René Weterings – Mysterieus en luguber

Duikreporter René Weterings duikt in zijn achtertuin en maakt een, naar eigen zeggen, mysterieus en luguber duikje.

Datum: 8-1-2021
Duiklocatie: Nionplas

De eerste drukke werkweek na de Kerst en in de nieuwe lockdown zit er op. Ik heb de behoefte om toch even mijn hoofd leeg te duiken en besluit een duik in mijn ‘achtertuin’ te maken, in de Nionplas.

Ik heb weer meer dan genoeg uren besteed aan mijn werk, ik stop op vrijdagmiddag een uurtje eerder en rijd naar de Nionplas. Zo kan ik nog mooi een duik maken in daglicht en meteen een testduik doen. Afgelopen duik had ik natte handen, maar ik heb een andere manier ontdekt om mijn Showa 660 droogpakhandschoenen op het nieuwe Santi Smart Gloves systeem te monteren. Dus ik ben heel benieuwd of dit gaat werken. Binnen vijf minuten sta ik op de parkeerplaats, er zijn net twee andere duikers uit het water gekomen en zij vertellen mij dat het zicht goed is. Mooi, altijd goed om te weten!

Naast de instap wordt een nieuw scoutinggebouw gebouwd, daardoor is het er nu een grote modderpoel. Het is het goed oppassen als ik naar de instap loop, het is echt van die supergladde modder. Maar ik kom heelhuids het water in begin relaxt aan mijn duik in noordoostelijke richting. Het zicht is inderdaad goed, hoewel er ook wel een beetje een stofzweem hangt. Maar ik kan zeker meerdere meters ver kijken en het wordt alleen maar beter als ik wat verder van de instap kom. De zon schijnt niet en zal over een uur sowieso onder gaan. Het water geeft dus een beetje een mysterieuze sfeer aan deze duik. Na een paar minuten kan ik al concluderen dat ik droge handen heb gehouden, de vorige duik ging dat na een paar seconden al mis. Dat voelt dus goed!

Ik laat mezelf al zwevend langs de zandhelling naar wat dieper water glijden. Het zicht is nu zeker zes meter en ik zie de zandbodem met af en toe een tak vol mosseltjes onder mij door glijden. Ik kijk goed of ik iets bijzonders kan spotten, maar na een kwartier duiken heb ik nog geen enkel teken van leven kunnen ontdekken. Het is echt winter, dat is wel duidelijk. Toch staan er nog wel wat waterplanten overeind, soms met een dekentje van dode bladeren van de bomen die rond de plas staan. Dan zie ik in de verte een witte vlek op de zandbodem liggen, in eerste instantie denk ik aan plastic. Ik besluit een kijkje te gaan nemen, zodat ik het plastic kan opruimen. Maar als ik dichterbij kom zie ik al snel wat het is, een dode snoek op acht meter diepte. Het arme dier lijkt hier te zijn gestorven en verkeert al in een staat van ontbinding met de nodige schimmels rondom het dier. Het is een beetje een luguber tafereel. Ik ga uit van een natuurlijke dood en wil dit toch ook wel even vastleggen en maak wat foto’s. Echt smaakvol zullen ze niet zijn, maar wellicht komen dit soort foto’s nog wel eens van pas. Hopelijk heeft deze snoek wel voor nageslacht gezorgd afgelopen jaar en kunnen we ook de komende jaren nog gewoon genieten van snoeken in deze plas.

Het enige wat in overvloed aanwezig is, zijn de grote kolonies van mosseltjes. Die hebben het afgelopen jaar een explosieve groei meegemaakt in deze plas, of we daar blij mee moeten zijn weet ik niet. Het lijkt een beetje invasief te worden nu. Als ik bij de omgevallen boom kom, zie ik hetzelfde beeld. De takken die jaren geleden mooi begroeid waren met algen, zijn nu volledig omkleed met mosselen. Echt mooi vind ik het niet en ik vraag me af of de takken hierdoor misschien ook eerder zullen afbreken.

Ik vind een bordje van Project Baseline Nionplas, er kruipt zowaar een poelslak op. De tweede diersoort die ik vandaag tegenkom, joehoe! Ik maak even snel wat foto’s, maar echt enthousiast word ik er niet van. Op mijn gemak bekijk ik de boom en de takken in de hoop hier misschien nog een mooie snoek te vinden. Maar het is leeg, er hangt een ‘doodse stilte’ als het ware. Ik maak wat foto’s naar boven, het wateroppervlak met de takken vol mosselen ziet er mysterieus uit. De rest van de duik is een beetje saai, het leven is echt in winterslaap nu. Maar ik ben tevreden met mijn droge handen! Als ik mijn hoofd weer boven water steek, zie ik een mooi zacht rode lucht en maak mijn laatste foto van vandaag.

Max. diepte 10,5 m, temp. 7 gr. C., zicht ca. 6 m, duiktijd 60 min
Duik 1013 (Nionplas, vrijdag 8-1-2021, 15.45u)