Pauline de Blocq van Scheltinga – Eindelijk weer een kiekje (maken) onder water

“Geloof het of niet, maar de garnalen maken echt oogcontact. Eentje speelt een verlegen potje ‘kiekeboe!’ met zijn spiegelbeeld in mijn lens.” Duikreporter Pauline duikt ‘eindelijk’ weer onder voor een fotoduik. En ze vermaakt zich goed!

Datum: 14 augustus 2021
Duiklocatie: Dreischor Gemaal

‘Even naar boven’, gebaart Rob. Bij de eerste de beste zakpijp die we tegenkomen doen we wat boven water is afgesproken: we gaan naar de oppervlakte om finesses van onderwaterfotografie door te spreken.

‘Zet je flitsers wat hoger in plaats van naast je onderwaterhuis. Pas de stand van de flitsers telkens aan het te fotograferen onderwerp aan; let er ook op dat je bijvoorbeeld niet tegen iets aan flitst wat in de weg zit en het licht blokkeert, zoals een oester bijvoorbeeld’. Veel informatie die ik ooit in cursussen heb opgedaan komt weer bovendrijven.

‘Wat is trouwens je plan?’ Ik val even stil. ‘Hoezo, plán?’ ‘Zonder plan geen fotoduik Pauline! Dat werkt niet’. Ik kijk hem aan en begin te lachen. ‘Oké dan. Mijn plan is om weer een winnaar te schieten voor de DuikVaker. Twee jaar geleden alweer Rob, weet je nog? Sindsdien heb ik praktisch niet meer gefotografeerd, dus is het de hoogste tijd.’

Het schiet mij te binnen dat ik mijn prijs nog niet heb opgehaald. Gelijk maar een afspraak maken tijdens de vakantie om naar Onderwaterhuis te gaan binnenkort. Maar nu eerst onder water.

We zakken af naar enkele meters diepte. Afgesproken is om bij elkaar in de buurt te blijven, maar niet samen te duiken. Hij gaat met zijn macrolens op zoek naar spookkreeftjes. Ik duik met een kleine natte groothoeklens op het huis van mijn Olympus TG5 en ga plezier beleven aan onderwaterfotografie. Niks plan. O zó!

Het leuke aan mijn set is dat ik tijdens de duik kan wisselen tussen de voorgeprogrammeerde macro- en groothoekstand. Deze instellingen zijn wel bewaard – toen ik de camera gisteren oplaadde en startte moest ik datum en tijd weer instellen en dacht ik mijn instellingen allemaal kwijt te zijn, wat gelukkig niet het geval is.

Ik start met de P-stand en zet een anjelier die mijn duikmaat aanwijst mooi op de foto.

Daarna wil ik toch graag macro gaan pielen en overweeg ik om de natte voorzetlens eraf te schroeven, maar laat dat achterwege. De neopreen beschermhoes ligt in de auto en als er een kras op de lens komt tijdens het opbergen, is dat erg zonde. Ik laat de boel de boel en ben benieuwd wat de camera doet in de macrostand met de groothoek voorzetlens bij macro.

Voorbij het gemaal van Dreischor zijn we tussen de stenen door ingestapt. Daar is het rustig en gemakkelijk, want de drie nieuwe paaltjes met touw die zijn aangebracht door de NOB, zijn erg in trek bij duikers hun duik beëindigen en net starten. Onze voorkeur gaat uit naar een korte trippel langs de dijk waar we wandelend door de koeienvlaai een plekje vinden met meer houvast en rust. Het water is glashelder, wat een feest!

We geven het oké-teken, zakken af en blijven ondiep. Een klein stukje verderop zie ik een zakpijp die erom vraagt om vereeuwigd te worden. Het spookkreeftje dat zich erop uitleeft zie ik pas tijdens het bewerken van de foto. Ook de in- en uitstroomopeningen van een sierlijke slingerzakpijp merk ik pas op bij de nabewerking van de foto’s.

Rondom het gemaal krioelt het van de garnalen. Alsof ze nieuwe batterijen hebben hupsen ze op en neer, heen en weer, op hard substraat en vrij in de waterkolom. Geloof het of niet, maar ze maken echt oogcontact. Eentje speelt een verlegen potje ‘kiekeboe!’ met zijn spiegelbeeld in mijn lens.

Even later slooft hij zich uit en laat zich in vol ornaat door mij vereeuwigen. Ohhh jongens! Dit is genieten!

Na de duik sluiten we achteraan bij het treintje voor de in- en uitstap. Voor mij staat een meneer in een oranje duikpak. Onderwater had ik hem al gezien en dacht ik aan Marcel, waar ik in 2017 veel mee heb gedoken in Schotland. En jawel, de duikbril gaat af, hij kijkt om en is het! Hoe leuk is dit, om hem hier te treffen samen met zijn dochter. Marcel doet belangrijk werk onder water (en misschien boven water ook wel) want hij duikt met Ghost Diving vistuig op dat is achtergelaten op de bodem van de oceanen. Graag hoor ik hier meer over, dus spreken we af dat we zo direct bijkletsen en wat afspreken.

Samen duiken is leuk, maar in je uppie met een camera spelen, dát is wat ik enorm heb gemist. Mijn duikmaat helpt mij met de nabewerking van de foto’s maar vindt de kiekeboe-garnaal helemaal niks. Nou ik wel, dus plaats ik hem toch bij dit verslag. Deze keer zijn de rollen een keertje omgedraaid: hij heeft inspraak, ik doe uitspraak! Dat is bij de reportages die wij samen maken voor het blad Onderwatersport namelijk precies andersom. Voelt lekker, Rob 😊

Tot water!