Jeroen Thoolen – Geboorte van de zeedonderpad in beeld
Wanneer vanaf eind december druppelsgewijs de zoekgebieden uitlekken, besluit Duikreporter Jeroen Thoolen in januari een poging te wagen een of meer van de genoemde nestjes te gaan zoeken. Met verschillende buddy’s duikt hij in januari vier keer ruim een uur bij Dreischor Frans Kok en volgt daar de ontwikkelingen van de nestjes.
Datum: Januari 2021
Duiklocatie: Dreischor Frans Kokrif
Die van de Groene zeedonderpad, die met de witte eitjes dus, lijkt het oudst. Wanneer ik daar de eerste keer kom, zijn de oogjes door de eikapsels al goed te zien. Ik blijf dit nestje volgen, want wat zou het bijzonder zijn wanneer ik getuige zou zijn van een geboorte!
Vrijdagmiddag-na-het-werk-duikje
Eind januari lijkt het dan zover. In appgroepjes en op Facebook verschijnen al mooie foto’s van de eerste geboortes. Om de drukte van het weekend voor te zijn, pols ik René voor een vrijdagmiddag-na-het-werk-duikje heeft gepland. Dat is voor ons West-Brabo’s makkelijk te combineren met de geldende avondklok. De duikafspraak is snel gemaakt.
De thermometer in de auto op weg naar Dreischor vermeldt buitentemperatuur in dubbele cijfers: 11°C bij vertrek en nog steeds 10°C aangekomen op de parkeerplaats. Na wat smalltalk maken we ons duikplan en bijbehorende afspraken en gaan te water. Recht op mijn doel af: ik wil zo veel mogelijk duiktijd bij de Groene zeedonderpad doornemen.
Wat opvalt is dat er al veel open eikapsels hangen. Af en toe zie ik wat richting oppervlakte schieten, maar met het blote oog is het slecht waarneembaar. De schittering van kleine oogjes en zelfs wat textuur van de lichaampjes in de eitjes zijn wel goed waarneembaar. Kleine lichaampjes die een grote-zeedonderpadden-leven willen gaan leiden.
Ik neem een positie in waarin het me lukt om redelijk steady te kunnen filmen. De onderkant van de macrolens leunt voorzichtig op een oester. Ingezoomd met de macrolens is werkelijk elke beweging een zekerheidje voor zeeziekte voor de kijker. Op het schermpje van de camera zie ik het beter: zo nu en dan schiet er een lichaampje uit een eitje. Maar wanneer ik inzoom op een eitje, merk ik dat juist een ander eitje, waarop ik niet ben ingezoomd, uitkomt. Smeerlappen die beestjes! Afgesproken werk! Zo duurt het wel even voor ik een geboorte vastleg!
Ik vind een midden tussen focus op één eitje en een klein plukje eitjes. Dat houd ik nog een minuut of twintig vol. Thuis op het grotere scherm zie ik dat dit een juiste keuze is: er zijn wat ontsnappende zeedonderpadjes te zien. Maar niet die ook daadwerkelijk het ei uit kruipen.
Terug!
Op zaterdag staat een duik gepland met Peter op Sint Annaland. In verband met verwachte drukte – op Sint Annaland komt bijna iedereen rond de kentering – evenals gerapporteerd slecht zicht, besluiten we toch weer uit te wijken naar Dreischor Frans Kok, om nog een poging te wagen bij het nestje.
Het weer is nu aanmerkelijk minder. De temperatuur ligt net boven het vriespunt en er staat een flinke deining. Zelfs op zes meter diepte merk je nog gevolgen van de deining. Een nog groter deel van de eitjes is uitgekomen. Verlaten eikapsels dansen wat in de deining.
Een klein krabje wroet wat tussen de eitjes, wat hem op een reprimande van papa Zeedonderpad komt te staan. Deze twee worden geen vrienden, dat merk ik wel. De jonkies in de eitjes lijken de aanwezigheid van het krabje ook op te merken, want zonder dat het krabje wat doet, zie ik al een stuk of vijf zeedonderpadjes het nest verlaten. Alsof de aanwezigheid een vorm van stress opwekt. Nadat papa Zeedonderpad de krab weer heeft verjaagd lijkt het weer rustiger met de geboortes.
Ik probeer nog wat activiteiten te ontdekken in de eitjes en erop te focussen. En waarempel; daar steken twee oogjes uit een ei. Inzoomen zonder al te erg te bewegen! De komende seconde kan ik de hele video verpesten. De oogjes puilen uit. Het eikapsel is nog niet ver genoeg gescheurd. Nog eens uitpuilende oogjes. Een hoop gespartel, het lijfje komt naar buiten maar zit klem. Stilte. Nog eens proberen. Een hoop gespartel en dan… de bevrijding. Enigszins verrast over zoveel bewegingsruimte, botst en stuitert de jonge vis van-links-naar-rechts hossend als de Snollebollekes de vrijheid tegemoet.
