Pauline de Blocq van Scheltinga – Piepen als een master
Met het ONK in aantocht is het afzien. Duikreporter Pauline doet niet onder voor de masters als het om de ‘voorpret’ gaat: we zeuren en piepen als krakende wagens als het om onderwaterfotografie gaat. Het thema ‘plastic soup’ vond ze leuk en gaat ze alsnog doen. Want jongens m/v, je laat je toch niet kennen?
Datum: 30 mei 2019
Duiklocatie: Grevelingen en De Broezel
Vandaag is het Hemelvaartsdag – als de Zeeuwse dijken het maar houden?! Wát een volk! De kentekens van alle ons omringende landen zijn leesbaar; ik waan mij in het buitenland. Marleen en ik laten het feestgedruis links liggen en kiezen onze ‘eigen’ stek in de Grevelingen. Zoals altijd hebben wij deze ook vandaag voor onszelf. Ja, het is een eindje lopen en ja, dan heb je ook wat. Een trap hoeft hier niet te komen, want gemakkelijk te water gaan met je hele bepakking is een eitje. Zelfs een zacht eitje ketst hier niet kapot op de zandbodem.
Elkaar kwijtraken is deze keer niet gelukt en niet gebeurd. Da’s weer eens een nieuw record voor Marleen en mij. Meestal zijn wij gezellig samen tijdens het bovenwater gebeuren, maar onder water gaan wij beiden onze eigen weg. Het zicht is goed, zoals altijd hier. Hè, genieten! Stilte, rust, mooie landschappen en heel veel groene wierslakken. Een herkenbare schim hangt verderop in de donkergroene waas waar de zon doorheen probeert te prikken. Soms zie ik haar flitsers afgaan.
Ik ga mijn gang en stuur mijn camera op wat ondiepe landschappen af. Dit zijn precies de objecten die zich lenen voor mijn experiment, namelijk de exposure value. De natte groothoeklens zit op het huis geschroefd en om meer licht te vangen, kan ik slim rommelen op de A-stand met EV van -2 naar 0 en +2 en zo de verschillen zien. Ik zie op mijn scherm foto’s voorbijtrekken van ver overbelicht tot bijna zwart en ben benieuwd hoe dat er straks op de laptop uitziet. Zweefvuil is er niet, want ik heb mijn vinnen al een poosje geleden in de zandbodem geplant en het stof dat ik veroorzaakte is al weggevoerd. Het is kraakhelder, nou ja, voor zover het hier kraakhelder is dan. Saai is het zeker niet, zoals in de tropen en de Rode Zee. Zie daar maar eens een foto te verprutsen, en zie hier maar eens een fatsoenlijke plaat te schieten!
De drijfarmen op mijn set drukken mijn camera toch nog behoorlijk naar beneden. Misschien heeft iemand nog een foefje? Een recente duikmaat en ik hebben laatst even van camera gewisseld, zodat hij mij iets kon voordoen met mijn camera. Had ik me daar eventjes zijn vederlichte spiegelreflexcamera met zware flitsers et cetera in mijn hand, het ding woog niets! Nou, dat wil ik dus ook.
De flitsers zijn links en rechts van de lens gepositioneerd en ver naar achteren getrokken. De focuslamp pikt nu helaas het flitslicht niet op. Flitsers in de rabbit ears stand dan maar, hoog boven de lens. Ook nu pakt de focuslamp het licht niet op. Huh?!? Flitsers dichterbij. De focuslamp gaat uit zodra ik flits, maar ik zie al onder water dat ik een bak zweefvuil heb waar je u tegen zegt. Geen optie dus…
De tweede duik doen we bij De Broezel om de drukte (om maar niet te spreken van het gekkenhuis!) bij Zoetersbout en zelfs Goudzwaard te ontlopen. Macro deze keer, met de flitsers dichterbij de lens. Marleen en ik presteren het zoals te doen gebruikelijk om elkaar snel kwijt te raken, maar de rust die dat normaal geeft om lekker mijn ding te doen, ontbreekt. Ik voel iets of iemand aan mijn vin trekken, blijf hier en daar ergens aan hangen, word tegengehouden. Wie of wat het is geweest? Geen idee. Een master wellicht, die mijn kunstjes afkijkt?
Ik amuseer mij met een vlokslak die zich in de bagger tegoed lijkt te doen aan, ja, waaraan eigenlijk? Kort daarna stuit ik op een anjelierslak, volgens mij is dit een nieuwe waarneming in ons water! Want tijdens mijn 300e duik onlangs kwam ik ook al zo’n gek toefje tegen. Slak? Anjelier? Combinatie? Wie het weet, mag het zeggen!
Foto’s bewerken is op zijn zachtst gezegd niet ‘mijn ding’. Ik heb in Lightroom nog niet de fijne kneepjes te pakken en weet mij geen raad met al die schuifjes en knoppen. Het geduld om er urenlang naar te gaan Googelen en dan eindeloos te turen op YouTube kan ik niet opbrengen. Ik wil gewoon een goede foto en anders gaat ie hupsakee, de digitale prullenbak in.
Tot gisteren. Jeroen Horlings, auteur van diverse boeken over fotografie, kwam spontaan langs om een hapje mee te eten. Hij blijkt ook een handig ventje met fotonabewerking! Met enkele kliks tover ik met zijn hulp de landschapjes tevoorschijn zoals ik ze onder water zie. Het begin is er! Nu heb ik wel het geduld voor urenlang proberen, klikken, ongedaan maken en opnieuw proberen. Jeroen ging na 22:00 uur ’s avonds pas weg, van koffie drinken was het niet gekomen, drukdrukdruk. Dat maken we een volgende keer goed Jeroen, dan krijg je én geen vis, én koffie, beloofd!
Tot water!
