René Weterings – Een kleurrijke winterduik

Het is de laatste week echt winter geworden. Sneeuw, koude wind en weinig zon. Maar ondanks dat boven water alles grijs en grauw lijkt, ontdekt René Weterings dat er onder water nog steeds veel kleur te vinden is.

Datum: 22-1-2023
Duiklocatie: Dreischor gemaal

De voorspellingen voor vandaag zijn best aardig, dus ik spreek met Raymond af bij het Gemaal van Dreischor voor een winterse duik.

Het is weer twee weken geleden sinds mijn laatste duik. Een enkel nestje van een zeedonderpad wordt door duikers wel gevonden, maar het lijkt deze winter niet veel te zijn met deze vissoort en hun beroemde nestjes. De eerste foto’s van snotolven en hun nestjes verschijnen op social media, dus ja…het is toch echt winter. Raymond en ik besluiten dit keer niet naar de reefballs te gaan, maar naar het Gemaal. Gewoon om eens af te wisselen en als het toevallig goed weer wil zijn met een zonnetje, dan is het best leuk fotograferen op deze duikstek. Helaas hebben we dat geluk niet, de macrolenzen gaan dus op de camera’s.

De parkeerplaats is leeg, alleen Raymond staat al klaar als ik aan kom rijden. Smeltwater van de dijk is op het asfalt bevroren, dus we moeten een beetje uitkijken. We werpen een blik over de dijk en zien dat de wind met het water speelt. Dat betekent gelukkig wel dat we bij de auto’s uit de wind staan, dat praat toch een stuk comfortabeler dan vol in de wind. Bijpraten…dat is waar we uitgebreid mee beginnen. Echt heel veel zin om te duiken hebben we niet eens. Maar de gezelligheid en even lekker buiten zijn, zijn stiekem de echte doelen van vandaag. Ik ben als eerste klaar om het water in te gaan, Raymond heeft nog even wat achterstand met aankleden.

We duiken allebei toch alleen, dus ik vertrek alvast richting het water. Het is gelukkig niet glad op de dijk, ik kom veilig aan bij het water. De golven hebben er voor gezorgd dat het water een beetje op melk lijkt. Toch heb ik er vertrouwen in dat het goed gaat komen. Ik stap het koude water in en trek mijn vinnen aan, doe mijn masker op en voel dan die koude klets water in mijn gezicht! Bah, dat moment blijft toch een dingetje, maar hoort nu eenmaal bij duiken in onze winters. Het zicht is zoals ik verwachtte slecht. Ik peddel dus eerst maar aan het oppervlak richting het diepere deel. Daar daal ik af en al snel trekt de mist weg en is het zicht zelfs goed te noemen. Mijn ruwe schatting…vijf of zes meter zicht.

De kleurrijke sponzen, met name de oranje exemplaren, geven een mooi contrast met het rode wier. Ook de lichtgele sponzen zijn goed zichtbaar en maakt het winterlandschap compleet. Een afstervende oorkwal drijft voorbij, met zijn laatste energie lijkt het dier een rustig plekje te zoeken om vredig te kunnen sterven. Een paar kraalogen van een jonge kreeft kijken me glazig aan vanuit een holletje. Zin om mijn fotomodel te zijn heeft hij niet en kruipt diep in zijn hol weg. In een lege oester zie ik een grondeltje bewegen en om de paar meter zie ik de glinsterende oogjes van de bonte mantels. Het lijken er steeds meer te worden, dat is wel leuk! Echt gewillige modellen zijn het echter niet, ze sluiten zich snel als je te dichtbij komt. Maar mooi zijn ze wel.

Het is verder maar tam onder water, er beweegt of kruipt niet veel bijzonders rond. Ik krijg het al snel koud, maar dat komt denk ik omdat we al een uur op de parkeerplaats stonden te ouwehoeren. “Volgende keer een extra paar sokken meenemen”…denk ik nog. Mijn tenen beginnen na een tijdje toch echt gevoelloos te worden en dat heb ik normaal gesproken niet. Een brede ringsprietslak op een stukje oranje spons trekt mijn aandacht en doet de kou even vergeten. Ik wacht tot het dier met zijn kop mijn kant op komt, in mijn hoofd lok ik het dier…”kom maar…kom maar”. Het lijkt niet te werken, maar ik heb toch een acceptabele pose van mijn model gekregen.

Het gemaal inspecteer ik vluchtig, mijn concentratie is door de kou verdwenen en ik duik op mijn gemak weer richting de instap. Onderweg zie ik nog wat geknikte aasgarnalen wegschieten en een mooie zwarte grondel schiet net weg als ik een foto wil maken. Helaas, volgende keer beter. Mijn vingers beginnen als ijspegels aan te voelen, het is na vijftig minuten mooi geweest. Was het bijzonder? Nee. Heb ik lekker gedoken? Ja, dat dan weer wel. Bij de auto’s tref ik Raymond aan, hij heeft maar kort gedoken. Snel ruim ik de duikspullen op en schenk ik een bakkie koffie in, want daar had ik voor de duik al zin in! Al met al was het toch weer een prima dagbesteding!

Max. diepte 10,5 m, temp. 5 gr. C., zicht ca. 2-6 m, duiktijd 51 min.
Duik 1196 (Dreischor Gemaal, zondag 22-1-2023, 11.00u)