Antionette Derksen – Op avontuur in Egypte (2)
Tijdens duik nummer zeven staat de schildpaddenteller nog op nul. Maar duikreporter Antoinette Derksen blijft zoeken bij Marsa Alam.
Datum: 13-11-2017 t/m 20-11-2017
Duiklocatie: Marsa Alam en omgeving
Marsa Shuni & Marsa Mubarak – Vandaag zijn we opnieuw op excursie geweest. Dit maal met als doel de Dugong (de zeekoe) te spotten. Misschien ligt het aan ons, Dolhpine House zonder dolfijnen en hier DE plek om de Dugong te spotten, maar geen Dugong gezien… Wel ben ik betoverd door de riffen van Marsa Shuni; wolken Anthiinae zo ver het zicht reikt, kleurexplosies en zo’n diversiteit aan onderwaterleven. Niks kan deze betovering verbreken.
Inmiddels zit ik op duik nummer zeven van deze vakantie en nog steeds staat mijn schildpadteller op 0. Na de lunch gingen de snorkelaars die ook mee aan boord waren, opnieuw op avontuur. De kans om toch een Dugong of schildpad te kunnen zien, wilde ik niet voorbij laten gaan. Samen met een teamgenoot sprongen we met ons snorkelmateriaal enthousiast de zodiac in. Na één minuut kregen we een seintje dat we van boord konden… Eindelijk! Mijn eerste schildpad! (Oké, het was geen waarneming tijdens een duik, maar toch!)
Elphinstone – Een luxe zodiac bracht ons met hoge snelheid naar Elphinstone. Plots doken een aantal vinnen boven het wateroppervlakte en zagen we de ruggen van een aantal dolfijnen. Dit was vet! Enkele minuten later, opnieuw een groepje dolfijnen die kort aan de oppervlakte tevoorschijn kwam.
We maakten vandaag twee prachtige duiken op Elphinestone. Na enkele minuten afdalen, tikten we de 40 meter aan. Daar werden we opgewacht door een mega Napoleonvis. Speurend naar haaien volgden we onze weg langs het rif. Een immens grote blauwe zee lag aan mijn linkerzijde. Aan mijn rechterzijde een grote wand met koraalriffen en zeeleven. Ik voelde me klein. Links van me, zover ik kon kijken was er alleen maar diep donker blauw. Onder mij zo ver ik kon kijken, het rif dat langzaam verdween in diep donker blauw. Boven mij, het wateroppervlakte niet te onderscheiden. Ik voelde me klein, verwaarloosbaar klein, onbelangrijk klein, dankbaar klein… Aan de reactie van de duikers voor ons te zien, moest er iets te zien zijn. Ik tuurde naar beneden, JA! DAAR! Een witpuntrifhaai! Hij zwom op zo’n 20 meter onder ons door, maar de witte accenten op zijn vinnen waren overduidelijk.
Tussen de twee duiken door zagen we vanaf de zodiac opnieuw een rugvin boven het water uitkomen. Dit keer geen dolfijn, maar een haai. Enkele ogenblikken later sprongen we opnieuw het water in. De tweede duik verkenden we het rif aan de zuidkant. De duiken op het huisrif waren mooi, maar deze plek heeft toch echt een plekje in mijn hart veroverd. De gehele duikvakantie heeft een plekje in mijn hart veroverd.
