René Weterings – Laatste keer zeedonderpad

Zondagavond, tijd voor een duik! Gewapend met de fotocamera’s gaan René en zijn buddy Goof op jacht.

Ook nu weer gaat Goof mee op pad, beiden zijn we gewapend met onze camerasets en besluiten toch maar weer eens bij de zeedonderpadden te gaan kijken. Er zijn immers al wat kleintjes ontsnapt, genoeg reden om een poging te wagen om ze te fotograferen.

Zaterdag en zondag zie ik de ene na de andere zeedonderpad foto voorbij op Facebook en eigenlijk begint al weer te vervelen. Maar ja, eerlijk is eerlijk, ook ik wil toch graag net die ene mooie foto maken die een ander niet maakt. Gewoon voor mezelf, dus lonkt het heldere water van het Grevelingenmeer toch meer dan ik de vorige duik nog hardop uitriep.

De kentering stond niet gunstig en dan is de keuze gewoon beperkt. Bij de Nieuwe Kerkweg werd minder goed zicht vermeld onder de 6m en ook bij Den Osse haven scheen dat nog steeds het geval te zijn. Dus ja, reden genoeg voor deze ietwat niet-originele keuze van duikstek. Ik moet binnenkort wel weer nodig eens naar de Oosterschelde, want het duiken bij iets minder zicht ga je zo wel erg snel verleren.

We zijn rond 19.30u op de parkeerplaats en zoals verwacht zijn we helemaal alleen. De meesten hebben in rijtjes mogen aansluiten overdag, dus toch voelen we ons weer heerlijk bij het idee dat we het rijk weer alleen hebben. We kleedden ons snel aan en zien vanaf de steiger hoe helder het water is. Mijn duiklamp schijnt vanaf de steiger zo op de bodem die net voor de steiger ongeveer 4 a 5 meter diep is. Mooi! Daar krijg je zin van!

We duiken onder en Goof stort zich meteen op de eerste steigerpaal op zoek naar de Noordelijke knuppelslak. Ook zo’n onderwerp die nu al iets te veel voorbij gekomen is, maar waar een duiker nu eenmaal vrolijk van wordt. Ik laat dat onderwerp nog even voor wat het is en zie later wel of ik dat slakje kan vinden. Mijn prioriteit van vanavond is toch het vinden van eventuele jonge zeedonderpadjes die net uit hun eitje gekropen zijn. Ik duik dus in 1 lijn richting het bewuste nestje, wat zo heerlijk onhandig onder een halve reefball zit.

Daar aangekomen, wurm ik mezelf in allerlei houdingen om maar goed bij de eitjes te kunnen komen met mijn lenspoort. Maar met mijn duiklamp had ik eigenlijk al gezien dat er op dit moment geen jonkies meer uit hun eitjes kruipen. De broertjes en zusjes van de reeds ontsnapte zeedonderpadjes zitten nog rustig vanuit hun beschermde omhulsel te turen naar het water waar ze zeer binnenkort vrij in kunnen rondzwemmen.

Helaas, vanavond dus geen foto’s van jonkies. Ik maak wat foto’s van de eitjes en besluit nog een te gaan kijken bij het andere nestje, wat nog niet zo ver ontwikkeld is. Op deze manier dacht ik ook ruimte te kunnen geven aan Goof die ik een stukje verderop al zag naderen. Na dit 2e nestje ben ik op zoek gegaan naar een geschikt onderwerp om eindelijk ook eens wat te experimenteren met een snoot. Ik heb die nu al zo lang en ik heb er volgens mij goed en wel 2 keer foto’s mee gemaakt. Het merendeel van mijn duiken heb ik hem dan ook niet bij, maar vandaag moest het dan toch eens gebeuren.

Voordat ik mijn eerste poging deed, stuitte ik nog op een zeer mooi klein weduweroosje. Dit leende zich erg goed voor wat experimenteren met scherptediepte. Ook had ik deze duik de lens de hele tijd op de 1:1 stand op manuele focus staan, dus dat gaf het wel een extra uitdaging. Het is dat je dan de meeste vergroting hebt, want anders is de autofocus toch stiekem wel een stuk handiger. Maar uiteindelijk lukte het volgens mij best aardig. Althans…op de display zag het er veelbelovend uit.

Een stuk verder begon ik dan eindelijk aan mijn pogingen om met een snoot te fotograferen en besloot hiervoor een mossel te nemen. Die zitten immers mooi stil! Na wat gepruts met het afstellen van de snoot, lukte ook dit wel aardig, maar ik heb nog een hoop te oefenen merk ik al wel.

Na zo’n 75minuten hield ik het voor gezien, de tijd was voorbij gevlogen zeg! Goof naderde de steiger ook en we seinden OK met onze lampen. Ik besloot alvast naar de auto te gaan, want met Goof weet je het nooit. Achteraf maar goed ook, want die halve vis kwam er pas na 96minuten uit….en dat in water van 6 graden Celsius! Ook ik had het trouwens na 75minuten nog steeds niet koud, wat dat betreft is dit een perfecte winter temperatuur. Van mij mag het zo lekker blijven…heerlijk gewoon!

Duik 498 (Dreischor Reefballs, zondag, 19-1-2014, 20.00u)
Max. diepte 8.5m, temp. 6gr.C., zicht >5m, duikduur 75min.