Leendert Smit – De stoute schoenen

Hij duikt nat. Maar wil zo graag de zeedonderpad met nest zien dat hij de kou trotseert. Duikreporter Leendert Smit duikt onder in het Grevelingenmeer.

Nog nooit had ik oog in oog gelegen met een zeedonderpadvader en zijn eitjes. Als 1 van de laatste natpakduikers in Nederland, zeker in de winter, maakte ik het mezelf natuurlijk ook niet makkelijk. de zeedonderpad kiest de meest ongunstige tijd van het jaar om eitjes te leggen en uit te broeden. De afgelopen winters waren te koud om een serieuze poging te wagen maar dit jaar moet het toch raak zijn. Het was al weken niet veel kouder dan 8 graden of zo en de watertemperatuur bleef ook nog boven de 5 graden. De belangrijkste voorwaarden om de missie te laten slagen zijn dus al aanwezig. Nu nog een enigszins zonnige dag uitzoeken met niet te veel wind op een vrijdag of zaterdag (zondagen vallen af want dan is het vast veel te druk).

Het is vrijdag 17 januari en de optimale dag is aangebroken. Ik heb de stoute schoenen aangetrokken en vol goede moed rijd ik naar Zeeland. Was het in Rotterdam nog een beetje somber, hoe dichter ik bij Dreischor kom hoe zonniger het wordt. Alleen de wind valt een beetje tegen maar je kan niet alles hebben tenslotte. Ik zie al voordat ik de parking oprijd dat ik de enige ben. Vanwege de wind zet ik mijn auto asociaal pal naast het vulstation om zo een beetje uit de wind te staan.

Natpak duiken in de winter vereist een goede planning en een handige indeling van je spullen zodat je zo, uit je kleren, hup in je pak klimt. belangrijker nog is alles zo klaar te leggen dat wanneer je terugkomt, handdoek, muts en overige kleding zodanig klaarligt dat je nergens naar hoeft te zoeken. Daarbij heb ik een extra wapen in de strijd geworpen: de badjas. Jawel, ik schiet zo uit mijn pak de badjas aan. Fungeert als windstopper, eerste bescherming tegen de kou en handdoek tegelijk.

Maar er is geen tijd om over mijn ontdekking na te denken. Ik zie al heel snel dat mijn 90mm lens eigenlijk niet geschikt is. Ik moet bijna een armlengte afstand houden om pa + kroost compleet in beeld te krijgen. Dat betekent ook dat ik de flitser ver naar voren moet brengen om met de snoot het onderwerp goed te kunnen belichten. na enige gehannes lukt dat en door het uitstekende zicht is er ook geen zweefvuil dat de pret kan bederven. pa zit natuurlijk wel met zijn neus richting kroost en is ook nog is zeer beweeglijk. Dat komt natuurlijk door die flits die steeds boven zijn kop zweeft. na en tijdje wordt hij rustiger en kan ik wat foto’s maken. Het enige dat in de weg zit is een doorschijnende zakpijp die voortdurend in beeld verschijnt. Ik heb even de neiging dat ding weg te halen maar dan wint het gezonde verstand.

Na een kwartiertje fotograferen wordt het echt te koud en laat ik meneer alleen. Maar ik neem aan dat hij nog wel meer bezoek gaat krijgen de komende tijd.

Na bestudering van de foto’s zie dat ik precies hetzelfde nestje heb gefotografeerd als Rene op 15 januari. Ik herken de zakpijp onmiddellijk