zelfs het weer is afgestemd op de reden van deze duik, die ik toch een beetje met gemengde gevoelens tegemoet zie. Het zit zo in mijn ritme om naar Drimmelen te rijden om Frank op te halen, dat ik daar echt even aan zal moeten gaan wennen denk ik. Gelukkig heb ik al een vervanger gevonden voor de woensdagavond…dat verzacht de “pijn”.
Ik haal Frank in de mist thuis op en we rijden naar Zeeland. Als we bijna bij de duikstek zijn moet ik nog een stukje om een wegopbreking heen rijden en weet even niet waar ik ben. Iedere bocht op die smalle dijkweggetjes is een verrassing en ik moet mijn snelheid echt aanpassen in deze mist. De weg ligt ook nog eens vol met de klei van de akkers van de boeren, dat maakt wat extra voorzichtigheid geen overbodige luxe. Als we bij het gemaal aankomen is de parkeerplaats helemaal leeg en het is er natuurlijk aardedonker…
Ik parkeer de auto op het asfalt, want dat gaat nu prima en zo blijven de spullen een stuk schoner bij het aankleden. We zijn snel klaar voor de duik en we hebben er zin in. Voorzichtig dalen we de dijk af, want het te water gaan is hier in al die jaren dat ik duik nog geen haar verbeterd. Een klein betonnen trapje zou hier al voldoende zijn, maar goed….we zijn nog niet bejaard, dus op zich gaat het nog prima zo. We zakken het water in en vrijwel meteen seint Frank met zijn lamp. Ik zie dat hij een sepiola gevonden heeft! Leuk zeg, dat verwacht je hier niet echt. Even genieten we van het schouwspel en dan beginnen we de duik.
Het water is kraakhelder en het lamplicht schijnt in het “oneindige”. Boven het zand zie ik grote scholen met stekelbaarsjes en af en toe zwemt daar een koornaarvis tussen. Na de twee duiken die ik vorige week overdag maakte, kan ik een mooie nachtduik weer heel erg waarderen. Kleuren komen gewoonweg vele malen mooier over en je hebt meer aandacht voor wat in je lamplicht verschijnt. Het wier danst in de lichte deining en al na vijf minuten geniet ik met volle teugen van de duik. We duiken richting de oude zeedijk en dalen aan de andere kant wat verder af richting de zeven meter.
De dijkwand is hier mooi begroeid met oesters en op iedere vierkante meter zitten wel twee tot drie grondels. Met de macrolens probeer ik ze zo goed mogelijk vast te leggen, want dat gaat met de dalende temperaturen steeds beter, de grondels worden rustiger. Op de oesters lopen vele garnalen en hun grotere neven de kreeften zijn ook flink aan de wandel. Vanaf een afstandje zie ik een vorskwab wegkruipen in een holletje en ik sein Frank zodat ook hij hem even kan bekijken.
Het zicht is fantastisch en ik kan daar echt van genieten. Ik kijk flink wat meters vooruit, maar ook de diepte in kan ik ver komen met mijn lamplicht. De bodembegroeiing is daar duidelijk veel minder interessant, dus dieper dan acht meter hoef ik niet te gaan. Inmiddels zie ik aan de bodem dat we onder het gemaal zijn aangekomen en zie de pilaren al van een afstandje, ik sein Frank dat we er nu zijn. Frank doet zijn eigen ding en ik ga nog eens goed liggen voor een gewillig grondeltje. Wat is het toch een relaxte duik!
We keren om en gaan op een diepte van zeven meter terug richting de instap, mijn handen beginnen ondertussen toch een beetje fris aan te voelen. Het wordt tijd dat ik mijn drie millimeter handschoenen ga opbergen voor het voorjaar en overstap op droge handschoenen. Maar eerst moet ik binnenkort mijn seals laten vervangen, die zijn na bijna vier jaar toch echt op.
Terug in het ondiepe deel richting de instap zie ik weer die mooie scholen met stekelbaarsjes, echt een gaaf gezicht! Het zijn er echt ontzettend veel, zo veel zag ik ze nog niet eerder bij elkaar zwemmen. We komen na een dik uur weer netjes bij de instap uit en we lopen terug naar de auto. De flessen vullen we nog even bij de vulautomaat bij de reefballs en na de koffie en een lekkere koek keren we huiswaarts.
We kunnen met recht zeggen dat dit een waardige “afscheidsduik” was.
Binnenkort ga ik weer gewoon duiken, ik heb de zin in het duiken en fotograferen echt nog niet verloren! Met een andere buddy pak ik de draad gewoon weer op, zonder Frank zijn gezelschap van de afgelopen jaren te vergeten. Want een goede buddy was hij zonder meer! Frank bedankt!
Duik 568 (Dreischor Gemaal, woensdag 29 oktober 2014, 20.00u)
Max. diepte 8.5m, temp. 13gr.C., zicht 7m, duikduur 65min.
