René Weterings – Parende harlekijnslakjes

« Ik fotografeer op mijn gemak de twee slakjes en probeer en een mooi plaatje van te maken. Die slakken laten zich tijdens dit intieme moment niet storen en geven geen kik.» René is ondergedoken bij de Zeelandbrug.

De zichtmeldingen voor de Zeelandbrug zijn de afgelopen anderhalve week erg goed, daarom plan ik met Goof een duik om daar ook eens van te genieten. Het is al weer even geleden dat ik hier dook, dus van zo’n gelegenheid moet ik natuurlijk gebruik maken.

Het is prachtig weer geworden, dik boven de twintig graden Celsius, eigenlijk het weer wat ik graag in onze laatste week vakantie in Zeeland had willen hebben. Maar ook nu geniet ik van zo’n nazomer. Buddy Frank is weer twee weken op vakantie, dus dat geeft me weer de kans om met anderen te duiken. Goof is vrij makkelijk over te halen, dus ook dit keer was het zo geregeld. We hebben allebei veel zin in wat fotograferen bij de Zeelandbrug.

Op de parkeerplaats is het toch maar rustig voor zo’n mooie nazomeravond, ik had persoonlijk meer auto’s verwacht. Helaas staan er wel een aantal vissers op de kant en ligt er weer een vissersboot dicht bij de pijler van de brug. Goof en ik kiezen ieder een kant, hij gaat bij de oude instap te water en ik besluit gewoon de trap te nemen. Daar zijn minder vissers, dus dat vind ik fijner.

De Oosterschelde ligt er weer prachtig bij en het water lijkt vrij helder te zijn vanaf de trap. Ik maak mezelf gereed en duik onder. Het zicht is inderdaad prachtig, maar mijn voorbereiding dan weer een stuk minder. Ik merk namelijk dat ik geen lucht in mijn wing krijg en ontdek meteen dat ik de inflatorslang niet heb gemonteerd op de inflator. Ok, lekker handig René…gelukkig is het met wat handigheid zo verholpen en vervolg ik mijn weg.

Recht voor de trap word ik verwelkomd door een trio van jonge sepia’s. Ze zijn al best groot en dat laten ze merken ook. Hun middelste twee tentakels gaan stoer omhoog en brutaal proberen ze me er van te overtuigen dat er niet met ze te sollen valt. Ok, ik ben vandaag snel overtuigd en laat de diertjes met rust, fotograferen kan ik wel vergeten met deze beweeglijke diertjes. Wat zijn ze toch leuk om te zien, een van mijn favoriete dieren in de Zeeuwse wateren, samen met de sepiola’s natuurlijk.

Ik besluit af te dalen voor de trap en maar eens op zoek te gaan naar slakjes. Er worden momenteel weer wrattige tipjes en harlekijnslakjes gezien, dus daar ga ik voor. De stroming is wel aanwezig, maar slechts erg zwak. Het is bijna doodtij, dat helpt er natuurlijk ook aan mee. Het zicht blijft goed en daar geniet ik van, ik ben niet zo’n diehard die het ook in het stof altijd leuk vindt. Nee, ik wil graag zien waar ik heen duik en zeker die grote stenen bij de Zeelandbrug zie ik graag op tijd in plaats van dat ze zomaar ineens opdoemen. Met mijn lamp beschijn ik iedere steen die ik tegen kom en zoek zorgvuldig naar de gewenste slakjes, maar ik vind alleen maar eistrengen zonder de bijbehorende eitjes. Intussen zoek ik ook naar de jonge wijde mantels die hier te vinden zouden moeten zijn, maar ook die kan ik niet vinden. Een paar flinke zeenaalden laten zich op de stenen zien en ik probeer ze te fotograferen, maar daar hebben ze allebei geen zin in.

De lichte stroming gebruik ik om mezelf richting de pijler te laten drijven. Wetende dat ik onder allerlei visserslijnen door ga, ben ik toch wat alerter. Ik heb geen zin om in zo’n lijn terecht te komen. Onderweg zie ik ontzettend veel kreeften die in deze schemering massaal uit hun holen lijken te komen. Prachtige dieren zijn het en gelukkig nog steeds in grote getalen aanwezig hier in de Oosterschelde.

Inmiddels ben ik al drie kwartier onder water en heb ik nog geen slakjes gezien. Vreemd, maar ik geef niet op! En ja hoor, eindelijk zie ik dan het eerste harlekijnslakje sinds lange tijd. Sterker nog, dit jaar heb ik er nog niet één gezien. Ik zie dat het harlekijnslakje eitjes legt, maar zit ongelofelijk onhandig tussen wat zakpijpen verstopt. Als ik de steen nog wat beter bekijk, ontdek ik er nog drie, waarvan er twee aan het paren zijn! Kijk, dat zijn de leuke vondsten en ze zitten ook nog op een perfect plekje op de zijkant van een zakpijp. Ik fotografeer op mijn gemak de twee slakjes en probeer en een mooi plaatje van te maken. Die slakken laten zich tijdens dit intieme moment niet storen en geven geen kik. Tevreden met de foto’s vervolg ik mijn weg.

Mijn manometer is al weer onderweg richting de vijftig bar en ik moet nu toch echt wat ondieper gaan, de gehele duik hang ik rond de tien meter diepte en heb nog geen andere duiker gezien. Net als ik ondieper wil gaan doemt er toch ineens een immens groot object op voor mijn neus en ik schrik er een beetje van. Het blijkt de brugpijler te zijn, dus blijkbaar ben er ik achterlangs gegaan. Ik duik onder de pijler door naar de kant en besluit er dan maar bij de oude instap uit te gaan, dat is logistiek gezien wel het makkelijkste nu.

Met tachtig minuten op de klok steek ik mijn hoofd boven water en schijn met mijn lamp per ongeluk recht in het gezicht van een van de vissers. Ik moet een klein stukje terug richting het westen om bij de oude instap te komen en klim er dan uit. Goof ligt nog in het water, want hij is nog niet bij de auto. Op mijn gemak berg ik mijn spullen op in afwachting van Goof zijn terugkomst. Als ook hij terug komt bespreken we onze ervaringen en rijden daarna voldaan weer richting huis.

Max. diepte 10.1m, temp. 18gr.C., zicht 2-3m, duikduur 80min.