René Weterings – Een dosis gehoornde slijmvis

De gehoornde slijmvis heeft grote aantrekkingskracht op Duikreporter René. Hoog tijd om ze weer op de gevoelige plaat vast te leggen!

Datum: 24-6-2023
Duiklocatie: Plompe Toren

In 2022 heb ik een aantal hele leuke duiken gemaakt bij de Plompe Toren. De tientallen gehoornde slijmvissen lieten zich goed zien en fotograferen. Twee portretjes van deze prachtige visjes leverde mij bovendien een gouden en zilveren medaille op bij het ONK en OBK, iets waar ik nog heel trots op ben! Ik dook er in 2022 voor het eerst en sindsdien heeft hij een aantrekkingskracht op mij.

Samen met Raymond plan ik een duik op zaterdag, ondanks dat we echt wel weten dat het in het weekend erg druk kan worden. Maar anders komt het er weer een hele tijd niet van, dus we nemen de gok maar. Gezellig wordt het sowieso wel! We spreken al vaker aan elkaar uit dat het alleen gaan duiken niet altijd even leuk is door het gemis van een gesprekspartner aan de waterkant. Maar door de drukke werkagenda’s en andere zaken lukt het gewoon niet om veel vaker samen te duiken. Vandaag is dat anders en heel spontaan oppert Raymond nog om samen te rijden. Goed plan, dus ik pik hem thuis op. Onderweg naar Zeeland hebben we dan genoeg tijd om bij te praten.

Het belooft weer een hele warme zomerdag te worden met temperaturen boven de dertig graden. We hebben daarom genoeg proviand mee, zodat we na de duik nog kunnen nagenieten. In de verte doemt de Plompe Toren al op…net als de massa auto’s bij de duikstek. Hmm…onze vrees was terecht en we bijna achteraan op de parkeerplaats parkeren. We zijn redelijk vroeg, maar niet vroeg genoeg blijkbaar. We bouwen onze spullen op en ik giet alvast water over mijn hoofd ter verkoeling, want het wordt snel heet! Op de trap staan we vijf minuten te wachten op mensen die op hun gemakje op de trap hun vinnen aantrekken, ik krijg het steeds heter in mijn pak en ben dan ook blij als we eindelijk het water in kunnen. Raymond en ik trekken elk ons eigen plan, mijn plan is wegwezen van deze vreselijke mensenmassa en dus ga ik tegen de stroom in. Aan de bellen te zien gaan de meesten nog met het afgaande water mee. Mooi, hoe minder mensen ik ga tegenkomen hoe beter.

De stroming is zwak, maar genoeg om het eventuele omgewoelde sediment snel te doen verdwijnen. Het zicht is in de eerste paar meters niet veel soeps en even ben ik bang dat het overal weer zo gaat zijn. Gelukkig trekt de mist redelijk op en krijg ik toch een metertje of twee zicht. Dat is voor deze stek prima, al hoop ik altijd op veel meer natuurlijk. De vele anjelieren staan mooi open en ik zie talloze krabben wegschieten als ik over hen heen duik. Ik begin mijn zoektocht naar de gehoornde slijmvissen, dus ik zoek naar lege oesterschelpen of andere holletjes. Daar houden ze zich meestal schuil. En ja hoor, na slechts vijf minuten duiken heb ik op zo’n tien meter diepte al geluk. Er is een exemplaar wat zich goed laat zien en als ik in de lege oester kijk, zie ik wat eitjes tegen de wand geplakt. Leuk! Missie geslaagd. Nu nog proberen wat leuke plaatjes te schieten.

Soms moet ik even wachten tot dit visje zich weer laat zien en dan scharrel ik in de buurt nog wat rond. Ik vind meerdere gehoornde slijmvisjes, maar mijn eerste vondst is de meest meewerkende. Geen reden om verder te duiken dus, ik hang hier op tien meter diepte goed en ik heb nog geen enkele andere duiker gezien óf gehoord. Het visjes komt met een soort patroon steeds weer op een vast plekje terecht en ik kan zo mijn foto’s verder verbeteren. Ik maak er niet veel, maar steeds een of twee per keer. Af en toe wandelt er een gewimperde zwemkrab voorbij of drijft er een oorkwal langs me heen. Het zonlicht is vandaag continu aanwezig, dus de lichtcondities zijn gelijk. Ook wel eens lekker!

Het was een duik met een doel en dat doel is behaald. Ik merk dat langzaamaan de stroming aan het omkeren is en ik zie eigenlijk vrijwel meteen dat het zicht verslechtert. Nog geen vijf minuten na die constatering wordt het zicht tot vrijwel nul gereduceerd, wetende dat dit het stof is dat door al de andere duikers nu terug naar het oosten wordt geduwd. De lol is er meteen af voor mij, ik vind zicht van maximaal vijftig centimeter echt heel benauwend. Langzaam laat ik mezelf langs de helling omhoog drijven. Ik zie echt geen hand voor ogen en de hele weg naar de trap leg ik op gevoel en tast af. Wat een drama zeg, zo eindigt mijn duik al na drie kwartier…terwijl ik mezelf nog zeker twee keer zo lang had kunnen vermaken. Jammer, maar het is niet anders.