René Weterings – Dat is even schrikken!
| Locatie | Zeelandbrug |
«Ik laat mezelf richting de kant drijven en daar steekt een grote zeenaald heel mooi zijn kop door het wier en kijkt me aan. Ik positioneer me voor een foto en druk af…ondertussen voel ik iets tussen mijn benen.» (Zeelandbrug, woensdag 15 oktober 2014, 20.00u)
Soms lukt het weken niet, soms een paar keer in een aantal weken wel. Duiken op de kentering bij de Zeelandbrug op de vaste avond is natuurlijk fijn. Ik spreek met Frank af en Goof laat weten dat hij ook graag aanhaakt. Nou dat kan hoor, gezellig!
Helaas moet Frank op de dag zelf afzeggen omdat hij last heeft van zijn oor door een lichte ontsteking. Verstandig van hem om niet te gaan duiken en gelukkig heb ik Goof nog om toch te kunnen duiken. Ik heb er weer zin in en neem mijn nieuwe camera natuurlijk weer mee om wat te experimenteren. Bewust neem ik nog een keer de 14-42mm lens mee, ook nu weer met de +10 diopter. Ik heb mijn zinnen gezet op wat slakjes.
Goof haalt mij thuis op, ik kan dus een keer relaxt meerijden en op de terugweg heerlijk inkakken. Ook wel eens fijn moet ik zeggen, ondanks dat ik echt geen hekel aan autorijden heb. Zoals gewoonlijk praten we de gehele weg naar Zeeland aan een stuk door en vliegt de tijd. Als we bijna bij de Zeelandbrug zijn, begint het te regenen. Bah, dat hebben we niet verdiend hoor! Er staan slechts drie andere auto’s, allemaal onder de brug geparkeerd.
We treffen Marco en praten kort even, waarna we snel gaan omkleden. Het was zulk mooi weer, maar dit is echt even wat minder. Ik zorg er daarom voor dat ik snel in mijn droogpak sta, zodat ik in ieder geval niet nat mijn droogpak in hoef. De lekkage aan mijn rits heb ik provisorisch geplakt en afgelopen zondag heeft me dat al een stuk droger gehouden. Maar ook toen regende het, dus ik kon niet echt goed inschatten of ik onderwater wel droog ben gebleven. Vandaag hoop ik maar weer op het beste en vol goede moed lopen we richting de oude instap. Bij hoog water is dat prima te doen en als we eventueel naar de pijler willen vanzelfsprekend ook de kortste weg.
We staan nog maar net in het water en merken op dat de deining toch flink aanwezig is. Het stroomt ook nog wat en plotseling doemt er een grote witte schim op in het water. Het blijkt een zeepaddenstoel te zijn, een grote kwal die erg mooi kan zijn om onder water te ontmoeten. Dat geluk heb ik helaas nog niet gehad, dus het blijft hierbij. Het water ziet er toch wat grauwig uit en ik ben daarom ook bang dat het zicht wat gaat tegenvallen. Als we allebei klaar zijn, duiken we onder.
Eenmaal onder water is het zicht niet heel slecht, maar echt goed ook weer niet. Ik zet koers richting de pijler, maar besluit er niet onder te gaan kijken. Daar gaat Goof ook naartoe en Marco zal er ook al wel liggen. Ik vestig mijn hoop op wat slakken op de steenstort. Al snel vind ik de eerste eilegsels, maar geen slak te bekennen. Op de stenen wandelen grote kreeften en ik zie de eerste gewimperde zwemkrab al parmantig zitten op een steen. Ik besluit te proberen om, ondanks het aanwezige stof, een mooi plaatje te schieten. Het zijn prachtige krabben en hun kleuren komen er mooi uit, vooral de rode ogen steken erg mooi af tegen de rest.
Een stukje verderop vind ik nog zo’n mooie krab en besluit nu mijn diopter te monteren en het dier met 2 snoots te gaan belichten. Het resultaat ziet er op de display goed uit, wat me een tevreden gevoel geeft. Op het zand naast de volgende steen zie ik mijn eerste slak van de avond. Het is een millennium wratslak van een mooi formaat en ook dit diertje krijgt wat flitslicht te verduren. Sorry maat, maar je bent de klos! Even wat kiekjes en dan ben ik weer weg!
Tussen de stenen schiet een steenbolkje weg, ik probeer mijn camera snel in te stellen voor zo’n vis, maar helaas is het me niet gegund. Ik zie hem nog wel liggen op het zand, maar zodra ik in zijn richting beweeg schiet hij weg. Een brutale sepia trekt mijn aandacht, het lijkt erop alsof dit dier wel geïnteresseerd is in het extra licht wat ik meeneem. Heel schichtig komt hij dichterbij….om vervolgens weer net zo hard weg te schieten. Dit herhaalt zich een paar keer en ik probeer ondertussen wat foto’s te maken. Dat wil niet echt lukken naar mijn smaak, dus ik geef het maar op.
Mijn manometer geeft inmiddels al weer zo’n 70 bar aan en ik voel de stroming vrij plotseling weer optrekken. Tijd om richting kant te gaan dus. Net voordat ik de terugweg wil inzetten, wordt ik vergezeld door een sepiola. Deze vertoont een beetje hetzelfde gedrag als de sepia en qua foto’s is het ook het zelfde resultaat…teleurstellend dus, hooguit 1 foto waar ik wat mee kan. Ik laat mezelf richting de kant drijven en daar steekt een grote zeenaald heel mooi zijn kop door het wier en kijkt me aan. Ik positioneer me voor een foto en druk af…ondertussen voel ik iets tussen mijn benen en zie een grote kreeft! Ik schrik me dood en ben meteen klaar met de duik. Iets ten oosten van de trap kom ik boven en zie dat Goof er ook al aankomt. Mooie timing dus.
Samen lopen we terug naar de auto en zijn tevreden over de duik. Helaas werkt het weer nog steeds niet mee, het regent behoorlijk. De spullen gaan weer in de auto en even vul ik mijn beide 12 liter flessen weer bij. Goof brengt me netjes thuis en onderweg zit ik heerlijk in te kakken….lekker hoor!
Max. diepte 9.0m, temp. 15gr.C., zicht 1-3m, duikduur 75min.
