Fotojaaroverzicht 2023 – Raymond Wennekes

Tijdens een begeleide fotografiereis afgelopen maart in Noord-Sulawesi, maak ik een duik in het Nationale Park van Bunaken die ik nooit meer zal vergeten. Dit nationale park staat bekend om de wall-dives, azuurblauw water en het in grote getalen aanwezige zeeleven, zoals zeeschildpadden.
Ik kies voor de macrolens en achteraf heb ik daar toch enorm veel spijt van…of toch niet? Want wanneer ik voor een grote zeeschildpad lig, bedenk ik me: “Hoe gaaf zou het zijn om alleen het oog op de foto te krijgen?” Ik probeer of ze het toelaat dat ik een foto van haar oog maak. Het is een delicate balans: je wilt de perfecte compositie vangen, de glinsterende ogen van de schildpad vastleggen. Maar tegelijkertijd wil ik het moment niet verstoren, ik wil haar niet overweldigen met mijn aanwezigheid. Ik adem rustig en bewust, ik beweeg langzaam en zorgvuldig. Het vergt geduld en respect om deze betoverende wezens te benaderen en vast te leggen. Ik begrijp heel goed dat ik te gast bent in hun wereld en ik krijg maar één kans voor een perfect shot! Ik klik op de ontspanknop en legt het beeld vast, maar ik weet dat het niet alleen een foto is. Het is een herinnering aan een bijzondere ontmoeting, een beeld dat de schoonheid en kwetsbaarheid van deze betoverende wezens weerspiegelt.

Ik heb inmiddels honderden duiken gedaan in de Nederlandse wateren en dan vooral in de Oosterschelde en het Grevelingen meer, maar nog nooit ben ik een zeehond onder water tegengekomen. Tijdens één van mijn begeleide fotoduiken met Valerie zie ik iets op de bodem liggen, iets wat op een zeehond lijkt en ik ben gelijk enthousiast! Wanneer we dichterbij komen, is het inderdaad een zeehond en benaderen we haar voorzichtig – ze ligt waarschijnlijk te slapen. Althans dat denk ik, want als we dichterbij komen, reageert ze helemaal niet op onze aanwezigheid en zien we zelfs dat het dier dood is. Het moet nog maar pas overleden zijn. De zeehond ligt er nog zo vredig bij en nog niet aangetast of ontdekt door krabben of ander zeeleven. Gezien de grootte van het diertje lijkt het een jong zeehondje te zijn. Ik krijg tranen in mijn ogen als ik het zo op de bodem zie liggen.

Iedereen heeft wel een bucketlist. Een lijst met dingen die je graag gedaan of gezien wilt hebben. Een van de dingen die bij mij op mijn bucket-list staat is het duiken met tijgerhaaien. Afgelopen najaar ben ik tijdens mijn tweede fotoreis met een groep fotografen in de Malediven, waarbij we één duikstek twee keer aandoen met de kans om zowel tijgerhaaien, hamerhaaien als gitaarhaaien tegen te komen.

De eerste duik zien we een hoop tolhaaien (Carcharhinus brevipinna) of ook wel Spinner Sharks genaamd, maar helaas geen tijger- of hamerhaai. Aan het einde van de reis doen we dezelfde duikstek nog een keer en hebben we meer geluk. Al aan het begin van de duik wordt de eerste tijgerhaai gespot. Nog niet door mij, maar duidelijk is dat deze haai aanwezig is. Dan spot ik een schim van een haai die duidelijk groter is dan de andere haaien die om me heen zwemmen. En dan gebeurt het! Ik kijk door de lens van mijn camera en zie het massieve dier recht op mij af komen. Op nog geen halve meter van mijn dome besluit het dier gelukkig af te slaan en lukt het mij om een aantal foto’s achter elkaar te maken! Ze is prachtig met de typische strepen op de zijkant.