John Landa – Het is zomer en ik sta te blauwbekken

Zondag niet wezen duiken omdat ik dacht dat het onderwater slecht zicht zou zijn door de flinke wind afgelopen dagen, achteraf viel het zicht onderwater allemaal mee. Ik heb afgesproken met Lia om op St. Annaland te gaan duiken om dat je hier in de luwte kan duiken, we waren al vroeg op St. Annaland omdat we nog een uitwijk mogelijkheid hadden op op Stavennise te gaan duiken maar daar stond de wind recht op de kant met als gevolg grote golven.

Als we op de parkeerplaats staan worden we nog getrakteerd op een mooi schouwspel. Er zwemt een aalscholver, hij duikt iedere keer onder in de haven en komt dan elke keer na een tien seconden boven. Ineens komt hij boven met een vis tussen zijn snavel. Eerst dachten we dat hij te groot voor hem was omdat hij er flink mee aan het worstelen was maar ineens ligt de vis goed tussen de snavel en hij slikt hem in een keer naar binnen, geweldig om te zien.

Als we omgekleed zijn lopen we richting het strandje als we daar aankomen en helemaal naar links kijken zien we dat er witte koppen op de golven staan maar voor het strandje is het vrij vlak. Als we onder gaan ziet het er niet super uit – dit komt door de wind van afgelopen dagen.

We gaan richting de overgang en mijn lamp begint te knipperen. Ik draai een paar keer aan de lampkop en het gaat weer weg als we weer een stukje dieper gaan gaat hij weer knipperen, ik draai weer een stukje en weer gaat hij aan en dat is eigenlijk heel de duik zo gebleven. Die moet na de duik een onderhoudsbeurtje hebben. Gelukkig heb ik een reservelamp bij de pilotlamp op de fotocamera.

Omdat ik wist dat het zicht een stuk minder zou zijn ging ik voor macro en ik was daar ook helemaal op ingesteld en het liefst had ik grondels in een lege oester als model gezien maar helaas waren de grondels in de oester niet zo welwillend. Ik ben er wel tegengekomen maar zaten allemaal diep onderin de oester en kwamen niet even buiten kijken voor de foto, erg jammer.

We komen bij de overgang en gaan naar links vrij snel komen we de eerste dahlia tegen en als het goed is moet er in de buurt nog een dahlia. Helaas kunnen we die niet vinden dus gaan we weer verder.

Ik probeer ook de kleine grondeltjes die over de zandbodem zwemmen op de foto te zetten maar dikwijls net als je de foto wil maken schieten ze weg, een enkele keer blijven ze gelukkig zitten en krijg ik ze op de foto maar in eerste instantie heb ik snoots op mijn flitser maar ik krijg het niet goed voor elkaar om goed te richten dus ik haal ik ze eraf, dat kun je ook zien op de foto omdat je dan meer stof op de foto ziet, jammer maar helaas.

Na een tijdje langs de overgang komen we nog een dahlia tegen. Deze is nieuw voor ons, ik heb mijn macro lens erop en het lukt niet om hem er netjes op te zetten dus deze slaan ik maar over.

Elk wakame-wierblad wat ik tegen kom draai ik om om te kijken of er een baby snotolfje op zit en bijna elke keer is het raak en op sommige bladen zitten er meerdere. Alleen het probleem van deze kleine rakkers is dat ze niet stil liggen en dat ze altijd aan de andere kant van het wier willen zitten uit het zicht van de camera en meestal zit het wier helemaal vol met stof. Dus als je het wier omdraait dan lijkt het net alsof de kleine snotolf in de sneeuw ligt. Het zijn geen super foto’s geworden maar ze staan er aardig op.

We komen wat dieper en het wordt ook een stuk donkerder en stoffiger en na een tijdje geef ik aan aan dat we wat ondieper moeten gaan en als we via de dijk opstijgen ben ik ineens Lia kwijt het heeft geen zin om te gaan zoeken dus ik begin eigenlijk gelijk aan de opstijging, op vijf meter nog een veiligheidsstop van drie minuten en dan door gaan met de opstijging.

Ik kom aan de oppervlakte en ik zie dat de luchtbellen dan Lia nog geen vijf meter van mij vandaan boven komen. Als ik naar de bellen toe zwem komt Lia ook net boven, het zicht was ineens zo slecht dat we elkaar kwijt raakte en waarschijnlijk lagen we nog geen vijf meter uit elkaar.

Omdat we nog een eind van het strandje liggen gaan we onderwater terug richting het strandje ik wil onderweg nog een foto nemen van een baby snotolfje op wakame wier en als ik me goed wil positioneren en me even vast houd aan een oester, ligt daar toevallig een kreeft in de buurt. De kreeft schrikt maar kan niet weg en staat heftig met zijn scharen te zwaaien naar mij, maar ik schrik nog harder van de kreeft dan de kreeft van mij. Ik heb gelukkig nog een hart want die voelde ik even sneller kloppe. Ik heb ook geen foto meer gemaakt van dat kleine snotolfje.

We zwemmen zo verder in de ondiepte richting het strandje en ineens zet Lia de gang er in en dat kan maar een ding betekenen zo snel mogelijk eruit en richting de Dixie voor een kleine boodschap. Ik heb dit zelf ook een paar keer meegemaakt en dat is geen pretje.

Als we bij de auto staan en ik ga me omkleden, heb ik een beetje spijt dat ik mijn droogpak niet heb aan gedaan. Het is bovenwater kouder dan onderwater. Na alles te hebben opgeruimd is het tijd voor een bakje koffie en nog even napraten over de duik het was weer reuze gezellig ondanks het matige weer, Lia bedankt voor de duik en een gezellige ochtend.

Ik ben 113 minuten onderwater geweest, ik ben rond 10:00 uur te water gegaan, de watertemperatuur was 16 graden, het zicht was matig, ik ben maximaal 10,1 meter diep geweest.