Antoinette Derksen – Een nieuwe herinnering
Als kind voelde zich er als een vis in het water, maar nu gaat ze er onder water vissen kijken. Antoinette Derksen duikt bij De Beldert, waar ze als kind in de buurt woonde.
Datum: 05-06-2017
Duiklocatie: De Beldert
Vandaag, 2e Pinksterdag, waagden we met ons duikteam een duikje bij De Beldert; een leuke duikstek waar we al enige tijd niet meer hadden gedoken. Ook waren we benieuwd naar het nieuwe duikcentrum, wat is het mooi geworden!
Duiken in De Beldert roept bij mij altijd herinneringen op. Hier heb ik mijn Open Water opleidingsduiken gemaakt; de eerste echte buitenduiken! Wat was dat een geweldige ervaring. Maar mijn herinneringen gaan nog verder terug de tijd in. Tot en met mijn achtste heb ik op een steenworpafstand van De Beldert gewoond. In dit water gingen we in de zomer zwemmen en met de kano op pad; ik voelde mij altijd, letterlijk, als een vis in het water wanneer ik mij in het water bevond…
Kijkend over het water brengen de herinneringen een glimlach terug op mijn gezicht. Met een grote stap, stap ik van de steiger af en plons ik het water in. Tijd voor een nieuwe duik, tijd voor een nieuwe herinnering.
De afgelopen duiken in De Beldert zochten mijn buddy en ik, onze weg via de lijnen naar de welbekende Boeing cockpit. Vandaag doken mijn buddy en ik opnieuw om een bezoek te brengen aan deze cockpit, echter deze keer zonder de vertrouwde route. We vonden de kotter(met net daarvoor een sloepje), zonder de lijnen te volgen. Daar aangekomen kon ik mijn ogen niet geloven. Tegen de romp van de kotter, op de zanderige bodem, lag iets groots. Iets lichts van kleur, dat opging in de kleur van de bodem, maar afstak tegen de kleur van de kotter. Dit was geen snoek, ook geen snoekbaars… Het was een steur! De eerste keer tijdens een duik dat ik een steur zag! Wat een imposant dier! Na even rondgehangen te hebben, vervolgde we ons plan. Op naar de cockpit!
Op kompas (en gevoel) en zo min mogelijk de lijnen te volgen kwamen we aan in een stoffige bende. Het zicht was tijdens de duik geregeld erg slecht, hier bij de cockpit was het ook flink turen vanachter het glas van onze duikbrillen. Vanuit de cockpit scheen een duiklamp en aan de verre zijkant was nog een schim van een duiker waar te nemen. Aan de voor ons dichtstbijzijnde zijkant nog een schim; een baars hielt de cockpit in de gaten en wachtte (on)geduldig op zijn beurt. Inmiddels waren we via de zijkant van de cockpit naar de achterkant gezwommen. Geen duikers meer te bekennen. De baars ging ons voor en zwom de cockpit naar binnen. Om de baars niet (het gevoel te geven) in het nauw te drijven, besloten we niet naar binnen te gaan. Via de ramen van de andere zijkant keken we van een afstandje naar binnen. Een buddy had zich samengevoegd bij de baars en samen zweefden ze net onder het plafond van de cockpit. We vervolgden onze weg, namen een diepte van 5 meter aan, waar een aangename watertemperatuur was, en doken via de groen begroeide kant terug naar de steiger. Een mooie duik, een nieuwe herinnering!
