Mandy Teernstra – Duik 666

Met zo’n duivels getal moet je op het ergste zijn voorbereid. Gelukkig kwam ik er thuis bij het invullen van mijn logboek pas achter dat het de triple six was.

Zondag 15 december zouden we (Pieternel en ik) met 2 vrienden gaan duiken in een Duitse mijn. Het betrof hier de Schiefergrube (leisteen mijn) Christine. Omdat het al snel zo’n 3,5 uur rijden bleek te zijn, besloten wij een overnachting te doen. Ik vind het te vermoeiend om op één dag minimaal 7 uur te rijden en dan ook nog 2 (licht) inspannende duiken te maken. Dus vertrokken we op zaterdag, om op zondagochtend ook nog een beetje een uitslaap gevoel te hebben. We zaten zo’n 3 km van de mijn vandaan en hadden rond 10.30 uur afgesproken met Alex en Lennart.

De internetverbinding in het hotel was niet echt fantastisch, maar we hadden voldoende ‘streepjes’ om te what’s appen met Lennart.
Lennart was hier namelijk al een paar keer geweest en hij ging ons ‘gidsen’.
Ik had hem gevraagd of hij zijn camera mee ging nemen. Ik kreeg via de app het antwoord dat hij behalve de camera waarschijnlijk ook zichzelf thuis zou laten.
What the frog? Maar hij was onze gids! En er zaten wel wat specifieke dingetjes rondom een duik in de Christine, die we moesten weten.

Lennart was gevloerd door een griep en baalde uiteraard als een stekker. Ondanks zijn griep, kregen we uitgebreide instructies.
Alex die met Lennart mee zou rijden, bedankte ook voor de duik. Hij zag het eveneens niet zitten om op één dag minimaal 7 uur te rijden en dan ook nog 2 duiken te maken.

Pieternel en ik overlegden of wij dan wel zouden gaan. Ik vind het nooit een fijn idee om een onbekende stek voor de eerste keer zonder een ‘gids’ te duiken. En dit waren ook niet de meest makkelijke omstandigheden.
Maar ja, we waren al zo dichtbij (op 3,5 km afstand) en als gebrevetteerde grotduikers moesten we dit wel zelfstandig kunnen.
Dus we gaven onszelf een ‘Go!’.

En zo gingen we op zondagmorgen op zoek naar het hotel waar we de sleutel van de mijn konden halen. We kregen een sleutel en moesten een handtekening zetten. Ik vroeg aan de vrouw van het hotel of we de namen van Lennart en Alex moesten doorstrepen, want die waren er niet. Maar dat wist ze niet, daar bemoeide ze zich verder niet mee.
Ik zeg:”Ook een goedemorgen fraulein”. Wat een sjagrijn zeg.

Ondertussen lag Pieternel letterlijk over de bar om te kijken naar de biertap. Die was namelijk gemaakt van een cylinderblok en dat vond ze wel interessant.
Ik vroeg de fraulein de weg naar de mijn en ook nu kreeg ik weer een allervriendelijkst (not) antwoord. De mijn bleek naast de ingang van de brandweer te zitten en die zat zo’n 100 meter bij het hotel vandaan.

Er waren inmiddels al 5 andere duikers. Aan een paar van hen vroegen we waar de ingang zat. Zij wezen ons de weg en vroegen of we wel de juiste sleutel hadden. Zij hadden namelijk die ochtend een verkeerde sleutel gekregen. Ik keek op het label en zag: parkeerplaats hotel Sauerland. Oeps dat leek niet de goede. Toch maar eerst proberen. En ja, hoor. Deze sleutel was goed.

Dat scheelde weer wat tijd en geregel. Er waren toiletten ter plaatse en bankjes om de duikset op te zetten. Dat zag er allemaal goed verzorgd uit. De plattegrond van de mijn gaf niet veel duidelijkheid, maar we hadden de uitgebreide instructies van Lennart, en daar moesten we het mee redden.

Via een trapje konden we het water in en er staken wat ijzeren pinnen uit de muur die we als houvast konden gebruiken bij het aantrekken van de vinnen. De ingang was niet echt groot en het zicht was door de andere duikers al ernstig vertroebeld. We zagen redelijk snel bij het ondergaan een lijn langs de muur lopen. We wisten niet of dit de officiële gidslijn (mainline) was of een uitgezette lijn van de andere duikers. Dus legden we zelf een lijn aan via de rechterkant. Op enig moment trokken we de conclusie dat de lijn aan de muur wel de gidslijn moest zijn en maakten we daar onze lijn aan vast. Daar moesten we maar weer een beetje op oefenen, want dat kostte wel wat tijd (en dus ook gasvoorraad). Vervolgens kwamen de eerste duikers al weer terug en manoeuvreerden we ons voorzichtig langs elkaar, want zoveel ruimte was er niet.

We vervolgden onze weg en kwamen bij een (voor ons gevoel) wirwar van lijnen aan. We kwamen er niet goed achter hoe het nu precies liep. Welke lijn hoorde waarbij? En welke moesten wij nu volgen? Ook de markeringstekens van de andere 3 duikers waren ons niet helder, want er was maar één markeringsteken te zien, terwijl er nog 3 duikers moesten zijn.

Kortom een situatie waarop we niet durfden te vertrouwen. Als we de verkeerde lijn zouden volgen, die dus bij de andere duikers hoorde, hadden we een probleem op de terugweg, want dan was onze lijn weg.

Door een lekkage van mijn duikset aan het begin van de duik, hadden we ook niet zoveel speling met onze gasvoorraad. Ik gaf het teken dat we teruggingen. Zowel mijn gasvoorraad als deze onduidelijke situatie vond ik te onzeker om als debutantjes te vervolgen.
Het eerste stuk ging ik wat te snel, maar ik had in de verte de andere duikers terug zien komen. Ik wilde niet met hen in hetzelfde stuk zitten, waar wij onze lijn moesten inrollen. We kwamen de eerste 2 duikers ook weer tegen op onze terugweg. Die lagen daar hun decostop te houden. Ze waren net de boel aan het opruimen, dus we lieten ze voorgaan. Daarnaast was Pieternel nog bezig om onze lijn in te rollen en ik scheen haar bij.

Eénmaal boven evalueerden we de duik. Ik wilde niet nog een keer gaan, zonder iemand die de mijn kent. Pieternel begreep dat en ook zij was verward geraakt door het lijnenspel beneden. We beloofden zeker een keer terug te gaan, want het was wel een mooie ervaring geweest. Maar niet voor ons als beginnende grotduikers zonder een verkenning met iemand die weet hoe het daar loopt. We hadden beiden geen stress gehad van het slechte zicht en het ‘gedoe’ met de lijnen. Dat vonden we al heel prettig om te merken. Maar we hadden ook geen (in onze ogen) onnodige risico’s willen nemen.

Dus, wordt vervolgd!