René Weterings – Paddentrek!

Het weekend is weer bijna voorbij en zoals ik het weekend ben begonnen, sluit ik het ook weer af. Wederom een avond-/nachtduikje in de Put van Raamsdonksveer, dit keer weer eens met een missie…padden zoeken!

Het zou moeten gaan om de Gewone pad (Bufo bufo), welke de meest voorkomende pad is in Nederland. Via Facebook had ik al wat foto’s gezien, die in de Put van Raamsdonksveer waren gemaakt, dus mijn interesse was snel gewekt. Zeker als het gaat om mijn eigen huisplas, waar ik toch al zo’n 7 jaar met enige regelmaat duik, maar nog nooit padden had gezien. OK, ik heb ook nooit eerder gezocht en eigenlijk heb ik er ook nooit bij stilgestaan. Dus dit was een prima missie om in mijn eentje, gewapend met camera, aan te pakken.

Het weekend was heerlijk, lekker weer, veel tijd met de kindjes en vrouw doorgebracht en tegelijkertijd de nodige klusjes buitenshuis kunnen doen, weer eens 10km hardgelopen, verjaardag van mijn schoonvader en dus kon ik het niet laten om voor mezelf deze duik in te plannen om het weekend mee af te sluiten.

Nadat we de kindjes op bed hadden gelegd, ging ik op pad. Op de parkeerplaats waren net 2 duikers aan het omkleden, die hadden hun duik al gehad. Ik bleef als enige nog over, maar dat is meestal zo rond dit tijdstip. Eenmaal aangekleed liep ik naar het water en ja hoor….ik was weer wat vergeten. Mijn vinnen stonden nog tegen de achterkant van de auto. Dus ik moest even op en neer, goed voor de conditie zullen we maar zeggen.

Eenmaal terug in het water zette ik koers in de richting van het platform, maar op de een of andere manier navigeerde ik niet goed en vond het niet direct terug. Het zicht was hier ook niet om over naar huis te schrijven. Ik besloot dan ook het niet verder te proberen en mijn tijd hier niet te verdoen, want hier zou ik toch geen padden gaan vinden. Hooguit een Pos, want ook daarvan had ik deze week voor het eerst vernomen dat ze hier gezien waren. Dat is dan weer een missie voor een volgende keer.

Ik zwom op een diepte van ongeveer 7m richting de gebruikelijke duikroute en zocht met mijn lamp naar wat leven. Helaas kon ik niets vinden en dit bleef zo, tot het moment dat ik in de buurt van de oude metalen buis kwam. Ik vond namelijk een van de boomstronken en toen ik daarvan weg keek, schrok ik van een flinke snoek die me was genaderd, zonder dat ik het in de gaten had. Zo’n grote schim onder water is dan toch weer even een verrassing. Mijn camera had ik toen nog niet in de aanslag en dus zat een foto er niet in. De snoek zwom rustig verder, dus ik had hem toch niet meer kunnen vinden.

Inmiddels was ik zo’n half uur onderweg en dus was het tijd om weer om te keren. Vanaf hier besloot ik de rietkraag te gaan volgen, want daar zouden de padden te vinden moeten zijn. De eerste meters zagen er niet veelbelovend uit, tot ik in één oogopslag twee padden zag oplichten in het lamplicht. Ze zijn dus blijkbaar toch iets lichter dan hun omgeving en daardoor erg goed te zien, zo in het lamplicht tijdens de schemering. Meteen probeerde ik mijn rust te bewaren, ondanks dat ik in jubelstemming was. Omdat de padden een beetje tussen de oude rietstengels zitten, moet je heel goed uittrimmen en niet te veel stof in beweging brengen.

Rustig manoeuvrerend kreeg ik mijn cameraset en flitsers zodanig voor de pad, dat het lukte om de eerste paddenfoto’s van mijn leven te maken en nog zonder al te veel stof ook! Ik was meteen al erg blij en mijn duik kon niet meer stuk. En dat in mijn “eigen” huisplasje! Na wat geflits van mijn kant vonden de twee padden het wel genoeg geweest en kropen rustig van mij weg. Een teken dat ik mijn weg weer verder moest gaan volgen, want anders zou ik nooit thuiskomen. Wat is dit leuk zeg!!

Een paar meter verder vond ik alweer een tweetal, maar ook dit tweetal zat niet bij elkaar, laat staan dat het mannetje de eitjes van het vrouwtje bevruchtte. Ze zaten helaas wat lastiger verscholen, dus ik zwom weer verder. Niet veel verder was het weer hetzelfde verhaal, twee padden in de buurt van elkaar. En nu kon ik weer wat mooiere foto’s maken van een van de twee padden. Met de standaardlens voor mijn Olympus E-PL2 (de 14-42mm) en de Subsee +10 diopter, was het net te doen om de pad er volledig op te krijgen. Eigenlijk had ik een iets zwakkere diopter nodig, maar die had ik niet meegenomen. Toch was ik tot op heden al blij met de gemaakte foto’s. Volgende keer dus nog wat meer materiaal mee onder water.

Onderweg richting de steiger zag ik eindelijk weer het nodige leven opkomen. Kleine baarsjes die rond mij zwommen af en toe schuilde in de rietkraag. Op een paar meter afstand scheen mijn lamplicht op een flink grotere vis, waarvan ik denk dat het een karper is. Maar helaas was het maar een schim voor mij, dus ik kan het niet met zekerheid zeggen. De lente is nu echt doorgebroken en eindelijk zie je weer wat vis hier.

In de buurt van de steiger en het einde van mijn duik vond ik de laatste pad die helemaal vrij op het zand zat. Hier kon ik dan eindelijk een pad in zijn geheel fotograferen. Het viel me trouwens op dat de ogen van een pad erg mooi zijn als het flitslicht er op valt. Dat had ik niet verwacht. Wel zagen de padden er maar wat magertjes en gerimpeld uit zo onder water, maar dat zal zo na de winter niet heel gek zijn. Wat dat betreft ben ik ook een leek en is mijn paddenkennis niet bepaald goed. Daar moet ik toch maar eens wat meer werk van maken, zodat ik de komende jaren nog een paar keer plezier kan hebben van deze periode in het zoete water.

Na zo’n 75 minuten kwam ik weer uit het water, gelukkig weer met twee droge droogpakhandschoenen en een flinke glimlach. Heerlijk gedoken en weer eens wat nieuws gezien!

Maximale diepte 7m, temp. 8 gr.C., zicht 2-3m, duikduur 75min.