René Weterings – Dreischor Reefballs….zeedonderpad-hotspot van de maand!

Dreischor is populair deze dagen, en dat allemaal vanwege de zeedonderpad. Ook Duikreporter René waagt weer een poging om pa en het nestje te vinden.

Het is januari 2014, maar het lijkt bijna wel lente met deze buitentemperaturen. Ook het water is momenteel weer wat opgewarmd en nog steeds 7 graden Celsius. Prima weer dus om lekker te blijven duiken in de winter…dus ook deze woensdagavond!

Deze week zit een duik met buddy Frank er niet in, via Facebook hoor ik dat er nog anderen zullen komen, dus ik besluit een soloduik te maken om op mijn gemak de zeedonderpad met nestje bij Dreischor te kunnen fotograferen. Dan ben ik in ieder geval niet helemaal moederziel alleen op de duikstek.

Via Facebook stuur ik Arie een berichtje, zodat hij weet dat ik alvast het water in ga en dus niet op hem en zijn buddy wacht. Van Arco krijg ik nog een berichtje met de waarschuwing dat de traanplaat vanaf de trap naar de steiger ontbreekt en dat je dus zo’n 30cm moet overbruggen. Heerlijk dat Facebook, je moet het voor je laten werken zeg ik altijd maar.

Afgelopen zondag hadden Frank en ik onze flessen al goed laten vullen bij DC de Grevelingen, dus die zaten lekker vol. Ik hoefde dus maar mijn spullen aan te trekken en ik kon te water. Helaas was ik dit keer toch iets vergeten, namelijk mijn dikke Santi Thinsulate sokken. Hmm, dat gaat fris worden aan mijn voeten! Wind stond er vanavond gelukkig niet, dus het voelde met 8,5 graden Celsius ook niet echt koud aan.

Op mijn gemak liep ik naar de steiger met de waarschuwing van Arco nog in het achterhoofd. Vanaf de dijk zag het water van het Grevelingenmeer er mooi uit met dat beetje licht van de maan op eerste kwartier.

Voorzichtig stapte ik de steiger op en zag dat de traanplaat in zijn geheel verwijderd is. Vreemd, maar wellicht pleegt men een stukje onderhoud?

Ik trok mijn vinnen aan, deed wat lucht in mijn wing en stapte het kraakheldere water in. Heerlijk zulk zicht, wat kan ik daar toch van genieten. Hadden we dat maar altijd zo in Zeeland, ook in de zomer. Ik liet mezelf zakken tot zo’n 6m en zwom meteen richting de metalen platen aan de rechterkant van de steiger, want oostelijk van deze platen zou een kleine rifbal moeten liggen waar het tot nu toe enige nestje van de gewone zeedonderpad gezien was. Vorig jaar waren er op deze rifballen nog zo’n 10 nesten te vinden, dus het is maar karig deze winter.

Lang hoefde ik niet te zoeken, want ondanks dat het nestje maar bescheiden van formaat is, vallen de roze eitjes echt wel op als je weet waar je naar moet zoeken. Papa zeedonderpad was ook thuis en ik besloot daarom eerst even wat testfoto’s verderop te maken, zodat ik met goede instellingen aan mijn fotosessie kon beginnen en daarmee in ieder geval geen stof zou maken en de zeedonderpad te veel zou storen. Storen ga ik hem toch wel doen met het fotograferen, maar alle beetjes helpen vind ik.

Deze gewone zeedonderpad was erg actief. Echt lang bleef hij nooit liggen op 1 plaats en hij deed ook nog best veel pogingen om de geknikte aasgarnalen te vangen die voorbij kwamen. Mooie momenten om te zien, maar ze gaan te snel om daar foto’s van te maken. En als de zeedonderpad dan even rustig op zijn nest lag, dan ging hij regelmatig aan de slag met zijn bek om het nestje vrij van stof en niet bevruchte eitjes te ontdoen. Echt een mooi tafereel, zeker als je daar eens heerlijk in je eentje van kan genieten, zonder de druk te voelen van andere duikers om je heen. Dit is voor mij toch echt het ultieme duiken in Zeeland. Heerlijk genieten en fotograferen!

Na zo’n half uur had ik eigenlijk verwacht dat Arie en zijn buddy wel ten tonele zouden verschijnen, maar ik zag geen duiklampen verschijnen. Dus ik besloot nog maar wat te experimenteren met de instellingen van

mijn camera om zo mooi mogelijke plaatjes te schieten. Ik had voor vandaag de 60mm macrolens gemonteerd en wist van te voren ook niet echt of dat wel helemaal de goede keuze zou zijn. Maar aangezien het zicht zo goed was, kon ik goed gebruik maken van de telelens functie van deze lens. Ik lag er dan ook voor mijn gevoel erg ver vanaf. Maar ik was tevreden en na zo’n 45minuten hield ik het voor gezien.

Ik besloot nog even een toertje te doen langs alle rifballen om te kijken of er nog meer nestjes te vinden zouden zijn. Dit was niet het geval en net voordat ik besloot om terug naar boven te gaan, zag ik de duiklampen van Arie en zijn buddy. Ik besloot ze te benaderen en ze het nestje te laten zien. Aan hun manier van duiken zag ik al wel dat ze het nestje nog niet hadden gezien. Arie gaf me onderweg een hand en gebaarde zijn dankbaarheid. Fijn om collega duikers te helpen met dit soort dingen. Ik maak in ieder geval geen geheimen over locaties van bijzondere vondsten.

Nog even keek ik naar Arie zijn fotografiekunsten en besloot toen dat het voor mij tijd was en beëindigde de duik. Bovenop de steiger keek ik nog even naar de locatie waar Arie nu lag en scheen met mijn lamp. Ik kreeg een OK signaal terug en dat was voor mij een mooi einde van deze duik.

Max. diepte 8.5m, temp. 7gr.C., zicht >4m, duikduur 67min.