René Weterings – Grijze haren….

In 2015 wordt voorlopig voor het laatst aan de dijken gewerkt, de Zeelandbrug en Sint Annaland worden binnenkort afgesloten voor duikers. Goof en ik besluiten nog een keer te gaan kijken bij Sint Annaland, want de periode van snotolven is weer aangebroken!

De laag water kentering valt vanavond rond 21.00u, dus we besluiten wat later te vertrekken. Dat komt mij goed uit, aangezien mijn grijze haren zo eerst nog een knipbeurt kunnen krijgen voordat we richting het eiland Tholen rijden. Het weer is goed, er staat weinig wind en het is droog. Op Facebook en de Duikersgids app zien we goede berichten over het zicht bij Sint Annaland en de eerste snotolf foto’s zijn ook al gezien. Natuurlijk voedt dit het enthousiasme en gaan we beiden gewapend met de standaardlens op onze camera ten strijde.

De dijkwerkzaamheden zijn al begonnen en we zijn eigenlijk in de veronderstelling dat we al niet meer mogen duiken. Eigenwijs als we zijn, gaan we gewoon en met de ontvangen actuele informatie van Lia kan het wat ons betreft niet meer stuk. Als we echter bij de parkeerplaats aankomen, zien we dat je officieel gezien de weg naar de parkeerplaats niet meer in mag rijden. Ook zien we dat het pad naar het strandje doorkruist wordt door een sleuf van één meter diep en één meter breed. We parkeren de auto toch op de oude parkeerplaats en gaan te voet even kijken of we überhaupt wel bij het water kunnen komen op deze manier. Dat blijkt gelukkig wel het geval, hoewel het wel wat voorzichtiger moet dan normaal.

We trekken onze spullen aan en lopen over de dijk aan de kant van het vakantiepark richting het water. Een bult zwarte grond is het enige obstakel en die is gelukkig gemakkelijk te omzeilen. Daarna lopen we gemakkelijk het strandje op. De groene boei ligt nu niet ver weg, het water is inmiddels ver weg getrokken en we lopen een flink eind door het glibberige slib. Eenmaal bij het water wordt onze enthousiasme al meteen stuk minder. Het water ziet er erg melkachtig uit en we zien eigenlijk vrijwel meteen dat dit niet komt door die paar stappen die we in het water hebben gezet.

Enigszins teleurgesteld zetten w onze maskers op, wensen we elkaar een fijne duik en duiken we onder. Ik besluit loodrecht vanaf het strandje te gaan kijken en dan vervolgens maar te kijken wat ik tegenkom. Helaas is het zicht inderdaad zo slecht als we vreesden. Ik kan niet veel verder dan één meter kijken en die totaal niet waar ik heen moet. Ik moet mijn kompas goed in de gaten houden. Na een paar minuten rond dwalen moet ik mezelf er toe dwingen om onder te blijven. Dit is niet wat ik had gehoopt en kan er weinig leuks van maken voor mijn gevoel. Ik besluit om naar het oppervlak te gaan en dan maar richting de dijk en dan naar het westen te duiken over de oester begroeiing.

Ik peddel het stuk boven water terug naar de kant en daal daar weer af. Meteen duik ik op de oesters die zo kenmerkend zijn voor deze duikstek. Het zicht is hier iets beter, maar nog steeds houdt het niet over. Met mijn lamp tuur ik in de rondte en hoop stiekem toch op een toevallige ontmoeting met een snotolf, maar ik besef met dat de kans echt nihil is met dit zicht. Tussen de oesters zie ik op het zand een paar grote vlokslakken, maar ik kan er niet bij om een foto te maken. Omdat ik vanavond niet op dit soort zicht had gerekend, had ik mijn snoots niet gemonteerd. Het wordt dus sowieso lastig om een beetje redelijke foto’s te maken met deze stoffige bende.

Een stukje verder valt mijn oog op een vlokslak die wel goed zit voor een leuk plaatje en dus probeer ik er toch maar het beste van te maken. Op mijn display zie ik dat deze vlokslak een passagier heeft, het is een geknikte aasgarnaal, wat een grappig gezicht! Na een paar keer afdrukken ben ik tevreden voor vanavond en besluit de duik niet veel langer te laten duren dan nodig is. Het is op deze manier gewoonweg niet echt genieten en dan is er voor mij ook geen reden om langer in deze milkshake te blijven rond dwalen.

De kentering is zojuist gevallen en de stroming gaat weer heel lichtjes richting het strand. Ik maak hiervan gebruik en voor ik het weet ben ik terug waar we begonnen. Mijn camera berg ik op en loop het strand op en zie achter mij al een lichtvlek in het water. Goof komt er ook al aan, maar ik wacht niet op hem en besluit alvast mijn spullen bij de auto uit te gaan doen. Een paar minuten later arriveert Goof ook bij de auto en zijn we het er over eens dat dit niet bepaald het zicht was wat wij verdiend hadden. Althans, dat vinden we zelf!

Later beseffen we pas dat het baggeren van de haven de boosdoener is en dat je daar juist bij laagwater veel last van kan hebben. De hoog water kentering is waarschijnlijk een betere keuze totdat de duikstek echt volledig verboden gebied is. Ook de belemmering van het parkeren make het al met al niet echt aantrekkelijk om hier nog te gaan duiken. De kans is groot dat dit de laatste keer was hier voor 2015. Teleurgesteld rijden we terug naar huis…

Max. diepte 6.5m, temp. 4gr.C., zicht 0,5-1m, duikduur 45min.