Rene Weterings – Gemengde gevoelens…

Ik vraag of Raymond zin heeft om mee te gaan. Die is daar wel voor te porren, dus spreek met hem af rond 19.45u. Ik heb vooral zin om te fotograferen, heerlijk op mijn gemak.

Het zicht blijkt de afgelopen dagen niet goed te zijn geweest, toch hoop ik een beetje dat het vanavond een stuk verbeterd zal zijn, een beetje tegen beter weten in. Op de parkeerplaats verzamelen zich al een aantal andere duikers en ik bekijk vanaf de zijlijn een kleine groep Belgen die hier klaarblijkelijk voor de eerste keer gaan duiken. Ik heb medelijden met ze, want het zicht is niet goed en dan is duiken toch heel anders. De briefing van de groep Belgen kan ik van een afstandje volgen en klinkt erg goed, dat gaat helemaal goed komen.

Intussen is Raymond ook aangekomen en kletsen we wat over duiken en onderwaterfotografie. Uiteindelijk vergeten we de tijd bijna en wordt het wel eens tijd om te gaan omkleden, om de kentering niet te gaan missen. Het is ondertussen wat drukker geworden, maar gelukkig nog niet overdreven druk. We besluiten bij de nieuwe trap te water te gaan en daarna ieder zijn eigen weg te gaan, dat werkt voor ons het beste, zeker als het zicht zo minimaal is.

We duiken onder en het eerste stuk zie ik geen hand voor ogen, echt dikke modder door het aantrekken van de vinnen door diverse duikers die ons voor gegaan zijn. Ik ga een flink stuk naar het westen, want ik laat me met de nog aanwezige stroming wat afzakken in de hoop wat beter zicht te treffen. Het werd inderdaad wel iets beter, maar nog steeds minder dan een meter zicht en vaak nog ietsje minder.

Bah, hier heb ik echt een hekel aan. Ik ben absoluut niet het type duiker die alle duikcondities onder water leuk vindt, dit soort zicht geeft mij een opgesloten gevoel en ik kan dan een stuk minder genieten van het onderwater leven. Met moeite kan ik door het stof heen wat interessants vinden, maar ik probeer het wel, ik ben er nu eenmaal toch.

Op de stenen zie ik veel ingetrokken dodemansduimen met daarop een heel leger van spookkreeftjes, dat zijn erg grappige diertjes en soms zitten er ook echt grote exemplaren tussen. Maar het lukt me niet om er goed bij te komen voor een leuke foto. Op de stenen zoek ik naar slakjes en hoop eigenlijk eens wat nieuws te vinden, of een slakje wat ik nog niet vaak gezien heb. Het groene mosdierslakje is er zo een, die is recentelijk weer gezien en moet te vinden zijn. Maar waar ik ook kijk, ik zie eigenlijk alleen maar bruine plooislakken met eitjes. Ook mooi, maar lastig om goede foto’s van te maken.

Opeens zie ik in wat begroeiing een paar plukjes met slakkeneitjes die ik niet meteen herken, ik zet de boel op scherp. Hier moet een slakje te vinden zijn wat ik nog niet gezien heb. Ik zoek met suf, maar zie echt alleen de eitjes zitten en wil het bijna opgeven tot ik op een volgende steen weer een paar plukjes met eitjes vind, maar nu zitten de slakjes er ook bij! Het blijkt de bleke knuppelslak te zijn, leuk die heb ik nog nooit gezien! Met de 60mm en de natte diopter er op, probeer ik het diertje zo groot mogelijk in beeld te krijgen en dat lukt maar moeilijk, ondanks dat de slakjes nog best groot zijn. Het takje waar het slakje op zit, beweegt heen en weer en steeds komt het slakje niet goed in beeld of in de verkeerde positie. Maar ik weet uit ervaring dat het ook wel gewoon een kwestie van geduld is, dus ik houd me kalm en probeer het nog eens en uiteindelijk maak ik een paar redelijke foto’s. Tevreden duik ik verder.

Af en toe zie ik een harder of een zeebaars wegschieten. Maar meer dan een schim is het niet, want het zicht wordt er niet beter op. De kentering is geweest en ik bekijk nog wat stenen. Mijn zin om te duiken is eigenlijk al weggezakt en besluit om er maar mee te stoppen. Als ik het niet leuk meer vind, ga ik me niet geforceerd proberen te vermaken in dit bagger zicht. Het is nu even niet anders.

Op de weg terug richting de kant zie ik ineens een zeespin lopen! Dit diertje is relatief nieuw voor Nederland en wordt pas sinds een paar maanden gezien. De naam dekt de lading volledig, want het diertje ziet er inderdaad echt uit als een spin. Hij lijkt nog wel het meest op die dikke zwarte spinnen die je af en toe in huis voorbij ziet kruipen. Zelfs zijn loopje lijkt er op! Het diertje kruipt helaas in een kuiltje van de steen waar hij op zat, dus ik kan alleen wat foto’s van zijn pootjes maken, jammer daar moet ik nog eens voor terugkomen.

Na 56 minuten kom ik weer boven en zie dat ik niet de enige duiker ben die minder dan een uur gedoken heeft. Raymond is nog onder water en ik begin alvast met omkleden, we hadden immers een maximale duiktijd van 90 minuten afgesproken. Het kan dus zomaar zijn dat hij nog wel even wegblijft. Het is ondertussen zwaar bewolkt en het voelt vochtig aan, het gaat zo motregenen denk ik. Als ik alle spullen al heb opgeruimd komt ook Raymond uit het water, hij had het blijkbaar wel naar zijn zin. We praten nog wat na, bekijken zijn foto’s en rijden weer een beetje op tijd naar huis, want Raymond moet morgen gewoon werken.

In de auto hoop ik dat het zicht de volgende keer een stuk beter is, want dat vind ik zoveel fijner duiken.

Dit was dus een duik met gemengde gevoelens…

Duik 545 (Zeelandbrug, vrijdag 11 juli 2014, 20.30u)
Max. diepte 8m, temp. 19gr.C., zicht 0,5-1m, duikduur 56min.