Leendert Smit – Naar de Maldiven met Dive Photo Guide

Op zoek naar manta’s in de Maldiven? Leendert Smit ging met Dive Photo Guide op reis.

Datum: 16-30-9-2012
Duiklocatie: Malediven

Dive Photo Guide (DPG) is een in Nederland bij mijn weten volslagen onbekende web site op het gebied van onderwater fotografie. Ik weet niet wat me zo aantrok aan de site maar er stonden in ieder geval een aantal goede technische verhalen op en natuurlijk mooie foto’s. DPG organiseert ook trips voor onderwaterfotografen en zo bevond ik mij in de zomer van 2011 in Zuid-Afrika, zo’n 200 km ten zuiden van Durban, voor de Sardine run. Helaas wilde het niet lukken met de sardines en na 2 weken keerde ik een illusie armer terug naar Nederland. Dit soort verhalen lees je natuurlijk nooit op web sites en in duiktijdschriften maar het gebeurt natuurlijk wel vaker. De man achter DPG, Matt Weiss, zelf ook aanwezig in Zuid-Afrika, gaf de deelnemers 10% korting in het vooruitzicht op de volgende trip. Dat werd een Mantareis naar de Maldiven met als doel Hanifaru Bay. Ik schreef mij onmiddellijk in.

De tocht wordt gemaakt aan boord van de Madives Siren, een schip van de Siren vloot van Worldwide Dive and Sail. We vliegen, via Male uiteraard, naar Hanimadhoo in het uiterste noorden van de archipel. Van daaruit zal de Maldives Siren ons via Hanifaru terug naar Male brengen. En onderweg gaan we natuurlijk heel veel duiken en heel fanatiek fotograferen. De DPG gasten komen overal vandaan: Hong Kong, Groot Brittannië, Canada de U.S. en natuurlijk Nederland.

De vlucht van Male naar Hanimadhoo duurt ongeveer een uur en buiten de eenvoudige aankomsthal staat de bemanning van de Maldives Siren (MS) ons al op te wachten. Vanaf een steiger wordt de bagage in één van de zodiacs geladen en wij stappen in de tweede. Matt Weiss van DPG en Keri Wilk, een aanstormend talent in de wereld van de onderwaterfotografie, hebben tassen vol fotoapparatuur bij zich dus het past allemaal maar net.

Ik blijk de ‘honeymoon suite’ te hebben getroffen. Een ruime hut (voorzover een hut op een schip ruim kan zijn natuurlijk) in het voorschip met een groot 2-persoonsbed. De MS is een heel comfortabel schip. Een grote salon biedt de gelegenheid om je camera, behuizing en andere apparatuur stormvast op te bergen en te onderhouden. Op het achterschip bevindt zich de belangrijkste ruimte aan boord namelijk de openlucht mess. Hier wordt 4 maal per dag een maaltijd geserveerd en tussendoor staan er meestal schalen fruit, zelfgebakken koekjes of ananasflappen. Het diner wordt elke avond ingeleid door de Indiase chef en zijn koksmaat.

Het schip zelf is een van Teakhout gebouwde Penisi. Een scheepstype dat je bijvoorbeeld ook in Indonesië veel tegenkomt. Overigens worden de nieuwste schepen niet meer van tropisch hardhout gemaakt om het oerwoud te sparen. Het schip heeft zeilen maar die blijken alleen te worden gebruikt om mooie foto’s van het schip te kunnen maken. Verwacht dus geen gecombineerde zeil/duikvakantie met de Siren vloot.

Het enige kleine minpuntje is de opzet van het duikdek. Het gangboord is vrij smal dus om in de zodiac te komen moet je je regelmatig langs mededuikers wurmen. Verder niets dan lof over de professionaliteit van de bemanning. Camera’s worden in de zodiac getild en er na de duik weer uitgehaald en direct in een zoetwatertank gelegd. Na elke duik is er een drankje EN een schone handdoek. De thaise See kan een massage geven als de benen moe zijn van het zwemmen of de schouders van het tillen van fles en camera.

Na een inleiding van Megan, cruise director, en de noodzakelijk sloepenrol moeten we toch nog een paar uur blijven liggen want zoals te verwachten is als de passagiers van overal vandaag komen: Er is altijd wel iemand bij van wie de bagage niet is meegekomen. Dit keer is de Amerikaanse Kim de pineut maar aan het einde van de middag is er goed nieuws. Even later kunnen we vertrekken. Ver komen we echter niet want er wordt in de Maldiven niet in het donker gevaren dus zodra het schemerig wordt zoekt de kapitein een ankerplaats. Er is gelukkig nog wel even tijd voor een schemerduikje. De fotoapparatuur wordt nog maar even droog gehouden.

De volgende dag vertrekken we zodra het licht wordt. Nu blijkt mijn hut ook een nadeel te hebben want ik wordt ruw gewekt door de ratelende ankerketting en de pruttelende ankerlier.

Vandaag gaat het echt beginnen. Nerveus worden o-ringen nog een laatste keer bekeken. Flitsers geïnspecteerd en domeports gepoetst. Het ijzeren ritme van de duikvakantie komt op gang: eten-duiken-eten-slapen-duiken-eten etc. Tussendoor behuizing controleren, batterijen en lenzen wisselen, Flitsers opladen en geheugenkaarten kopiëren naar laptop of ander medium.

Na een aantal dagen zijn we voldoende in ons ritme om klaar te zijn voor de manta’s van Hanifaru Bay. Toegang tot de baai is streng geregeld. Wij mogen bijvoorbeeld alleen op de even dagen het Nationale park betreden ( of eigenlijk bezwemmen). Duikapparatuur is NIET toegestaan dus ervaren snorkelaars die een goede hoekduik kunnen maken hebben hier een voordeel.
We trekken in totaal 2 dagen uit om onze kansen wat te vergroten want de berichten zijn slecht. Er is al dagen, misschien wel weken, geen manta gesignaleerd en op de eerste dag dat we er zijn is dat dus ook het geval. We snorkelen een uurtje doelloos rond en beseffen dat we niet allemaal David Attenborough heten.
De tussendag besteden we aan het beduiken van de riffen rondom Hanifaru. De laatste dag in Hanifaru geeft Megan ons 2 opties. Gokken op manta’s die er niet zijn of lekker gaan duiken op een mooi rif. De meerderheid kiest voor het laatste maar als we aan het eind van de middag terugkeren proberen een paar diehards het toch nog even. Als ze in de schemer terugkeren staan we natuurlijk allemaal aan de reling maar we zien aan de benepen koppies al dat het niks was. Jammer maar helaas. Laten we niet treuren om een paar manta’s als er zoveel andere mooie dingen zijn te zien.

Als we na 2 weken terug zijn in de buurt van Male proberen we het toch nog 1 keer op Lankan reef bij manta point. De naam klinkt natuurlijk veelbelovend maar wij zijn, door ervaring wijs geworden, sceptisch. We zijn echter nog geen 2 minuten onder ( de meesten hebben hun camera nog niet in gereedheid gebracht) of daar glijdt een manta voorbij. Ik schiet snel wat plaatjes. Ik heb hem (of haar)! Een manta tijdens de laatste duik, als dit geen BBC documentairescenario is?