Leendert Smit – Dahlia’s en anjelieren
Locatie Zeeland – Nieuwe Kerkweg – Burghsluis
Je kunt ze bijna niet missen, als een grote rood witte bloem staan ze te pronken op de bodem. Leendert Smit neemt je mee op zijn onderwatertocht langs de dahlia’s en anjelieren.
Vandaag heb ik weer eens tijd om 2 duikjes te maken. Het is mooi weer en windstil dus in theorie zou ik overal heen kunnen gaan maar na wat gepuzzel wordt het Den Osse (Nieuwe Kerkweg) en Burghsluis. Ook qua route klopt dit wel een beetje want de eerste locatie ligt min of meer op weg naar de tweede. Rond 10 uur ben ik in Den Osse. Tjonge! een cafeetje, douches en toiletten, een spoelbak. Wat een luxe! Het is niet zo heel druk. Zo te zien een aantal instructeurs met pupillen, sommige best wel jong eigenlijk. Ik heb de Dahlia route uit mijn hoofd geleerd dus ik heb een zeer vast omlijnd plan deze keer. Met behulp van kompas en dieptemeter ga ik op weg. Ik vind de rand en de helling en buig af naar het oosten. Ja hoor daar zit er één. Deze kun je echt niet missen want hij zit als een grote rood witte bloem op een nagenoeg verticale betonplaat. Het zicht is prima en andere duikers zijn er niet dus ik kan ongestoord mijn gang gaan.
Nu op weg naar nummer 2. Deze is ook makkelijk te vinden onder het boeitje op de meest westelijk gelegen reefball. Hij staat bijna helemaal open dus het is een prachtig gezicht. Nummer 3 wordt lastiger. Iets met een vierkante steen en de derde ‘golfbreker’. De steen vind ik niet en dan wordt het lastig tellen want de rij van richels met opstaande platen (ik denk niet dat ze ooit bedoelt waren als golfbreker) loopt schuin naar de reefballs dus de derde is steeds een andere als je je naar het westen of oosten begeeft.
Ik volg een aantal richels maar vind geen Dahlia meer. Wel zie ik overal botervisjes maar die zitten natuurlijk niet stil en ik krijg er dan ook geen één goed voor de lens. Ik eindig weer bij de helling en besluit het verder maar voor gezien te houden. Tenslotte moet ik nog een keer vandaag. Teruggekeerd bij de auto eet ik om mijn gemak een broodje. Naast mij staat een ruziënd Duits echtpaar. Zij heeft een lichte vorm van obesitas en ze zijn samen zeker 10 minuten bezig om haar in het pak te hijsen. Rood aangelopen sjokken ze even later richting trap.
Op weg naar Burghsluis besluit ik ook even bij Plompe Toren te gaan kijken. Was daar ook niet een duiktrap aangelegd? Inderdaad, een duiktrap. Ik kan mijn auto naast de trap parkeren en dus zie ik af van de lange wandeling bij Burghsluis en besluit gewoon hier een duik te maken. Dat is alweer jaren geleden. Ik droom weg naar de tijd van de ‘slabbetjes’ en de clubduiken met 20 man (en vrouw). Met een strenge duikleider die het gebeuren leidde als een militaire operatie. Maar de stroming begint af te nemen. De kentering is over 45 minuten dus omkleden maar. Er zijn inmiddels 2 Belgisch duikers gearriveerd. Één van de twee, ook een fotograaf, is hier ook al lang niet meer geweest. Ze zijn wat ongeduldiger dan ik en liggen iets eerder in het water. Ik volg een paar minuten later. Er staat nog wel wat stroom maar het is te doen. de eerste meters is het zicht niet zo goed maar rond de 8 meter wordt het een stuk beter. Daar bevind ik mij echter al snel op een glooiende zandvlakte met hier en daar wat hobbeltjes. Wat dat is kan ik niet zien want alles is bedekt door een deinende laag brokkelsterren. Bovenop die hobbeltjes groeien reusachtige anjelieren. Zo groot zie je ze bijna nergens en ze zijn overal in grote aantallen aanwezig. Verder is er eerlijk gezegd niet veel te zien. Ik moet goed zoeken naar een paar kale plekken waar wat heremietkreeftjes rondscharrelen en slibanemmonen uit het zand steken maar meer variatie kom ik niet tegen. Ik probeer het nog wat dieper maar de saaie vlakte blijft maar doorgaan. Met een boog keer ik terug naar de dijk en de trap. Ik zie dat de Belgen het water al uit zijn. Die vonden het blijkbaar ook niet echt de moeite. En toch! Ik denk je hier bij echt goed zicht spectaculaire (groothoek) foto’s van die anjelieren moet kunnen maken.
