Inloggen

Wachtwoord vergeten?

Duikreporter

Maarten Bleumers – Oog-in-oog

Op het moment dat ik me van de bijboot achterover het water in liet vallen voelde ik de spanning in mijn lichaam. Hoe onschuldig ze in alle verhalen en op tv ook zijn, het blijven wilde dieren. 

Datum 11 oktober 2012
Locatie Ionische Zee

Ze zijn minstens zo groot als ik en in het water net iets handiger. Vanaf de boot telden we ongeveer tien dolfijnen en ik bevind me inmiddels in het water, met duikbril en snorkel.

Met mijn vrouw ben ik een weekje zeilen op de Ionische Zee. Weg van de dagelijkse gang van zaken, de tredmolen, de dingen die moeten. Nu moet er niets. Ja, zorgen dat we ’s nachts goed vastliggen. Best een zorg overigens. Ik kan aardig zeilen maar ben onbekend met de boot, weet dus niet hoe sterk zo’n anker is in verschillende weersomstandigheden..

Zeg, die sterren die ik door het vluchtluik boven ons bed zie, die stonden zojuist toch anders? Zijn we gedraaid?
Dat geluid… is dat de ankerketting?
Het geklots tegen de boot… dat kwam toch net van de anderen kant?

Even mijn hoofd uit het luik steken… ok, alles goed… net als een kwartier geleden… wind is wat gedraaid maar het anker houdt.
Mooie nacht trouwens.
Hee, de Melkweg is ook weer goed te zien.
Pfff… Hoezo rustige nachten?

Al een keer of twee eerder zagen we op afstand een groep dolfijnen zwemmen. Op de laatste dag varen we terug naar Gouvia, Korfoe. Weer op de motor, de hele week al is er weinig wind. Maar het was heerlijk. Mooie baaien, lekker eten en fijn met z´n tweeën. De kinderen worden gemist, maar minder dan we van te voren dachten. Het is goed, even weg.

We zijn nog een stukje onder Korfoe-Stad als we links achter ons de dolfijnen zien springen. Moe van de hele dag op de motor varen grijpen we deze kans aan om nog even het roer om te gooien.

dolfijn_JPG_scaled1000Al gauw varen we tussen de dolfijnen in. Ze zwemmen mee, springen voor de boot uit… het is zoals je verwacht dat dolfijnen doen. Dit met z’n tweeën mee te maken is geweldig. Ik film, maak foto’s, en denk: Als ik het nu niet doe, wanneer krijg ik dan weer die kans?

Maar is het verstandig? Wat weet ik van die beesten? Dit is geen Harderwijk, geen toeristisch strand waar de dolfijnen komen spelen met vakantiegangers.
Aan de andere kant: heb ik ooit gehoord van dolfijnen die een mens aanvallen? Wel van dolfijnen die mensen redden van haaien, of dolfijnen die een orka wegjagen. Dolfijnen zijn lief toch?

Maar ook best groot, als je ze zo in het echt onder je ziet zwemmen. En sterk. Eén snuit in je buik om je even weg te duwen kan al snel te hard aankomen.

Jezus, maak ik me nou zo’n zorgen om een dolfijn? Mensenvrienden, speels enzo… toch? Maar wat als er jongen in de groep zijn en ze die willen beschermen? Ja hoor es, doen. Nu! Ik snel de kajuit in, trek zwembroek aan, gris duikbril en snorkel van de plank en roep: Ik spring er bij!

“Vergeet niet dat je wel twee kinderen hebt,” roept Francine nog. Dat ben ik niet vergeten en alle mooie dolfijnverhalen ten spijt voel ik de adrenaline in mijn lijf. Ik stap in het bijbootje en Francine vaart langzaam de groep weer in. Als we ze voor de boot zien laat ik mij professioneel ‘op z’n duikers’ achterover uit de boot vallen. Steve Irwin, Freek Vonk, Maarten Bleumers.

Maar doordat de rubber bijboot onder mij uit schiet ziet het er waarschijnlijk nogal clownesk uit.

Direct als ik mij in het water omdraai en naar voren kijk zie ik de dolfijnen wegzwemmen. Ze zijn er! Ik kan ze zien! Komen ze terug? Wat gaan ze doen? Ik maak een slag in hun richting.

De achterste twee dolfijnen draaien zich om. Het is alsof ze even over hun schouder kijken om te zien wat daar in godsnaam in het water plonsde. WTF, hoe klinkt dat in dolfijnengepiep? Dat gepiep en ook geklik is trouwens uitstekend te horen. Roepen ze de groep om versterking, of is het enthousiasme?

Ze draaien zich helemaal om en zwemmen een stukje naar me toe.

Er bevindt zich denk ik een meter of 15 tussen ons. Het water is prachtig helder en ik kijk ze recht aan. Ik weet niet zo goed wat ik moet doen. Ik vind het spannend en overweldigend mooi tegelijkertijd. Ik lig oog in oog met twee grote wilde dolfijnen. Hun wereld, ik ben te gast.

Ik zuig het momdolfijn_2_JPG_scaled1000p. Ik zie de littekens van beten, schroeven, vechtpartijen op hun rug. Deze beesten zijn vrij om te doen wat ze willen. Dit is natuurbeleving op z’n best.

Ik besluit een zwemslag in hun richting te maken. Ze schrikken, er klinkt weer geklik en gepiep en soepel draaien ze zich om. Ze zwemmen het blauw weer in. Weg. Ik wacht nog even om te kijken of ze terugkomen maar de groep lijkt van ons af te zwemmen.

 

Ik klim weer aan boord. Een lach van oor tot oor. We praten, lachen en zijn gelukkig. We kunnen zowaar de zeilen nog even hijsen.
In de verte springen de dolfijnen nog eens boven het water uit.

NB: Even googlen bij thuiskomst leert dat ik me niet echt in een levensgevaarlijke situatie heb gestort.

Laat een reactie achter

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Velden met * zijn verplicht *

Nieuwsbrief