Parende sepia’s – Het verhaal achter de video

Koningsdag 2022, het Oosterscheldewater tikt de 12°C aan. Dat betekent: de sepia’s komen vanuit de zee landinwaarts om voor de voortplanting te zorgen. Mooie dag voor wat duikjes met de nieuwe camera!

Na het Open Nederlands Kampioenschap onderwatervideo vorig seizoen besloot ik me te oriënteren voor een nieuwe videocamera. Niet omdat ik ontevreden was over mijn oude, maar die was nog Full-HD, terwijl de standaard nu toch wel 4K is geworden.

Na een kort uitstapje met de SONY RX100 (prima camera!) werd het de SONY FDR-AX53. Deze kwam qua bediening het dichtst in de buurt van mijn oude JVC en biedt bovendien ook boven water een hoop mogelijkheden. Het bijbehorende huis biedt met de 67mm schroefdraad alle mogelijkheden die ik gewend ben met de INON natte lenzenset.

Sepia’s!

We beginnen de duik met de macrolens. Een oranje gekleurde heremietkreeft is daar een gewillig slachtoffer voor. Ik stoei wat met de scherpte-diepte en uiteindelijk schiet ik een leuk Oranjeclipje.

Iets verderop de twee lampen van onze buddy’s – een signaal dat er iets te zien valt. Wat zou dat nou zijn! Een jongedame ligt bij een sepiarekje van bamboestokken af te wachten wat wij gaan doen. De buddy’s vertrekken en ik maak alvast wat eerste beelden als ‘bewijs’. Daarna doe ik het licht uit en ga iets boven het rekje hangen. Hier wil ik geen stof maken! De bamboestokken zijn al aardig aangekleed met verse, donkere eieren.

Het daglicht komt voldoende door en zodra mijn ogen daaraan gewend zijn, sla ik het gebeuren gade. Mama sepia gaat haar nest verzorgen. Nog steeds laat ik de lamp uit, want in mijn ervaring bestaat de kans dat ze niet alleen is. En inderdaad, net wanneer ik een klein rondje boven het rekje wil maken, zie ik een mannetje. Goed mogelijk dat die er al de hele tijd lag.

In het donker wil ik de nog relatief onbekende camera opstarten. De belangrijkste knoppen vind ik al op de tast. Ik realiseer me gelukkig ook op tijd dat ik met de macrolens op pad ben. Voorzichtig draai ik die er af en stop die in mijn broekzak (tijd voor een flip!). Daarna wordt het zaak dat ik een goede positie zoek en langzaam afdaal naast het rekje, zonder te stoffen. Ik maak shotjes vanuit meerdere hoeken, zodat ik wat vlees heb voor de eindmontage. Dit doe ik zonder en mét macrolens, waaronder een close-up van mama’s oog.

Daarna volgt het observeren; mama is druk en intussen gewend aan mijn aanwezigheid. Papa begint ook los te komen. Ik herken wat in zijn gedrag. Hij hangt er met zijn lange tentakels naar beneden, als een gorilla, klaar voor actie. Dat ben ik ook met de camera!

Zoals verwacht – want eerder meegemaakt – besluipt hij mama van achteren en springt er bovenop! Eén grote stofbende volgt, maar het schouwspel is mooi vastgelegd, de nieuwe camera is ingewijd.