Inloggen

Wachtwoord vergeten?

Duikreporter

Ester van den Doel- Me, myself and I

Een cursus soloduiken begint met alle deelnemers die toegeven dat ze eigenlijk al langer solo duiken. Maar toch blijkt er nog een hoop te leren en worden de deelnemers zich bewuster van hun duikgedrag, mogelijkheden en duikuitrusting. Duikreporter Ester van den Doel doet verslag van de cursus en heeft ondertussen nog de tijd gehad om wat foto’s te maken.

Datum 31 oktober 2015
Locatie Den Osse Nieuwe Kerkweg

Dit weekend heb ik deelgenomen aan een cursus soloduiken, vrijdagavond een stukje theorie en zaterdag dan de praktijk met een aantal oefeningen. Tijdens de theorie sessie wordt ons ook gevraagd of we al wel eens solo duiken en daarop zeg ik volmondig ‘ja’; als fotograaf ga ik zeker wel eens alleen op pad en 2 fotografen duiken samen solo is de ervaring. Niets is voor een fotograaf zo vervelend als niet de tijd hebben om je foto te maken omdat je buddy verder wil. Gelukkig heb ik een vaste buddy die er geen probleem mee heeft om lang ergens te zijn, meestal vindt hij dan weer wat anders wat ik moet zien en fotograferen. Een ander wil meer zelfvertrouwen krijgen en op die manier een betere buddy worden, ook een hele goede reden. Tijdens de afsluiting op vrijdag spreken we af waar de praktijkoefeningen gehouden gaan worden, hoe laat we er moeten zijn en hoe de dag er uit gaat zien. Als ik thuis ben, laad ik alvast de auto in en maak ik nog snel even mijn camera klaar want ik heb begrepen dat er wel ruimte is om die mee te nemen onder water.

Zaterdagochtend is het prachtig herfstweer, de zon schijnt volop en de temperatuur is prima voor de laatste dag van oktober! Ik moet nog even mijn flessen vullen en dan meld ik me op de Kerkweg waar mijn mede cursisten er ook al zijn, op een na. Ook een aantal bekenden gaat vandaag hier te water, waaronder een aantal fotografen die komen vragen waar wij naar toe gaan. We bouwen alvast onze sets op zodat we straks kunnen beginnen met het vertellen waarom je met deze set duikt. Dat is bij mij nog steeds een conventionele fles met 1 kraan en ik ben dan ook benieuwd in hoeverre ik straks anders aankijk tegen mijn set. Als ook de laatste deelnemer aangekomen is en zijn set heeft opgebouwd beginnen we met een rondje sets bespreken. De ene heeft een dubbelset, de ander heeft een fles met dubbele kraan geleend. Ik leg ook uit dat ik eigenlijk nog niet stilgestaan heb bij een aanpassing van mijn set omdat ik eigenlijk, als ik alleen ga, niet diep ga. Als completering op mijn verhaal laat ik ook mijn camera zien die klaar ligt om tijdens de laatste duik mee te nemen. De eerste twee duiken zullen echter in het teken staan van de oefeningen en met name de oefening waar we onze kraan dicht moeten draaien en over moeten stappen op een ‘alternatieve luchtbron’ is een uitdagende oefening waar ik best een beetje tegen op zie maar daar ben ik niet de enige in. Die spreken we boven water door en ik herhaal voor mezelf de routine een paar keer. Omdat ik met een normale fles duik, krijg ik vandaag een kleine fles van bijna 6 liter mee als alternatieve luchtbron, een zogenaamde ‘stage’, deze zal aan mijn vest komen te hangen. Verder bespreekt Ferry de veiligheidscheck met ons, vooral die zullen we vandaag veel herhalen om ons te doordringen van het belang om te controleren en nog eens te controleren. Een paar cursisten zijn niet bekend op de Kerkweg en een paar wel dus we gaan even over de dijk kijken hoe het er uitziet. Het water ligt er spiegelglad bij en het eerste stuk is glashelder, dat ziet er goed uit.

Eindelijk is het dan zover, we gaan ons aankleden en het water in. Zonder camera loop ik de dijk over, dat voelt wel raar, net of ik iets vergeet. Leonieke zal in het water bij de reefballs zitten en ons opwachten om een voor een de oefening te doen met de kranen want we zijn tenslotte bezig met een cursus soloduiken. De stage hangt aan mijn vest aan 2 D-ringen en hangt goed dicht tegen mijn lichaam aan, het voelt niet vervelend en zit niet in de weg. Natuurlijk scheelt het ook dat ik nu geen camera bij me heb. Na het doorlopen van de veiligheidscheck worden we apart van elkaar weg gestuurd op zoek naar Leonieke. Ik kan prima onder water mijn weg vinden maar met de reefballs heb ik regelmatig moeite om een of andere vreemde reden; het duurt dan ook even voor ik op mijn bestemming ben. Ik zie een van mijn medecursisten bezig met zijn oefening en wacht rustig mijn beurt af, ondertussen proberend of ik in mijn droogpak bij mijn kraan kan die onder mijn slangen zit. Ik merk dat ik de banden van mijn vest iets losser moet doen om zo het hele boeltje een beetje omhoog te kunnen krijgen zodat ik bij mijn kraan kan. Dan is het uiteindelijk mijn beurt en ik begin aan mijn drill na een ok-teken van Leonieke. Ik draai eerst de kraan van mijn stage open en dan begin ik aan het dichtdraaien van mijn kraan als ik die uiteindelijk vast heb; voorover hangend met mijn neus bijna in het zand, ordinair een berg stof opwerpend. Ik adem door en dan is mijn kraan dicht en zit ik zonder lucht, rare gewaarwording. De ademautomaat van de stage zit een beetje verstopt tegen mijn lijf aan en daar kom ik bijna niet bij maar met een beetje hulp kom ik niet in ademnood en kan ik uit mijn stage ademen. Daarna moet het hele proces nog een keer in de omgekeerde volgorde zodat ik weer uit mijn fles mijn lucht krijg, ik duik weer met mijn neus in het zand en draai mijn kraan weer open, adem uit de stage terwijl ik die dichtdraai en zonder lucht zit en ga weer over op mijn eigen automaat. Na een ‘OK’ van Leonieke mag ik weer richting de kant. Ik kom in de buurt van de steiger boven en meld me weer. Staand in het water ga ik weer door de veiligheidsdrill en daarna mag ik op pad voor de volgende oefening; onder water duikbril wisselen is iets wat ik al jaren niet meer gedaan heb (niet meer sinds het behalen van mijn brevet) maar dat gaat zonder problemen ondanks handschoenen en kap. Daarna moet ik nog een deco ballon oplaten maar helaas heb ik die niet goed vast en schiet die uit mijn handen richting het oppervlak. Ik ben boos op mezelf dat ik die niet beter vast heb gehouden. Als ik met een rustige opstijging weer boven ben gekomen, pak ik mijn boei die rustig op het water dobbert en zet ik koers naar de kant. We gaan het water uit, tijd voor de lunch. Ondertussen blijkt ook mijn batterij van mijn duikcomputer de geest te hebben gegeven dus ik zit helaas zonder computer. Niet handig want een tweede heb ik niet meegenomen. Weer terug op de parkeerplaats zie ik weer een aantal bekenden en aan een bevriende duiker vraag ik of hij mijn computer vast af wil geven voor een nieuwe batterij na een telefoontje of dat vandaag gaat lukken.

Na de lunch gaan we ons voorbereiden op de laatste duik van de dag met 2 oefeningen, we moeten naar een diepte van 20 meter en als laatste opdracht moeten we de reefballs vinden en tellen. Juist…. weer die reefballs…Omdat ik nu geen andere oefeningen meer heb waar ik ander materiaal voor nodig heb, mag en kan ik mijn camera meenemen, heerlijk vertrouwd. Staand op de steiger loop ik opnieuw door de veiligheidscheck; lucht, licht, lood, lijnen (decoboei), masker, mes, meters, bubbelcheck, communicatie en duikplan. Met 45 minuten worden we weer terug verwacht bij de steiger. Omdat ik computerloos ben, krijg ik die van Ferry mee zodat ik in ieder geval de tijd bij me heb, ik moet me aan het duikplan houden vandaag. Als ik alles gehad heb mag ik weg, eerst naar de 20 meter. Ik zwem over de oude ondergelopen dijk heen en ga de diepte in, langzaam laat ik me afzakken naar 20 meter, om me heen kijkend of ik iets leuks zie. Ik hou een oog op de dieptemeter en zie de 18, 19 meter naderen, dan moet ik op gaan letten want ik mag niet dieper dan 20 meter, keurig op 20 meter hou ik halt en draai ik me weer om. Rustig begin ik weer aan de terugweg, ondertussen speurend naar leuke dingen, ik heb tenslotte nog een half uur duiktijd over voor reefballs en foto’s maken. Dan valt mijn oog op iets aparts…het lijkt wel of ik een grondel met een olifantensnuit zie??? Ik heb toch geen stikstofnarcose? Ik kijk nog een keer en zie nu dat deze grondel zijn halve maaltijd nog in zijn bek heeft, ik denk eerst dat hij een heel klein kreeftje heeft maar later blijkt het een zager te zijn. Gelukkig schiet de grondel niet meteen weg maar hij ligt wel tussen de oesters met zijn buit dus het is moeilijk om de camera er bij te krijgen. Uiteindelijk krijg ik het wel op beeld vastgelegd en laat ik de grondel verder alleen met zijn late lunch; ik heb nog een missie te volbrengen en de tijd tikt! Als ik weer op 8, 9 meter ben, sla ik af richting reefballs maar ik word afgeleid door kleurige zee-appeltjes, krabben die wegschieten en veel jonge botervisjes die een veilig heenkomen zoeken.

Ik eindig op de platen in de buurt van de reefballs maar geen reefball gezien tegen de tijd dat ik weer aan de terugweg begin. Ik heb nog een kwartier om weer bij de steiger te komen en me volgens plan weer te melden. Langzaam zwem ik langs de oude dijk terug, kijkend en zoekend. Als ik het gevoel heb weer in de buurt te zijn, laat ik me een beetje omhoog drijven, over de oude dijk heen en ik kom op kaal zand terecht. Ik weet dat ik nu iets links van de steiger zit van de kant af gezien dus ik zwem in een schuine lijn terug richting de steiger. Langzaam komt de begroeiing van rood wier en mossels weer in beeld en ik bedenk me dat ik er bijna moet zijn. Dan doemen ineens de steigerpalen voor me op, er is niets mis met mijn navigatie naar de kant toe. Ik zie dat ik 39 minuten onder water ben en heb dus nog even om onder de steiger te scharrelen. Ik hoef alleen maar mijn hoofd boven water te steken om me te melden zoals besproken in het duikplan. Onder de steiger zie ik op een zakpijp spookkreeftjes zitten en ik probeer er nog een op de foto te krijgen. Dat valt nog niet mee maar met een beetje uitsnijden moet het wel wat kunnen worden. Met 42 minuten duiktijd op de klok besluit ik dat het wel mooi geweest is (als ik me echt op de spookkreeftjes ga concentreren vergeet ik de tijd en duikplan is vandaag echt duikplan) en ik meld me weer bij Ferry op de steiger. Ik kom het water uit en ga weer richting auto om alvast om te kleden en wat spullen te spoelen nu we nog op de laatste cursist moeten wachten. De andere twee zijn ook net terug en al pratend kleden we ons om en spoelen we wat spullen. Als ook de laatste boven is, evalueren we nog even na, leveren het ingevulde papierwerk in en nemen we afscheid van elkaar. Ik kan nog net op tijd in Brouwershaven zijn om mijn computer met verse batterij op te halen, waarvoor dank! Ik moet zeggen dat deze cursus me wel bewuster heeft gemaakt van mijn huidige set en dat ik wel serieus ga nadenken over aanpassingen naar bijvoorbeeld een dubbele kraan als dat aan vervanging toe is. De rust om alleen onder water te zijn was er gelukkig al en die is nu weer wat groter geworden.

Laat een reactie achter

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Velden met * zijn verplicht *

Nieuwsbrief