Leendert Smit- Hier had ik nooit aan moeten beginnen

In een (over?)moedige bui verandert duikreporter Leendert Smit iets aan de flitser van zijn onderwatercamera. Met heerlijk weer duikt hij bij Anna Jacobapolder, maar toch verloopt het niet allemaal zo soepel als hij graag had gewild. Terwijl de temperatuur daalt, lopen bij Leendert de frustraties op. Gelukkig kunnen wij lekker warm thuis op de bank deze toch erg mooie foto’s bekijken!

Dat dacht ik halverwege deze duik die toch zo veelbelovend begon. Een mild oktoberzonnetje, windstil en opkomend water bij Anna-Jacobapolder. Vanaf de dijk kan ik de bodem van het haventje zien. Het water ziet er glashelder uit. Het is even klauteren maar dan heb je ook wat. Ik snorkel richting de blauwe tonnetjes waar ooit de mosselen onder hingen maar nu alleen nog een paar dikke kabels het geheel bij elkaar houden. Die kabels zitten echter vol leven: Wierslakken, plooislakjes en vooral veel spookkreeftjes.
Nu wil echter het geval dat ik in een overmoedige bui mijn optisch snoot weer eens van stal heb gehaald. Waarom? Ik denk dat deze snoot minder licht verliest dan mijn flip snoot wat betekent dat ik kleinere diafragma’s kan gebruiken en dus meer scherptediepte heb. Een prachtig stukje gereedschap dus maar er is geen pilot lampje dus het richten van de snoot is gokken.
Dat blijkt uit te lopen op vooral heel veel verkeerd gokken. Op een diepte van net 1.5 meter een piepklein spookkreeftje of slakje aan een slingerende kabel (het is vrijdag dus er is veel scheepvaart) in het vizier proberen te krijgen is lastig. Als de ene na de andere foto onderbelicht blijft omdat de snoot te veel naar achter/voor/links/rechts staat is dat ronduit frustrerend. Ik begin zelfs aan mijn flitser te twijfelen. Na zo’n 90 minuten zie ik het niet meer zitten. Ik had misschien toch eerst weer even thuis moeten oefenen met deze snoot.