Helmduik als vuurdoop!

Je werkt op het bondsbureau van de Nederlandse Onderwatersport Bond en je hebt nog nóóit gedoken? Dat kan niet.. Tóch wel! Maar eens moest de eerste keer zijn voor Anne Schulze.

Je kijkt als niet-duiker toch anders naar zaken die op het bondsbureau gebeuren, en juist de mix van duikers en niet-duikers maakt ons team in mijn ogen zo sterk.

Maar goed, eens moet de eerste keer zijn: dat wist ik vanaf het moment dat ik bij de NOB naar binnen stapte. Dat die eerste keer tijdens het duikfestival, het grote afsluitende evenement van ons jubileumjaar zou zijn, nota bene met een koperen helm op m’n hoofd – dat had ik nooit verwacht!

Maar toen ik op 8 september vanaf het goed gevulde terras van evenementenlocatie Watergoed naar de helmduikers van Duikteam IJmond stond te kijken, dacht ik: waarom ook niet? Let’s do it! En binnen no-time stond ik op de steiger. Collega’s en andere aanwezigen reageerden verrast en wisten niet hoe snel ze hun smartphones tevoorschijn moesten toveren. Een NOB-medewerker die geen duikbrevet heeft en hier zomaar even een helmduik gaat maken; dat móest blijkbaar worden vastgelegd!

En zo gebeurde het dat ik onder het oog van allerlei fotocamera’s een prachtig en vooral ruimzittend duikpak kreeg aangetrokken. “Weet waar je aan begint”, hoorde ik iemand zeggen – en diegene kreeg gelijk.. De loodzware helm bleek flink op m’n schouders te drukken. “’t Is nú even doorbijten, maar als je in het water bent voel je ’t gewicht véél minder”, aldus één van de vriendelijke instructeurs van Duikteam IJmond. Gelukkig had ook híj gelijk. Na de nodige instructies werd het glas voor m’n helm gedraaid en hop, daar ging ik; het water van plas Slijk-Ewijk in! Voetje voor voetje daalde ik het trapje af en langzaam liep ik achteruit, steeds verder het water in. Na een paar meter ging ik koppie onder en kon ik eíndelijk ervaren hoe ’t is om onder water te zijn, te ademen en te bewegen.

Hoewel, bewegen ging niet van harte. Het zware pak had duidelijk een eigen willetje en voordat ik er erg in had zat ik op m’n kont op de bodem van de plas. En dan kom je niet zo 1-2-3 overeind met 75 extra kilo’s aan je lijf! Gelukkig kon ik communiceren met één van de IJmondse mannen op de steiger, en – behulpzaam als hij was – trok hij me via de luchtslang een beetje overeind. Maar binnen drie tellen was ik de controle alweer kwijt! Dit keer zat ik op m’n knieën in het zand. Na een aantal pogingen om opnieuw op te staan had ik zoveel aarde omgewoeld dat er helaas weinig meer te zien was in de nabije onderwateromgeving. Niet dat ik even rustig om me heen zou kunnen kijken met zo’n koperen gevaarte op m’n hoofd, maar toch! De kans dat er plotseling een zeepaardje in mijn stofwolf zou opdoemen achtte ik nihil, en dus vroeg ik de IJmonders om me maar weer uit het water te trekken.

Stap voor stap bewoog ik me weer richting steiger, om tijdens het lopen tóch nog even te ervaren wat duiken (onder andere!) zo bijzonder maakt. Die lichtval van de zon in het water, prachtig! Eenmaal boven werd ik bevrijd uit het zware pak, waarna ik met een nieuwe ervaring onder m’n arm terugliep naar het terras. Ik heb gedoken! En nog met een koperen helm op ook! Stiekem heeft ’t me wel nieuwsgierig gemaakt naar ‘echt’ duiken: hoe zal dát dan zijn? Ik durf ’t bijna niet hardop te zeggen, maar ’t zou zomaar kunnen dat het bondsbureau van de NOB binnenkort een niet-duiker minder in de gelederen heeft.. 😉