Kers op de ijstaart
Het is een frisse dag voor een duik. Om precies te zijn: het is -5 graden Celsius… Maar van sommige ontmoetingen onder water krijg je het vanzelf warm!
Als Lia de avond ervoor een appje stuurt met de vraag of we de kou gaan trotseren en of onze duik doorgaat, zeg ik (vanaf de bank met de verwarming aan) nog heel stoer: “Wat mij betreft wel!”. De volgende ochtend aan de waterkant bij een temperatuur van -5 baal ik weer even van mijn grote mond. Maar met een stralende zon aan een strakblauwe lucht is het afgezien van de temperatuur een mooie dag voor een duik.
En eerlijk is eerlijk: het is prachtig onder water. Het water is super helder en de zonnestralen breken in het wateroppervlak. Overal liggen zeesterren in allerlei kleuren, een eenzame anjelier staat op de stenen en waar je ook kijkt, zie je prachtige stillevens. Ondanks een watertemperatuur van 3 graden ben ik volop aan het genieten. En dat wil wel wat zeggen, want toen ik het water in liep, merkte ik dat de rits van mijn droogpak net niet helemaal dicht zat. En ik heb dan wel de batterijen van mijn verwarmde ondervest opgeladen, maar niet die van de afstandsbediening. Je hebt van die dagen.
— Ineens is daar een grote witte wolk in het kristalheldere water. Veel tijd om me af te vragen wat het is, krijg ik niet… —
Ineens verschijnt er in dat kristalheldere water een grote witte wolk. Ik heb net even de tijd om verbaasd te kijken en me te realiseren dat het geen stof van de grond is, maar dat de wolk vrij hangt, wanneer er een zeehondenkop uit de witte wolk tevoorschijn komt met een groot stuk vis in zijn bek. Hij lijkt net zo verbaasd om mij te zien als ik hem. We kijken elkaar kort aan en ik probeer in te schatten of hij denkt dat ik zijn lunch kom afpakken. Maar ondanks dat hij de stukken vis laat vallen, lijkt hij alleen maar nieuwsgierig. We draaien een paar rondjes om elkaar heen op nog geen meter afstand.
Dan herinner ik me weer dat ik fotograaf ben en geacht wordt foto’s te maken in dit soort situaties. Het zal de kou geweest zijn… Ik maak een paar foto’s, wat lastig is want de zeehond draait rondjes om me heen en hangt de ene keer tussen de zon en mij in met heel veel licht en direct daarna tegen het donkere groene water aan. Samen gaan we langzaam naar de oppervlakte en boven water kijken we elkaar ook een keer aan. Ik kijk snel om me heen om te zien of ik Lia ergens zie, maar die staat in de verte al op de steiger. Geen buddy om dit avontuur mee te delen dus (lees: niemand waar ik me achter kan verschuilen als de zeehond me toch uit de buurt van zijn lunch wil houden).
We dalen nog een keer samen af en hij neemt nog een paar happen vis voor hij besluit dat hij liever zonder toeschouwers eet. Met enkele vinslagen verdwijnt hij uit het zicht. Zijn stukken vis laat hij achter voor de krabben. Ik wacht nog even, maar zie hem niet terug komen. Ondertussen geeft mijn duikcomputer aan dat ik 74 minuten onder water ben. Een rekensommetje van 74 minuten, water van 3 graden en 1 liter water in mijn droogpak geven als uitkomst dat het nu toch wel koud gaat worden.
Aan het einde van een prachtige duik nog even een zeehond als een kers op de (ijs)taart. Ik weet weer waarom ik in de winter doorduik!
3 reacties
Ad Aleman
Gaaf, Marloes
Linda Ferwerda
Echt zo leuk!
Lia van Nieuwenhuizen
Geweldig, hoe je uit t water kwam !! De foto,s zijn super gaaf.